بریده‌هایی از کتاب بهترین قصه گو برنده است

اگر هیچ کاری نکنید و فقط بنشینید به قصه‌های غم‌انگیز گوش کنید، احتمالاً غرق در غصه و ناامیدی می‌شوید. صف آدم‌هایی که منتظرند قصه‌های بد برایتان بگویند خیلی طولانی‌تر از صف آن‌هایی است که منتظرند برایتان چیزهای خوب تعریف کنند.

تمام انسان‌ها نیازمند توجه دیگر انسان‌ها هستند طوری که باعث شود حس کنند آدم‌های مهم، خواستنی، قدرتمند و سرزنده هستند.

بیشتر آدم‌ها می‌دانند قصه چیست تا لحظه‌ای که برای قصه نوشتن قلم به دست بگیرند.

قصه‌گوهای بزرگ شنونده‌های دقیق قصه‌ها هستند.

آدم‌ها در اقیانوسی از اطلاعات و داده‌های پراکنده شناورند که آن‌ها را غرق در گزینه‌های متعدد می‌کند.

همان‌طور که باغبان به یک درخت میوهٔ جدید رسیدگی می‌کند، باید یک قصهٔ جدید را هم تر و خشک کرد. درخت به وقتش نیازهای خاص خودش را دارد و اول از همه نیازمند آب و نور است. درخت را نباید زود هرس کرد. هرس کردن درخت قبل از این‌که فرصت رشد داشته باشد، نابودش می‌کند. اگر آن را طولانی‌مدت در تاریکی رها کنید از بین می‌رود. آبِ بیش از حد هم آن را می‌کشد. قصه‌ها هم همین‌طورند. آن‌ها درخت‌های کوچکی هستند که اول نیاز به آب و نور دارند. نقد زودهنگامِ یک قصه فقط روحیهٔ گوینده را ضعیف می‌کند و موضوع قصه را هم از اعتبار می‌اندازد.

اعتمادبه‌نفس بیش از حد (که به آن تکبر و خودبینی هم می‌گویند)، نقطهٔ مقابل کنجکاوی است و قصه‌گو را به آدمی تبدیل می‌کند که دائم پند و اندرز می‌دهد و کسل‌کننده و بی‌ملاحظه است.

مردم بیش از این‌ها از شما انتظار دارند. آن‌ها می‌خواهند حضور شما را در پیغامی که می‌فرستید حس کنند، می‌خواهند اثری از انسانیت حس کنند که ثابت کند این «شما» یید که این پیغام را برایشان می‌فرستید. فقدان حضور انسانی در این دنیای پیشرفته و غرق در تکنولوژی باعث شده آدم‌ها تشنهٔ توجه باشند. قصه‌ها کمک می‌کنند آدم‌ها حس کنند به آن‌ها اعتنا شده و کسی با آن‌ها ارتباط برقرار کرده و در نتیجه آن‌قدرها تنها نیستند. قصه‌های شما به آن‌ها کمک می‌کند بیشتر حس کنند زنده‌اند، چون بهشان ثابت می‌کند یک جایی یک انسان زندهٔ دیگری هست که دارد برایشان آن پیغام را می‌فرستد.

«بیرون» آدم‌ها همیشه متفاوت است. ولی «درون» ما عناصر مشترکی وجود دارد که می‌توانند از اختلافات سطحی عبور کنند و به لایه‌ای عمیق‌تر وصل شوند، لایه‌ای که افسانه یا به قول یونگ «ناخودآگاه جمعی» در آن جواب می‌دهد.

جزئیات به شما کمک می‌کنند قصه را با تمام وجود دوباره تجربه کنید. وقتی «واقعیت» یک قصه آشکارا تخیل شما را برمی‌انگیزد، دیگران هم کم‌کم آن واقعیت را حس می‌کنند.

وقتی با قصه گفتن احساسات افراد را برمی‌انگیزید، احساسات‌شان را به مسیر خاصی هدایت می‌کنید. قصه‌ها در سطح اجتماعی همان‌قدر اثر دارند که «توجه» در مغز ما اثر می‌گذارد

معنا از حقایق قدرتمندتر است.

بیشتر آدم‌ها می‌دانند قصه چیست تا لحظه‌ای که برای قصه نوشتن قلم به دست بگیرند.

مردم بیش از این‌ها از شما انتظار دارند. آن‌ها می‌خواهند حضور شما را در پیغامی که می‌فرستید حس کنند، می‌خواهند اثری از انسانیت حس کنند که ثابت کند این «شما» یید که این پیغام را برایشان می‌فرستید. فقدان حضور انسانی در این دنیای پیشرفته و غرق در تکنولوژی باعث شده آدم‌ها تشنهٔ توجه باشند.

ارتباط همیشه ابزاری برای رسیدن به هدفی است که می‌شود آن را در یک جملهٔ ساده خلاصه کرد: برآوردن نیازهای انسانی یعنی نیازهای خودتان، آن‌ها و ما.

ما تمایل داریم جاهای خالی را با قصه‌های هشداردهنده پر کنیم. به این مورد فکر کنید. رئیس‌تان می‌گوید «تا پنج دقیقهٔ دیگر توی دفترم باش.» شما یک قصهٔ خوب سر هم می‌کنید «شرط می‌بندم قرار است ترفیع بگیرم!» یا پیش خودتان می‌گویید «اوه، نه! یعنی چه اتفاقی افتاده؟»

قصه‌گویی کمک می‌کند افراد از جهات مختلف به موضوع نگاه کنند و در نتیجه بتوانند برداشتی را که از «واقعیات» شما دارند از نو تفسیر کنند یا شکل بدهند.

ز این قالب استفاده کنید تا بفهمید چه چیزی به دردبخور است: «چیزی که از قصه‌تان دربارهٔ شما می‌فهمم این است که...» «چیزی که دربارهٔ قصه‌تان دوست دارم این است که...» «چیزی که با کمک قصه‌تان به یاد می‌آورم این است که...» «تأثیری که قصه‌تان در این موقعیت خاص دارد (موقعیت را توصیف کنید) این است که...» شاید این‌که فقط درخواست بازخورد مثبت کنید بزدلانه به نظر برسد، ولی بعد از مدتی می‌بینید که در واقع محافظت از فرآیند خلاقه‌تان شجاعت بیشتری می‌خواهد و این شجاعت را می‌توانید در موقعیت‌های دیگر برای حفظ مرزهای شخصی خود به کار ببندید.

بعضی مردم فکر می‌کنند گفتن قصه‌های شخصی کار درستی نیست. مطمئناً بعضی چیزها خیلی شخصی‌اند. مثلاً هر چیزی که باعث شود آدم‌ها از شنیدنش یکه بخورند و خودشان را جمع و جور کنند یا هر چیزی که باعث شود فریاد بزنند «داری بیش از حد اطلاعات می‌دهی!» اما در بیشتر موارد وقتی پای خود آن اشخاص در میان باشد، گفتن قصه‌های شخصی کار درستی است. یک حسن قصه‌های شخصی این است که به راحتی آن‌ها را به یاد می‌آورید. بالاخره به چشم خودتان آن‌ها را دیده‌اید. وقتی شنونده‌ها سؤال بپرسند، می‌توانید جواب‌شان را بدهید. برانگیختن حس کنجکاوی یکی از اهداف اصلی قصه‌گویی است

در دنیای ذهنی شگفتی‌های زیادی اتفاق می‌افتد. دیگر در چهارچوب‌های خطی و عقلانی اسیر نمی‌شوید. سحر و جادو امکان‌پذیر می‌شود. معجزه‌هایی اتفاق می‌افتد که از دیدن‌شان شگفت‌زده می‌شوید.

قصه تجربه‌ای است که در ذهن بازسازی می‌شود و به اندازه‌ای با احساس و جزئیات روایت می‌شود که شنونده در تصورات خودش آن را به عنوان چیزی واقعی تجربه می‌کند.

دیدگاه شخصی معنا را تغییر می‌دهد. معنا از حقایق قدرتمندتر است. اگر مردم از معنای حقایق شما بترسند به راحتی ممکن است آن را رد کنند، باورش نکنند یا نادیده‌اش بگیرند. همچنین اگر شخصاً از معنای حقایق شما خوش‌شان بیاید آن را می‌پذیرند، ازش استفاده می‌کنند و حتی بهش آب و تاب می‌دهند. مردم دربارهٔ معنایی که از حقایق عینی دریافت کرده‌اند برای خودشان قصه می‌گویند و کارهایی که می‌کنند نتیجهٔ همین قصه‌هاست.

درک قدرتی که قصه‌ها در اختیار دارند هم فرصتی باورنکردنی است و هم مسئولیتی ترسناک.

در اصل قصه‌ای که بیشترین توجه را به خود جلب کند و بیشتر از همه بازگو شود، مشخص می‌کند که موضوعات مهم و واقعی در دنیا چه موضوعاتی هستند.

فقدان حضور انسانی در این دنیای پیشرفته و غرق در تکنولوژی باعث شده آدم‌ها تشنهٔ توجه باشند. قصه‌ها کمک می‌کنند آدم‌ها حس کنند به آن‌ها اعتنا شده و کسی با آن‌ها ارتباط برقرار کرده و در نتیجه آن‌قدرها تنها نیستند. قصه‌های شما به آن‌ها کمک می‌کند بیشتر حس کنند زنده‌اند، چون بهشان ثابت می‌کند یک جایی یک انسان زندهٔ دیگری هست که دارد برایشان آن پیغام را می‌فرستد.

مردم اصرار دارند طوری رفتار کنند که انگار هم خودشان و هم اطرافیان‌شان آدم‌های مهمی هستند. آن‌ها شاید ادعا کنند که عینی و عقلانی فکر می‌کنند ولی همهٔ تصمیم‌های مهم‌شان در واقع به تفسیری که از اطلاعات عینی دارند متکی است، به این‌که این اطلاعات چه‌طور بر آن‌ها و کسانی که دوست دارند اثر می‌گذارد. تصمیم‌ها همیشه ذهنی‌اند.

قصه‌ها تجربه‌هایی حسی در ذهن به وجود می‌آورند که واقعیت را خیلی بهتر از اعدادِ نوشته‌شده روی نمودار ستونی نشان می‌دهند.

ارتشِ ما تعدادی از بهترین مردان و زنان کشور را جذب می‌کند و به بسیاری از افراد فرصت پرورش ویژگی‌های خوبی می‌دهد که اگر وارد ارتش نمی‌شدند این اتفاق نمی‌افتاد.

میانگین‌ها همان‌قدری که چیزهایی را نشان می‌دهند به همان اندازه هم چیزهایی را پنهان می‌کنند.»

جدول‌ها و نمودارها واقعیت را مرتب و منظم نشان می‌دهند، درحالی‌که قصه‌ها آشفتگی را برملا می‌کنند. اجتناب از واقعیت آشفته باعث می‌شود پیغام شما شفاف ولی سطحی باشد.