بریده‌هایی از کتاب کافه پاریس

گاهی کسانی که خیلی شوخی می‌کنند ممکن است خودشان غمگین باشند

زمین، مانند زنی فاسد که در خلوت خود در اتاقی تاریک نشسته و تقلا می‌کند به گذشته فکر نکند، در خاطرات بهار و زمستان سیر می‌کرد و بی‌تفاوت در انتظار زمستانی که در راه بود به سر می‌برد.

آدم‌های غمگین، خودپسند، مغرض، غیرمنصف و ظالم حتی به اندازۀ آدم‌های دیوانه هم قادر به درک یکدیگر نیستند. غم باعث اتصال افراد نمی‌شود، بلکه بین آنان فاصله می‌اندازد و حتی بی‌عدالتی و بی‌رحمی در افراد غمگین بیشتر از افراد شادمان دیده می‌شود.

وقتی با خطر از دست دادن نزدیکان‌مان روبه‌رو می‌شویم، بیشتر دوست‌شان داریم.

چارتکوف مدتی طولانی خیره ماند به بیرون پنجره. هنگام سپیده‌دم بود، وقتی خواب او را در ربود. پنجره را بست و به تختش بازگشت و این‌بار به خواب عمیقی رفت.

من می‌خواستم پدر بفهمد فقط انتظار می‌کشم بزرگ شوم و این به معنای تسلیم شدن در برابر او نیست. یک روز عصر که او درست بالای سر من درحال گفت‌وگوی نفرت‌انگیزی با مادرم بود به مبارزه دعوتش کردم. گفتم: «مامان، می‌دانی وقتی بزرگ شدم می‌خواهم چه کار کنم؟ » مادر جواب داد: «نه عزیزم، می‌خواهی چه کار کنی؟ » به‌آرامی گفتم: «می‌خواهم با تو عروسی کنم. » پدر بی‌توجه به من خندۀ بلندی سر داد. می‌دانستم این خنده ظاهرسازی‌ای بیش نیست. مادر برخلاف انتظارم راضی به نظر می‌رسید. احتمالاً می‌دانست زمان نگه‌داری پدر از او یک روزی تمام می‌شود. مادر با لبخند گفت: «به نظرم اصلاً جالب نیست. » با اعتماد‌به‌نفس خاصی گفتم: «خیلی هم جالب است، چون ما می‌خواهیم بچه‌های زیادی داشته باشیم. »

اما من از ارادۀ شما تقاضا نمی‌کنم، من از عواطف شما درخواست می‌کنم.

غم باعث اتصال افراد نمی‌شود، بلکه بین آنان فاصله می‌اندازد و حتی بی‌عدالتی و بی‌رحمی در افراد غمگین بیشتر از افراد شادمان دیده می‌شود.

آنان معبدی نداشتند، اما یک زندگی واقعی و حس بی‌وقفۀ یکی بودن با تمام جهان را داشتند.

هرکس برای درک انسان بودن با نیشتر به شکافتن مسائل پرداخته، چیزی جز مناظر هولناک نیافته!