بریده‌هایی از کتاب روانشناسی پول

هر چه بیش‌تر مایل باشید چیزی حقیقت داشته باشد، بیش‌تر احتمال دارد داستانی را باور کنید که بر آن صحه می‌گذارد.

دو مقوله وجود دارد که چه به آن توجه نشان دهید چه ندهید بر زندگی‌تان اثر می‌گذارد: پول و سلامتی

دلیلی ندارد که آن‌چه دارید و آن‌چه را بدان نیاز دارید، به خطر بیندازید برای به‌دست‌آوردن چیزی‌که ندارید و نیازی هم بدان ندارید

سقفِ مقایسهٔ اجتماعی چنان بلند است که دست هیچ‌کس به آن نمی‌رسد و این بدان معناست که این نبرد برنده‌ای ندارد، تنها راه برنده‌شدن در آن، پرهیز از ورود در آن است و پذیرشِ این‌که به‌قدر کفایت در اختیار دارید؛ حتی اگر کم‌تر از دارایی افراد دوروبرتان باشد.

نابغه‌ای که کنترل عواطف و احساساتش را از دست می‌دهد، می‌تواند از نظر مالی شکست‌خورده‌ای مفلوک به حساب بیاید

برای آن‌که آن‌قدر سرپا بمانید تا بتوانید از ثمرات خوش‌بینی در بلندمدت بهره ببرید، به بدگمانی کوتاه‌مدتی نیازمندید.

به قول ولتر «تاریخ هیچ‌گاه تکرار نمی‌شود؛ این مردمند که تکرار می‌شوند.»

کسی را می‌توان نابغهٔ سرمایه‌گذاری خواند که در آن هنگام که همهٔ اطرافیانش از خود بی‌خود شده‌اند، رفتاری متعادل و معقول داشته باشد.

می‌توانید در نیمی از موارد راه را اشتباه بروید و هنوز هم پول پارو کنید.

. این داستان‌ها بی‌نهایت قدرتمندند و می‌توانند کاری کنند که هرچیزی را باور کنید.

«تاریخ هیچ‌گاه تکرار نمی‌شود؛ این مردمند که تکرار می‌شوند.»

نکته این است که سقفِ مقایسهٔ اجتماعی چنان بلند است که دست هیچ‌کس به آن نمی‌رسد و این بدان معناست که این نبرد برنده‌ای ندارد، تنها راه برنده‌شدن در آن، پرهیز از ورود در آن است و پذیرشِ این‌که به‌قدر کفایت در اختیار دارید؛ حتی اگر کم‌تر از دارایی افراد دوروبرتان باشد.

ورزش هم مانند پول‌داری است. با خودتان می‌اندیشید: «خب! من کارم را انجام دادم و حالا حق دارم خودم را به صرف غذایی درست و حسابی دعوت کنم.» ثروت، مانند ردکردن این دعوت و سوزاندن کالری خالص است؛

«هر کاری را تا زمانی که خودتان مجبور نباشید انجامش دهید، ساده به نظر می‌آید».

دنیل گیلبرت، روان‌شناس دانشگاه هاروارد می‌گوید: در هر مرحله از زندگی‌مان تصمیماتی می‌گیریم که عمیقاً بر روی زندگی انسانیِ آینده‌مان اثر خواهد گذاشت و زمانی‌که آن آدمِ آینده می‌شویم، همیشه هم از تصمیماتی که گرفتیم چندان به وجد نمی‌آییم؛ به همین دلیل هم جوانان پول فراوانی می‌پردازند تا تتوهایی را که در نوجوانی با پول فراوان حک کرده‌اند، پاک کنند. میان‌سالان، برای جدایی از کسانی که جوان‌ترها برای ازدواج با آن‌ها سرازپا نمی‌شناسند، لحظه‌شماری می‌کنند و مسن‌ترها، جان می‌کنند تا آن‌چه را میان‌سالان با جان کندن به‌دست‌آورده‌اند، از خود جداکنند.

دلیلی ندارد که آن‌چه دارید و آن‌چه را بدان نیاز دارید، به خطر بیندازید برای به‌دست‌آوردن چیزی‌که ندارید و نیازی هم بدان ندارید.

«تاریخ هیچ‌گاه تکرار نمی‌شود؛ این مردمند که تکرار می‌شوند.»

به قول ولتر «تاریخ هیچ‌گاه تکرار نمی‌شود؛ این مردمند که تکرار می‌شوند.»

«هر کاری را تا زمانی که خودتان مجبور نباشید انجامش دهید، ساده به نظر می‌آید».

سرمایه‌داری نوین، در دو چیز تخصص دارد: تولید ثروت و تولید حسادت؛ شاید هم این دو شانه‌به‌شانهٔ هم حرکت می‌کنند و ارتباطی مستقیم با هم دارند؛ میل به پیشی‌گرفتن از همکاران‌تان، لازمهٔ سخت‌کوشی است؛ اما زندگی بدون حس قناعت لطفی ندارد.

سقفِ مقایسهٔ اجتماعی چنان بلند است که دست هیچ‌کس به آن نمی‌رسد و این بدان معناست که این نبرد برنده‌ای ندارد، تنها راه برنده‌شدن در آن، پرهیز از ورود در آن است و پذیرشِ این‌که به‌قدر کفایت در اختیار دارید؛ حتی اگر کم‌تر از دارایی افراد دوروبرتان باشد.

به‌دست‌آوردن پول نیازمند خطرپذیری، خوش‌بینی و تلاش است؛ اما حفظ پول به نقطهٔ مقابل ریسک‌پذیری نیاز دارد و مستلزم ترس از آن است که آن‌چه هست می‌تواند در چشم‌برهم‌زدنی نیست شود؛ صرفه‌جویی می‌طلبد و پذیرش این حقیقت که دست‌کم قسمتی از آن‌چه به‌دست‌آورده‌اید به بخت و اقبال برمی‌گردد؛ بنابراین، نمی‌توان انتظار داشت که موفقیت و کام‌یابی تا ابد پایدار بماند.

«مهم نیست درست می‌گویید یا در اشتباهید؛ مهم آن است که هنگامی که حق با شماست چه‌قدر پول به‌دست می‌آورید و وقتی در اشتباهید چه‌قدر پول از دست می‌دهید.»

سرمایه‌داری نوین، صنعتی محبوب راه‌انداخته است و به آدم‌ها کمک می‌کند آنقدر تظاهر کنند تا شاید به آن‌چه می‌خواهند برسند. ما ثروت را از روی ظواهر امر قضاوت می‌کنیم؛ زیرا داوریِ ما، برپایهٔ چیزهایی است که می‌بینیم؛ نمی‌توانیم حساب‌های بانکی یا صورت‌حساب سهام دیگران را ببینیم؛ پس، برای اندازه‌گیری موفقیت مالی به ظواهر توجه می‌کنیم: ماشین، خانه و عکس‌های اینستاگرام.

هنگام تصمیمات مالی، هدف‌تان این نباشد که کاملاً عاقلانه رفتار کنید؛ کافی است تا حدودی منطقی باشید؛ منطقی‌بودن واقع‌گرایانه‌تر است و در این صورت، احتمال آن‌که در بلندمدت بر سر تصمیمات‌تان بمانید، بیش‌تر است.

جذبهٔ عقلانی بدبینی، سابقهٔ زیادی دارد. جان استوارت میل در سال ۱۸۴۰ نوشت: «شاهد بوده‌ام که مردم، کسی را خردمند می‌دانند که در اوج امیدواریِ همگان، ناامیدی را فریاد می‌زند؛ نه کسی را که در هنگامهٔ حرمان و یأس، دم از امید می‌زند.» به‌طریقی مشابه، دیردری مک‌کلوسکی، استاد اقتصاد و تاریخ امریکایی، گفت: «به دلایلی که هیچ‌گاه از آن سردرنیاوردم، مردم دوست دارند بشنوند جهان رو به فنا و ویرانی می‌رود.»

دو مقوله وجود دارد که چه به آن توجه نشان دهید چه ندهید بر زندگی‌تان اثر می‌گذارد: پول و سلامتی. مسایل مربوط به سلامتی، بیش‌تر فردی است؛ اما مسایل مربوط به پول بیش‌تر ساختاری است؛

قانونی در اقتصاد وجود دارد که می‌گوید شرایط بسیار بد و بسیار خوب، مدت زیادی پایدار نمی‌مانند؛ زیرا، عرضه و تقاضا به روش‌هایی پیش‌بینی‌ناپذیر، خود را سازگار می‌کنند.

کارل ریچارد می‌نویسد: «وقتی فکر می‌کنید همهٔ جوانب را سنجیده‌اید، آن‌چه باقی می‌ماند، ریسک خوانده می‌شود».

«تاریخ هیچ‌گاه تکرار نمی‌شود؛ این مردمند که تکرار می‌شوند.