بریده‌هایی از کتاب کافه پاریس

زیبایی ساده و تا حدی شرح‌ناپذیر غمِ انسانی که مدتِ درازی نه می‌توان درکش کرد، نه توضیحش داد، و به‌نظر می‌رسد تنها موسیقی است که می‌تواند آن غم را توصیف کند.

در حیرتم که بهشت را با زمین معامله می‌کنید. نمی‌توانم شما را درک کنم.

چند وجب خاک، از نوک سر تا پاشنۀ پا، همۀ آن چیزی بود که او می‌خواست

آبوگین و دکتر رو در روی هم ایستادند و با خشم توهین‌های ناشایست نثار هم کردند، طوری که انسان تصور می‌کرد هرگز در زندگی‌شان، حتی در هنگام دیوانگی، چنین حرف‌هایی نزده‌اند که تا این حد غیرمنصفانه، گستاخانه و مزخرف باشد. خودخواهی ناشی از غم و ناراحتی در هر دوی آن‌ها موج می‌زد. آدم‌های غمگین، خودپسند، مغرض، غیرمنصف و ظالم حتی به اندازۀ آدم‌های دیوانه هم قادر به درک یکدیگر نیستند. غم باعث اتصال افراد نمی‌شود، بلکه بین آنان فاصله می‌اندازد و حتی بی‌عدالتی و بی‌رحمی در افراد غمگین بیشتر از افراد شادمان دیده می‌شود.