بریده‌هایی از کتاب من خیلی وقته مرده م

گاهی تصمیمی بسیار عادی یا حتی ظاهراً بی‌اهمیت تأثیر عمیقی بر زندگی انسان می‌گذارد.

هرگاه آدمی بر تصمیمی استوار باشد، از هیچ برای خود همه‌چیز می‌سازد و آن را در آغوش می‌کشد.

چشم‌ها هیچ‌وقت دروغ نمی‌گویند.

به نظرش انسان‌ها به‌خاطرِ نوع زمان‌بندی ساعت‌ها، به‌صورت ناخودآگاه فاصله‌های زمانی را با ضرایب پنج تصور می‌کنند: پنج ثانیه، پنج دقیقه، یک ربع، نیم ساعت، چهل‌وپنج دقیقه و... مثلاً هیچ‌کس نمی‌گوید بعد از دوازده دقیقه باید سراغ انجام کاری برود یا برای انجام وظیفه‌ای بیست‌وهفت دقیقه زمان طلب نمی‌کند.

گویی تصاویر تار و عینک می‌خواستند مانند قطعات یک پازل در جای خود قرار گیرند، اما ذهنِ زنگاربسته‌اش حتی توانایی حل این معادله ساده را هم نداشت.

چون تاوان برایش کافی نبود و می‌خواست کفاره گناهانش را نیز بپردازد.

در تیم برنده وظیفه مربی جدید فقط دست‌نزدن به ترکیب بازیکنان است!

شُهرت آدم‌ها سریع‌تر از خودشان حرکت می‌کند.

صدای خُردشدن استخوان‌هایش را زیر فشار هیچ‌ها می‌شنید. هرگاه آدمی بر تصمیمی استوار باشد، از هیچ برای خود همه‌چیز می‌سازد و آن را در آغوش می‌کشد. اما او زیر چنان فشاری از غم و غصه و ترس دست و پا می‌زد و به قعر باتلاق ناامیدی غوطه‌ور شده بود و کوچک‌ترین کورسوی امیدی نمی‌دید