بریده‌هایی از کتاب فهرست مهمانان

اگر واقعاً عاشق کسی باشید، واقعاً کاری انجام نمی‌دهید که اذیت شود.

یک جایی در اعماق وجودم صدایی می‌شنوم؛ صدای درد کشیدن. فکر می‌کنم ممکن است گریه‌ام بگیرد. «ما باید تاوان کاری رو که کردیم، پس بدیم.»

گاهی کوچک‌ترین جریان‌ها قوی‌ترینِ آن‌هاست.

اگر من نمی‌دانستم چه چیزی می‌خواهم و چگونه باید آن را به دست بیاورم، هیچ‌وقت به جایی نمی‌رسیدم. باید یاد می‌گرفتم که چگونه راهم را پیدا کنم

تو باید برای ادامهٔ زندگی، بهترین کارهای دنیا رو انجام بدی

فکرم به‌سراغ سلول زندانی می‌رود که در انتظارم است؛ اما وقتی دربارهٔ آن فکر می‌کنم، می‌بینم از صبح روزی که مَد بالا آمد، توی زندان بوده‌ام! و شاید انگار این عدالت است که گریبانم را گرفته؛ به‌خاطر کارِ وحشتناکی که کردیم...

نوعی خونسردی و نچسبیِ خاصی در او وجود دارد که گمان می‌کنم شاید بعضی‌ها دوست ندارند، اما من آن را ترجیح می‌دهم. وقتی برای انجام کاری به کسی پول می‌دهم، دوست ندارم او وانمود کند که بهترین دوستِ من است.

درحالی‌که من همیشه حس کرده‌ام، نمی‌دانم، انگار سزاوار خوش‌حال بودن نیستم.

گاهی کوچک‌ترین جریان‌ها قوی‌ترینِ آن‌هاست.

عشقی که نوجوان‌ها فکر می‌کنن اتفاق افتاده، درست زمانیه که لبریز از هورمونَن.

عشقی که نوجوان‌ها فکر می‌کنن اتفاق افتاده، درست زمانیه که لبریز از هورمونَن.

زندگی کثیف است؛‌ همهٔ ما این را می‌دانیم.

گاهی کوچک‌ترین جریان‌ها قوی‌ترینِ آن‌هاست.

با استقبال از ظرافت تاریکی، قدم به درون شب می‌گذارم و سیاهی مخملی‌اش من را در خود فرو می‌برد.

شما نمی‌توانید بیشتر از یک روز را کنترل کنید؛ اما یک روز را چرا. بیست‌وچهار ساعت درمان‌کردنی است.

گاهی کوچک‌ترین جریان‌ها قوی‌ترینِ آن‌هاست.

اگر واقعاً عاشق کسی باشید، واقعاً کاری انجام نمی‌دهید که اذیت شود.