بریده‌هایی از کتاب وقتی که برگشتم، خانه باش

«اگر زمانی همه‌چیز به هم ریخت، کتاب خوبی دست بگیر و بخوان، حتماَ کمکت می‌کند.»

خوشبختی را زمانی پیدا می‌کنیم که دست از جست‌وجو برداریم.

«این قدرت به ما داده نشده که بتوانیم زمان را هدایت کنیم، اما این فقط ما هستیم که تصمیم می‌گیریم چه‌طور و با چه چیزی آن را پر کنیم.»

«چه فرقی می‌کند، در گذشته چه اتفاقی افتاده، مهم این است که قدر لحظهٔ اکنون را بدانیم. هر چیزی به وقت خودش شروع و به وقتش هم تمام می‌شود.

اقیانوس شبیه روح یک انسان متفکر است، همیشه نگران است؛ یا در اعماقش درحالی‌که دیده نمی‌شود و یا از بیرون درحالی‌که احساساتش را تخلیه می‌کند.

زندگی یعنی پیوسته روی خویش کار کردن، کاری که نمی‌توانی به شخص دیگری محول کنی. گاهی پیش می‌آید که از آن هم خسته می‌شوی، اما می‌دانی چیست؟ هر انسانی در مسیر زندگی‌اش با افرادی روبه‌رو می‌شود که با حرف‌های محبت‌آمیز، حمایت‌های غیرمستقیم و دست‌ودلبازی‌هایشان به او کمک می‌کنند تا بخشی از مسیر را راحت طی کند، بدون آنکه زمان از دست برود!

از درد و ترس فرار نکن، بلکه بایست و به چشمشان زل بزن!

جهل بزرگ انسان تنها در اطمینان او به این خیال باطل است که همه‌چیز را تجربه کرده و پشت سر گذاشته و این دقیقاً همان پیری و مرگ حقیقی است، نه چین و چروک روی صورت و موی سفید.

زندگی سفری جذاب و زیباست. چقدر احمقانه است زمان باارزش را برای چیزی به جز عشق و دوست داشتن هدر کنیم.

غم و شادی، از دست دادن‌ها و به دست آوردن‌ها دو نفر را چنان به هم پیوند می‌دهند که میان آن دو کششی خاص بوجود می‌آید و آن‌ها را به هم گره می‌زند، طوری که بریدن آن اصلاً ممکن نیست.

این جهان مانند رقص صوفیان است؛ کف یک دست رو به آسمان است و دعای خیر و ثواب الهی را دریافت می‌کند و دست دیگر رو به زمین قرار گرفته و دریافتی‌ها را تقسیم می‌نماید.

«زبان بیشتر از هر چیز دیگری مستحق زندانی شدن است.

طرز فکر سطحی و کورکورانهٔ "هرچه بیشتر کار کنی، بیشتر موفق می‌شوی" را به ما تلقین کرده‌اند، ما انسان‌ها با دویدن به دنبال آرزوهایمان بیشتر و بیشتر تحت فشار و ناآرامی قرار می‌گیریم. همیشه احساس کمبود می‌کنیم و خیلی از داشته‌هایمان را نمی‌بینیم، گاهی اوقات حتی لحظه‌هایی که آرزوهایمان برآورده می‌شوند را هم متوجه نمی‌شویم.

برای خوشبخت‌بودن باید در بهشتِ شخصی خودت زندگی کنی! نکند خیال می‌کنید که یک بهشت می‌تواند همهٔ انسان‌ها را بدون استثناء راضی نگه دارد؟!

به‌هرحال تعریف واژهٔ "پیری" به وضعیت جسمانی افراد مربوط نمی‌شود بلکه انسان وقتی پیر می‌شود که علاقه و اشتیاق به زندگی را از دست می‌دهد و این دل‌مردگی ممکن است حتی در سی سالگی به سراغت بیاید.

سکوت کن آن‌گاه که همه حرف می‌زنند و حرف بزن آن‌گاه که سخنان تو دربارهٔ عشق است، حتی با اشک!

همیشه دلم می‌خواست چیزی را در دنیا تغییر بدهم؛ نه یک چیز خیلی بزرگ، اما حتی اگر بتوان از رنج‌های یک نفر کم کرد، این یعنی همه چیز بیهوده نیست. مردن با این اندیشه که "همه‌چیز بیهوده است" شاید به‌نظر برسد که آسان‌ترین راه ممکن است، اما این تصمیم درستی نیست. باید با تمام توانت بجنگی، تا از قفسی که برای خودت ساخته‌ای، خلاص شوی

انسان‌ها فقط با یک هدف به کرهٔ زمین می‌آیند و آن چیزی نیست به جز یادگیری هنر دوست داشتن. سگ‌ها این کار را از همان بدو تولد می‌دانند و برای همین هم عمر کوتاهی دارند.

اگر روزی احساس کردی عشق در درون تو وجود ندارد، طوری رفتار کن که انگار وجود دارد، آن‌گاه خواهی فهمید که انگار آب چشمه طعم دیگری دارد.

دخترم، افسوس، افرادی که می‌دانند چگونه باید زندگی کنند خیلی کم پیدا می‌شوند. ما می‌ترسیم از اینکه لحظه‌ای بایستیم و از خود بپرسیم: «من به کجا می‌روم؟ اصلاً آیا در حال حرکت کردن هستم؟»

انسان‌ها از خودشان و از لحظه‌های شادی که دارند، خسته می‌شوند. آن‌ها همیشه متقابلاً انتظار چیزی را دارند؛ از شرایط و اوضاع، از دین، از هر عملی، حتی از عزیزانشان!

جای ماریا خالی‌ست، با او احساس آرامش می‌کنم و خوشبختم. عشق تنها احساس تغییرناپذیر در این دنیای پر از تغییر است. وقتی کسی را دوست داشته باشی از پس هر مشکلی برمی‌آیی.

زندگی فقط یک مسیر است، از آن لذت ببر!

روزی با شخصی در زندگی‌ات ملاقات می‌کنی که خدا از دریچهٔ چشم‌های او به تو نگاه خواهد کرد.

اقیانوس نگاه عمیقی دارد، این نگاه ممکن است برای فرد دیگری ترسناک به‌نظر برسد، اما برای من دوستانه و صمیمی است. اقیانوس چیزی فراتر از حد انتظار است، طوری که حتی تصورش را هم نمی‌کنی. اقیانوس هر بار به رنگی در می‌آید و هرگز خودش را تکرار نمی‌کند.

دیروز از اوزغور پرسیدم که آیا او به سرنوشت اعتقاد دارد؟ پاسخ سؤالم را در صفحهٔ سوم مجله پیدا کردم: «این قدرت به ما داده نشده که بتوانیم زمان را هدایت کنیم، اما این فقط ما هستیم که تصمیم می‌گیریم چه‌طور و با چه چیزی آن را پر کنیم.»

چه اهمیتی دارد که حالا دیگر هفتاد سالمان شده؟! زندگی یعنی پیوسته روی خویش کار کردن، کاری که نمی‌توانی به شخص دیگری محول کنی. گاهی پیش می‌آید که از آن هم خسته می‌شوی، اما می‌دانی چیست؟ هر انسانی در مسیر زندگی‌اش با افرادی روبه‌رو می‌شود که با حرف‌های محبت‌آمیز، حمایت‌های غیرمستقیم و دست‌ودلبازی‌هایشان به او کمک می‌کنند تا بخشی از مسیر را راحت طی کند، بدون آنکه زمان از دست برود!

مردن با این اندیشه که "همه‌چیز بیهوده است" شاید به‌نظر برسد که آسان‌ترین راه ممکن است، اما این تصمیم درستی نیست. باید با تمام توانت بجنگی، تا از قفسی که برای خودت ساخته‌ای، خلاص شوی.

ژان به تازگی در یک نظرسنجی از مردم پرسیده که از زندگی خود راضی هستند یا خیر؟ اغلب شرکت‌کنندگان پاسخ مثبت داده‌اند. در ادامه سؤال دیگری را مطرح کرده: «آیا دوست دارید دویست سال دیگر هم به همین شکل کنونی زندگی کنید؟» جالب اینجاست که چهرهٔ افراد شرکت‌کننده در نظرسنجی با شنیدن این سوال در هم کشیده شده است. انسان‌ها از خودشان و از لحظه‌های شادی که دارند، خسته می‌شوند. آن‌ها همیشه متقابلاً انتظار چیزی را دارند؛ از شرایط و اوضاع، از دین، از هر عملی، حتی از عزیزانشان! «این فقط یک راه است. پس از آن لذت ببر!»

خداوند نعمت‌های زیادی در اختیار انسان‌ها قرار داده است، اما ما قدرشان را نمی‌دانیم. فقط به پول فکر می‌کنیم، حرص می‌زنیم و برای روز مبادا پس‌انداز می‌کنیم، درحالی‌که از زیبایی لحظهٔ اکنون بی‌نصیب می‌مانیم.