بریده‌هایی از کتاب قصه های چهارده معصوم (ع)

مردی نزد امام علی (ع) آمد و اقرار به دزدی کرد، حضرت فرمود: از قرآن چیزی می‌توانی قرائت بنمائی؟ عرض کرد: بلی، سوره بقره را می‌دانم. فرمود: تو را به جهت سوره بقره بخشیدم. اشعث بن قیس گفت: آیا حدی از حدود خدا را معطل می‌گذاری؟ فرمود: تو چه می‌فهمی؟ هر آینه برای امام است که هرگاه کسی خودش اقرار به دزدی بکند، او را بخواهد حد بزند یا عفو نماید؛ ولی هرگاه دو نفر شهادت دادند تعطیل حدود روا نیست

از امام صادق (ع) پرسیده شد: به چه علت حق تعالی به ابلیس تا وقت معلوم مهلت داد؟ فرمود: به خاطر حمد و شکری که به جای آورد. پرسیده شد: حمد و شکرش چه بود، فرمود: عبادت شش هزار ساله او در آسمان (و در جای دیگر فرمود: شیطان دو رکعت نماز در هفت آسمان به شش هزار سال بجای آورد

امیرالمؤمنین (ع) فرمود: از کار خداوند درباره شیطان عبرت بگیرید، زیرا که عبادت و بندگی بسیار و منتهای سعی و کوشش، او را (بر اثر تکبر) باطل و تباه ساخت، در حالی که خدا را شش هزار سال عبادت کرده بود، که برای شما معلوم نیست از سالهای دنیاست یا از سالهای آخرت (که هر روز آن معادل پنجاه هزار سال دنیاست) و این به جهت سرکشی یک ساعت بود (که خود را برتر از آدم دانسته و به او سجده نکرد) پس چه کس بعد از شیطان، با بجا آوردن معصیت او، از عذاب خدا سالم ماند؟

حارث گوید: شبی در خدمت امیر مؤمنان (ع) به صحبت و گفتگو می‌پرداختیم، پس در میان سخن عرض کردم برای من حاجتی پیش آمده است. امام فرمود: ای حارث! آیا مرا برای بیان نمودن حاجت شایسته می‌دانی؟ عرض کردم: البته یا علی (ع)! خدا شما را جزای خیر عنایت کند. ناگهان امام از جای برخواست، چراغ را خاموش کرد و با ملاطفت و مهربانی هر چه بیشتر مخصوص به خود، پهلو به پهلوی من نشست و فرمود: میدانی چرا چراغ را خاموش نمودم؟ برای اینکه بدون ملاحظه و رودربایستی، هر چه در دل داری بگوئی، من ذلت احتیاج را در چهره‌ات نبینم اکنون هر حرفی داری بزن

حارث اعور یکی از اصحاب خاص امیرالمؤمنین (ع) به خدمت حضرت رسید و عرض کرد: یا امیرالمؤمنین دوست دارم با خوردن غذا در خانه ما مرا سرافراز فرمائی! حضرت فرمود: به شرط آنکه خود را بخاطر مهمانی من به تکلف و درد سر نیندازی. آنگاه به خانه حارث تشریف برد و حارث قطعه نان خالی برای حضرتش آورد. چون شروع به خوردن آن قطعه نان کرد، حارث با نشان دادن چند در هم که در گوشه لباسش پنهان کرده بود - گفت: اگر بمن اجازه دهید با این پولی که دارم چیزی غیر نان برای شما خریداری و تهیه کنم؟ امام فرمود: این نان چیزی باشد که در خانه ات موجود بود (آوردنش تکلفی نداشت) اما چیز دیگر مایه تکلف باشد که من بشرط عدم تکلف دعوتت را پذیرفتم.

نعیم دوستی و ولایت به ما خاندان است که خداوند بعد از توحید و نبوت از آن سئوال خواهد کرد، بنده اگر به لوازم ولایت و محبت وفا کند به نعمتهای بهشت که زوال ندارد میرسد

از زکریا بن آدم روایت شده گفتمن در محضر حضرت رضا (ع) بودم ناگاه حضرت جواد (ع) را که کم تر از چهار سال داشت آوردند دست هایش را بر زمین زد و سر به آسمان بلند نمود و در فکر فرو رفت فکرش طولانی شد امام رضا (ع) به او فرمود به قربانت چرا فکر کردن تو طولانی شد حضرت جواد (ع) گفت درباره ستم هایی که به مادرم فاطمه (ع) کردند فکر می‌کنم سوگند به خدا آن دو تن را از قبر بیرون می‌آورم و می‌سوزانم و سپس خاکسترشان را بر باد می‌دهد و به سوی دریا می‌پراکنم حضرت رضا (ع) به او نزدیک شد و بین دو چشم او را بوسید و سپس به او فرمود: پدر ومدرم به فدایت تو سزاوار مقام امامت هستی.

متوکل در عمامه امام دقت کرد و دید پارچه آن بسیار نفیس است، از روی اعتراض گفت: این عمامه بر سر شما را چند خریده‌ای؟ امام فرمود: کسی که برای من آورده، پانصد درهم نقره خریده است. متوکل گفت: اسراف کرده‌ای که پارچه‌ای به قیمت پانصد درهم نقره بر سر بسته‌ای. امام فرمود: شنیده‌ام در این روزها کنیز زیبائی به هزار دینار زر سرخ خریداری کرده‌ای؟ گفت: صحیح است. امام فرمود: من عمامه‌ای به پانصد درهم برای شریف‌ترین عضو بدنم خریداری کرده‌ام و تو هزار زر سرخ برای پست‌ترین اعضایت خریده‌ای، انصاف بده کدام اسراف است؟ متوکل بسیار شرمنده شد و گفت: انصاف آن است که ما را حق اعتراض نسبت به بنی‌هاشم نبود، و صد هزار درهم بابت صله این جواب، برای حضرت فرستاد