بریده‌هایی از کتاب استبداد؛ بیست درس از قرن بیستم

اگر هیچ‌یک از ما آمادگیِ مرگ در راهِ آزادی را نداشته باشد، همگی در سایهٔ استبداد خواهیم مرد.

استبداد نوین مدیریت وحشت است. وقتی که حملهٔ تروریستی روی می‌دهد، یادتان باشد که مستبدها از این حوادث سوءاستفاده می‌کنند تا قدرت‌شان را تحکیم کنند. بلای ناگهانی -که دربرگیرندهٔ پایان نظارت و موازنه، انحلال احزاب مخالف، تعلیق آزادی بیان و حقّ برخورداری از دادرسی عادلانه و نظایر آن است- از قدیمی‌ترین حیله‌ها و ترفندها در آموزه‌های هیتلری است. در دامِ آنها نیفتید.

«وقتی که انتخاباتِ سالانه به پایان می‌رسد، استبداد آغاز می‌شود.»

اگر هیچ‌یک از ما آمادگیِ مرگ در راهِ آزادی را نداشته باشد، همگی در سایهٔ استبداد خواهیم مرد.

هاوِل نوشت: «اگر ستون اصلیِ نظامْ زندگی کردن با دروغ باشد، پس عجیب نیست که تهدید اساسی برای نظامْ زندگی کردن با حقیقت باشد.»

اگر بتوانیم از آسیب رساندن به ذهن دیگرانی که در اینترنت هستند و ما نمی‌بینیم پرهیز کنیم، دیگران هم یاد خواهند گرفت که همین‌طور عمل کنند. و آن‌وقت شاید رفت‌وآمدها در دنیای اینترنت دیگر شبیه تصادفات بزرگِ مرگبار نباشد.

می‌پرسید چه بخوانیم؟ هر رمان خوبی توانایی ما را برای اندیشیدن به موقعیت‌های مبهم و پیچیده و سردرآوردن از مقاصد دیگران شکوفا می‌سازد.

تاریخ تکرار نمی‌شود، ولی درس می‌دهد.

اگر با همه مهربانی پیشه کنید می‌توانید مطمئن باشید که برخی افراد احساس بهتری خواهند داشت. در خطرناک‌ترین دوران‌ها، کسانی که می‌گریزند و زنده می‌مانند معمولاً کسانی را می‌شناسند که می‌توانند به آنها اعتماد کنند. داشتن دوستانِ قدیمی به معنای سیاستِ «آخرین چاره» است. و پیدا کردن دوستان تازه اولین قدم به سمتِ تغییر است.

تماشای اخبار تلویزیونی گاهی چندان تفاوتی با نگاه کردن به کسی ندارد که او هم دارد به تصویری نگاه می‌کند. ما این خلسه و جذبهٔ گروهی را عادی می‌دانیم و آرام آرام در آن فرو می‌رویم.

اعتراض می‌تواند از طریق رسانه‌های اجتماعی سازماندهی شود، اما هیچ‌چیز تا وقتی نهایتاً به حضور در خیابان‌ها نینجامد واقعیت پیدا نمی‌کند. اگر مستبدان حس کنند اعمال‌شان هیچ پیامد و عاقبتی در جهانِ سه‌بُعدی ندارد، هیچ تغییری رخ نخواهد داد.

بیش از نیم‌قرن پیش، رمان‌های کلاسیک با مضمون تمامیت‌خواهی در مورد استیلای تلویزیون‌ها، جلوگیری از نشر کتاب، محدود ساختنِ دامنهٔ لغات، و در نتیجه دشوار شدن تفکر و اندیشیدن، هشدارها می‌دادند.

دنباله‌رَوی‌های سرسریِ اولیه بعدها قابل برگشت نیست.

تاریخ هم می‌تواند آگاهی بدهد و هم هشدار.

وقتی از تفاوت میان آنچه می‌خواهید بشنوید و آنچه عملاً حقیقتِ موضوع است چشم‌پوشی می‌کنید، به استبداد تن می‌دهید.

آتش گرفتنِ رایستاگ (پارلمانِ آلمان) همان لحظه‌ای بود که دولت هیتلر، که در اصل از طریق شیوه‌های دموکراتیک به قدرت رسیده بود، تبدیل به حکومت دائمی و ترسناکِ نازی شد. این وضعیت نمونهٔ کاملی از مدیریت وحشت است.

استبداد نوین مدیریت وحشت است. وقتی که حملهٔ تروریستی روی می‌دهد، یادتان باشد که مستبدها از این حوادث سوءاستفاده می‌کنند تا قدرت‌شان را تحکیم کنند. بلای ناگهانی -که دربرگیرندهٔ پایان نظارت و موازنه، انحلال احزاب مخالف، تعلیق آزادی بیان و حقّ برخورداری از دادرسی عادلانه و نظایر آن است- از قدیمی‌ترین حیله‌ها و ترفندها در آموزه‌های هیتلری است. در دامِ آنها نیفتید.

انتخاب و تصمیم به بودن در میان جمع بستگی به توانایی برای حفظ حریم خصوصی در زندگی دارد. ما فقط هنگامی آزاد هستیم که تنها خودمان باشیم که مرز میان وقتی را که دیده می‌شویم و وقتی را که دیده نمی‌شویم تعیین کنیم.

اگر جوانان شروع به ساختنِ تاریخ نکنند، سیاستمدارانِ قائل به جاودانگی و اجتناب‌ناپذیری تاریخ را نابود خواهند کرد.

درکِ یک لحظه و یک مقطع از تاریخ یعنی دریافتنِ این احتمال که خودمان هم می‌توانیم در ساختِ لحظه و مقطعی دیگر از تاریخ سهیم باشیم. تاریخ به ما امکان می‌دهد که مسئول باشیم؛ نه مسئولِ همهٔ چیزها، بلکه مسئول برخی چیزها. چِسلاو میلوش شاعر لهستانی فکر می‌کرد که چنین تصوری از مسئولیت است که در مقابل احساس تنهایی و بی‌تفاوتی و بی‌اعتنایی کارساز است. تاریخ مصاحبتِ کسانی را به ما هدیه می‌دهد که بیش از ما کار کرده‌اند و زجر کشیده‌اند.