بریده‌هایی از کتاب ما همه باید فمینیست باشیم

ما به دخترها می‌گوییم: می‌توانید بلندپرواز باشید، اما نه خیلی زیاد. می‌توانید به موفقیت دست پیدا کنید اما نه موفقیت زیاد و چشمگیر، در غیر این صورت از طرف مردان تهدید خواهید شد.

جامعه به ما آموزش می‌دهد زنی که در یک مقطع سنی خاص ازدواج نکند قطعاً زنی است که در زندگی شخصی عمیقاً شکست خورده است. در حالی که یک مرد در یک سن خاص اگر ازدواج نکرده باشد به معنی این است هنوز فرد مورد نظر خود را نیافته است.

مردم را این طور بار می‌آورند که زن‌ها به شکل ذاتی گناهکارند و باید از مردها زیاد انتظار نداشت و تنها تعداد معدود و انگشت‌شماری از مردان هستند که می‌توانند در شرایط خاص، خودشان را کنترل کنند و عنان رفتار خود را در دست داشته باشند. ما به دخترهای‌مان شرم و حیا را می‌آموزیم. پاهایت را بپوشان. خودت را جمع‌وجور کن. ما این احساس را که شما از بدو تولدتان زن و ذاتاً گناهکار هستید را در آن‌ها پرورش می‌دهیم.

چه می‌شد اگر برای ترقی بچه‌ها، بیشتر از این که بر روی جنسیت آن‌ها تمرکز کنیم بر توانایی‌هایشان تمرکز می‌کردیم؟ چه می‌شد اگر به جای جنسیت، بر روی علاقه و دلبستگی تمرکز می‌کردیم؟

فمینیست، مرد و یا زنی است که اعتقاد دارد درست است که در دنیای امروز ما مشکل جنسیتی وجود دارد، اما ما باید آن را حل کنیم و بهتر عمل نماییم. همه‌ی ما چه مرد و چه زن، باید برای بهتر شدن این شرایط کاری انجام دهیم.

فرهنگ، مردم را نمی‌سازد. این مردم هستند که فرهنگ را می‌سازند. اگر این حقیقت دارد در فرهنگ ما زن یک انسان کامل نیست، پس ما می‌توانیم و باید آن را در فرهنگ خودمان جای بدهیم و نهادینه کنیم.

به تعریف من، فمینیست، مرد و یا زنی است که اعتقاد دارد درست است که در دنیای امروز ما مشکل جنسیتی وجود دارد، اما ما باید آن را حل کنیم و بهتر عمل نماییم. همه‌ی ما چه مرد و چه زن، باید برای بهتر شدن این شرایط کاری انجام دهیم.

ما دخترها را به شیوه‌ای آموزش می‌دهیم که یکدیگر را رقیب هم در نظر بگیرند- البته نه رقیب‌های کاری و رقبایی که در کارهای خوب شراکت دارند- بلکه تنها در رقابت برای جلب توجه مردان. ما به دخترها آموزش می‌دهیم که به لحاظ جنسی نمی‌توانند مثل پسرها باشند. در حالی که اگر ما پسر داشته باشیم نمی‌توانیم در مورد دوست‌دخترهای او چیزی بفهمیم. اما در مورد دوست‌پسر‌های دختران‌مان چطور؟ خدا به دور. هرگز.

ما خیانت بزرگی در حق پسران‌مان می‌کنیم. ما انسانیت را در پسرها سرکوب می‌کنیم. ما مردسالاری را به روش‌هایی خیلی کوته‌فکرانه برای‌شان معنا می‌کنیم. مردسالاری یک قفس محکم و کوچک است و ما پسرها را در این قفس نگه می‌داریم. ما به پسر‌ها یاد می‌دهیم که از ترس، از ضعف و از آسیب‌پذیری هراسان و گریزان باشند. به آن‌ها یاد می‌دهیم که بر چهره‌ی حقیقی خودشان نقاب بزنند چرا که می‌باید- به گفته‌ی نیجریه‌ای‌ها- مردان خشن و سفت و سختی باشند.

جهان هستی با تمام عظمت و شکوهش بیانگر قدرت پروردگاری است که تمام موجودات را با نظم و حکمت خاصی آفریده است.

در تمام دنیا، مجلات و کتاب‌های زیادی هستند که به زنان خط‌مشی می‌دهند، این که چه کار کنید، چطور باشید و چطور نباشید، این که چطور مردی را جذب کنید و یا کاری کنید که او احساس شادمانی بکند. اما در مورد این که مردان باید چه کنند تا زنی احساس رضایت داشته باشد راهنمایی‌های خیلی کمی وجود دارد.

من ‌باید قبل از این که به سن ۱۶ سالگی برسم تعداد زیادی از کتاب‌های رمانتیک «میلز و بون» را می‌خواندم

من خانواده‌ای را می‌شناسم که یک دختر و یک پسر دارند که یک سالی با هم تفاوت سنی دارند، هر دو در مدرسه جزء بهترین‌ها هستند و می‌درخشند. وقتی پسر گرسنه است، خانواده به دختر دستور می‌دهند که برود و برای برادرش خوراک نودل آماده کند. دختر اصلاً تمایلی به پخت نودل ندارد، اما او یک دختر است و مجبور است که این کار را انجام بدهد. چه می‌شد اگر والدین از همان اول از هر دو بچه‌شان می‌خواستند که نودل بپزند؟ به‌ هر حال پخت و پز یکی از مهارت‌هایی است که در دوران زندگی به درد پسرها هم می‌خورد.

جایزه‌ی صلح نوبل کنیان در سال گذشته به «لائوریت وانگاری ماتهای» تعلق گرفت که خیلی ساده و خوب گفت: «هر چقدر که به مدارج بالاتر می‌روی، زنان کمتری را آنجا می‌بینی. »

در تمام دنیا، مجلات و کتاب‌های زیادی هستند که به زنان خط‌مشی می‌دهند، این که چه کار کنید، چطور باشید و چطور نباشید، این که چطور مردی را جذب کنید و یا کاری کنید که او احساس شادمانی بکند. اما در مورد این که مردان باید چه کنند تا زنی احساس رضایت داشته باشد راهنمایی‌های خیلی کمی وجود دارد.

تصمیم گرفتم در مورد فمینیسم صحبت کنم، زیرا این همان موضوعی است که من احساس خاصی نسبت به آن دارم. شک داشتم که این موضوع یک موضوع عامه‌پسند باشد، اما امیدوار بودم که یک بحث مبتنی بر ضرورت را با هم داشته باشیم.

در تمام دنیا، مجلات و کتاب‌های زیادی هستند که به زنان خط‌مشی می‌دهند، این که چه کار کنید، چطور باشید و چطور نباشید، این که چطور مردی را جذب کنید و یا کاری کنید که او احساس شادمانی بکند. اما در مورد این که مردان باید چه کنند تا زنی احساس رضایت داشته باشد راهنمایی‌های خیلی کمی وجود دارد.

وقتی پسر گرسنه است، خانواده به دختر دستور می‌دهند که برود و برای برادرش خوراک نودل آماده کند. دختر اصلاً تمایلی به پخت نودل ندارد، اما او یک دختر است و مجبور است که این کار را انجام بدهد.

تصمیم گرفتم در مورد فمینیسم صحبت کنم، زیرا این همان موضوعی است که من احساس خاصی نسبت به آن دارم.

چطور کلیشه‌ها، افکار ما را محدود کرده و سپس شکل می‌دهند

او فکر می‌کرد که این موضوع خیلی واضح و مسلم است. پسری که دومین نمره را در امتحان آورده بود توانست مبصر کلاس شود. چیزی که موضوع را بیشتر از همه جالب‌تر می‌کرد این بود که این پسر خیلی شیرین، دارای روحیه‌ای آقامنشانه بود و اصلاً تمایلی به زیر نظر گرفتن کلاس و گشت‌زنی‌های مداوم نداشت؛ درحالی‌که من پر بودم از جاه‌طلبی برای انجام یک چنین کاری. اما من یک مؤنث بودم و او یک مذکر بود و او مبصر کلاس شده بود.

فمینیست، مرد و یا زنی است که اعتقاد دارد درست است که در دنیای امروز ما مشکل جنسیتی وجود دارد، اما ما باید آن را حل کنیم و بهتر عمل نماییم. همه‌ی ما چه مرد و چه زن، باید برای بهتر شدن این شرایط کاری انجام دهیم.

برخی از مردم می‌گویند که زن مطیع و فرمانبردار مرد است، چرا که این در فرهنگ ماست. اما فرهنگ هم دائماً در حال تغییر است. من دو خواهرزاده‌ی بسیار زیبا و دو قلو دارم که پانزده‌ساله هستند. اگر آن‌ها صد سال پیش به دنیا می‌آمدند به هر طریقی که شده کشته می‌شدند، چرا که صد سال پیش بر اساس اعتقادات فرهنگ «ایگبو»، به دنیا آمدن یک دوقلو نشانه و نمادی از وجود شیطان بود. امروزه تصور چنین چیزی هم برای همه‌ی مردم ایگبو غیرقابل‌باور است.

اگر ما کاری را بارها و بارها انجام بدهیم آن کار تبدیل به اتفاقی معمولی خواهد شد. اگر ما چیزی را بارها و بارها به چشم ببینیم آن چیز برای‌مان طبیعی جلوه خواهد کرد. اگر فقط پسرها مبصر شوند، از آن به بعد همه‌ی ما حتی به طور ناخودآگاه فکر می‌کنیم که مبصر کلاس باید همیشه یک پسر باشد. اگر عادت کنیم که تنها مردان را در راس مسئولیت‌ها ببینیم، این موضوع باعث می‌شود که بودن مردان در رأس کارها و مسئولیت‌ها یک اتفاق «طبیعی» به‌نظر بیاید.

تا زمانی که فمینیسم امری ضدآفریقایی بود، من تصمیم گرفتم که خودم را یک فمینیست آفریقایی شاد بنامم. دوست عزیزی به من گفت کسی که خودش را فمینیست می‌نامد در واقع از مردها بیزار است. بنابراین تصمیم گرفتم که از آن به بعد یک فمینیست آفریقایی شاد باشم که از مردان بیزار نیست. در بعضی مواقع من فمینیست آفریقایی شادی بودم که علاوه بر این که از مردها بیزار نیست، برق لب می‌زند و پاشنه‌بلند می‌پوشد، آن هم فقط به خاطر دل خودش و نه برای مردان.

از روزی که بشر شروع به زندگی بر روی زمین کرد در حقیقت، قدرت فیزیکی مهم‌ترین ویژگی برای بقا محسوب می‌شد. فردی که از نظر فیزیکی قوی‌تر بود، احتمال بیشتری داشت که رهبر شود و مردان به‌ طور کلی از نظر فیزیکی قوی‌تر هستند (البته استثناء‌های زیادی هم وجود دارد). امروزه ما در دنیایی مملو از تفاوت‌ها زندگی می‌کنیم. کسی که صلاحیت و شایستگی رهبری را دارد الزاماً شخصی نیست که قدرت فیزیکی بالایی دارد. آن شخص باید باهوش‌تر، باسواد‌تر، خلاق‌تر و مبتکرتر باشد و برای این ویژگی‌ها به هیچ هورمونی احتیاج نیست.

زمان زیادی را صرف آموزش دختران می‌کنیم برای این که بفهمند پسران در موردشان چه فکر می‌کنند. اما بدبختی این موضوع نیست. ما به پسرها یاد نمی‌دهیم که دوست‌داشتنی باشند.

مرد و زن کاری مشابه را با کیفیت یکسان انجام می‌دهند و مرد دستمزد بیشتری می‌گیرد، چرا که او مرد است. »

فرهنگ، مردم را نمی‌سازد. این مردم هستند که فرهنگ را می‌سازند.

مادر مادربزرگ من، آن‌طور که من شنیدم یک فمینیست بود. او از خانه‌ای که در آن می‌خواستند او را به مردی شوهر بدهند که خودش انتخاب نکرده بود فرار کرد. او اعتراض کرد، خودداری کرد و در این باره صحبت کرد تا جایی‌که از ارث محروم شد، چرا که او یک زن بود. او معنای کلمه‌ی فمینیست را نمی‌دانست. اما این به آن معنا نبود که او یکی از آن‌ها نباشد.