بریده‌هایی از کتاب اول شخص مفرد

مرگِ یک رؤیا، به نوعی می‌تواند غم‌انگیزتر از مرگ موجودی زنده باشد.

چیزهای فراوانی در دنیا وجود داشت که چیزی در موردشان نمی‌دانستم.

اما جهان بسته به نوع نگرشی که به آن داریم، می‌تواند دگرگون شود. با توجه به نوع زاویه تابش پرتو خورشید بر روی اجسام، سایه می‌تواند تبدیل به روشنائی، یا روشنایی تبدیل به سایه گردد. مثبت تبدیل به منفی شود، یا منفی مثبت. نمی‌دانم آیا این امر بخشی ضروری از نحوه عملکرد جهان است، یا صرفا خطایی بصری‌ست.

«چنین چیزهایی گاهی در زندگی همه ما اتفاق می‌افته. چیزهایی غیرقابل توصیف، وقایعی غیرمنطقی که عمیقا نگران کننده هم هستند. به گمانم لازمه که بهشون فکر نکنیم، فقط باید چشم‌هامونو ببندیم و ازشون رد بشیم. انگار که داریم از زیر یک موج عظیم عبور می‌کنیم.»

«به اعتقاد من عشق سوختی ضروری برای ادامه زندگیه. ممکنه یک روزی عشق به پایان برسه. یا ممکنه هرگز به سرانجامی نرسه. اما حتی اگه این عشق رو به زوال بره، حتی اگه یک طرفه باشه، باز هم می‌تونی با خاطره دوست داشتن و عشق ورزیدن به کسی دوام بیاری. و این عشق منبع باارزش گرماست. بدون این منبع گرما قلب انسان – و همچنین قلب یک میمون – تبدیل به زمین لم یزرعِ بی‌نهایت سرد و بی‌حاصلی میشه. مکانی که هیچ پرتوی نوری به اون نمی‌تابه، جایی که گل‌های وحشیِ آرامش، و درختان امید، هیچ شانسی برای رشد ندارند. اسم اون هفت زن زیبا رو که در قلب‌م عاشقشون هستم ستایش می‌کنم.»

«قصد دارم در این مدت باقی مونده از زندگی شخصی‌م، از این خاطرات بعنوان منبع سوخت کوچیکی استفاده کنم، تا در شبهای سردم بسوزه و گرمم کنه