بریده‌هایی از کتاب عبارت پنجم

«متأسفم، لطفاً مرا ببخش، سپاسگزارم، دوستت دارم و من خودم را می‌بخشد»

اگر دیگران را سرزنش می‌کنید، اگر تقصیر و مسئولیت مسائل را متوجه دیگران می‌کنید، شما دست‌تان را بلند کرده و می‌گویید: «من قربانی‌ام.»

ما محکوم به زیستن با برخی روش‌های از پیش تعیین‌شده نیستیم. بروس لیپتون می‌گوید این تصور اصلاً صحیح نیست که ما به ژن‌های خود محدود هستیم. شما بسته به وضعیت آگاهی خود، ژن‌هایتان را خاموش و روشن می‌کنید.

شما فکرهایی دارید، اما افکارتان نیستید. به احساسات‌تان توجه نکنید. شما احساساتی دارید اما احساسات‌تان نیستید. به جسمتان توجه نکنید. شما جسمی دارید اما جسمتان نیستید. همهٔ این‌ها مراقبه‌ای است برای سوق دادن شما به سوی ناظری که پشت همه‌چیز حاضر است. چنین کاری، یک تجربهٔ مراقبه‌گونه است که ما را به سوی مسئولیت بیداری هدایت می‌کند.

آزاد و پاک کند. هواوپونوپونو، هم برای مشکلات فیزیکی و هم برای مشکات روحی، به کار می‌رود. می‌خواهم جای خالی زیر را پر کنید: چه احساسی در شما وجود دارد که برایتان ناخوشایند است؟ ................................................................................................................. حالا با تمرکز بر آن احساس، چهار ذکر هواوپونوپونو را تکرار کنید. در این حالت، شما در حال کار کردن با اولوهیت هستید که برای برقراری آرامش، هیچ محدودیتی

روزی دکتر هو لِن به من گفت: «وقتی سعی می‌کنیم دیگران را عوض کنیم، خود را درگیر کارمای آن‌ها می‌کنیم و اگر درگیر کارمای آن‌ها شویم، بهای سنگینی پرداخت خواهیم کرد.»

در هواوپونوپونو، باوری اساسی وجود دارد و آن این است که اولوهیت وجود دارد، خدایی وجود دارد، در وضعیت صفر وجود دارد که نه‌تنها زنده است، هوشمند است. ممکن است مانند رواقیون بخواهید از واژهٔ «طبیعت» استفاده کنید. وقتی در وضعیت صفر هستید، در خالص‌ترین حالت خود قرار دارید؛ چون شما از منبع حیات هستید و ماهیت منبع، خلوص است.

با قرار گرفتن در وضعیت صفر و بدون داده، فرمان‌های حرکت به شما الهام می‌شود. اولوهیت می‌بخشد و می‌خواهد هر داده‌ای را بزداید. این ما هستیم که به داده‌ها می‌چسبیم و خود خفیف فکر می‌کند: «این منم. من اینگونه فکر می‌کردم.»

برخی دانشمندان می‌گویند: «ما این آزمایش‌ها را انجام داده‌ایم. ما قادر بوده‌ایم فقط دو ثانیه در زمان عقب یا جلو برویم، اما این دو ثانیه، آغاز اثبات ممکن بودن سفر در زمان است.»

تاکنون، در همهٔ کتاب‌هایی که دربارهٔ هواوپونوپونو نوشته‌ام، فقط از چهار ذکر اصلی «متأسفم، لطفاً مرا ببخش، سپاسگزارم، دوستت دارم» صحبت کرده‌ام و حالا، می‌خواهم از ذکر پنجم سخن بگویم. از دکتر هو لِن یاد گرفته‌ام که با مداومت بر پاکسازی، به اولوهیت و وضعیت صفر نزدیک‌تر می‌شویم و هرچه به صفر نزدیک‌تر شویم، شروع به دریافت الهام می‌کنیم. الهام از خاطره، گذشته و ایگو سرچشمه نمی‌گیرد، بلکه از جانب اولوهیت است.

«من» «خودم» را می‌بخشد. «خالق» «برنامه‌ریزی‌ها، محدودیت‌ها، ضعف‌ها، ایگو و ...«مرا می‌بخشد.» «من خودم را می‌بخشد.» فعل بخشیدن به سوم شخص مفرد اشاره دارد (می‌بخشد) چون ما از پاک کردن چیزی صحبت می‌کنیم که در آن گیر کرده‌ایم. وقتی می‌گوییم «من خودم را می‌بخشد»، درواقع، می‌گوییم خالق (یا هر اسمی که به او می‌دهید)، کینه‌ای از شما به دل ندارد. او به شما امتیاز نمی‌دهد، درست و غلط‌هایتان را در دفتر یادداشت نمی‌کند. خالق چنین کاری نمی‌کند. خودتان هستید که این کار را می‌کنید. وقتی به زندگی خود نگاه می‌کنید و می‌گویید «خالق خطاهای مرا می‌بخشد؛ خالق، خود خفیف (ناخودآگاه) مرا می‌بخشد»، آنگاه، شما به عنوان یک خود خفیف، می‌توانید رهایی از گناه، غصه، سرزنش، ندامت یا هر احساس سنگینی که ناشی از محکوم کردن خودتان است را آغاز کنید.

شاید ده تا بیست دقیقه طول بکشد اما با تکرار چهار ذکر «متأسفم، لطفاً مرا ببخش، سپاسگزارم، دوستت دارم» مراقبه کنید. با تمرکز بر هر چیزی که در این لحظه در زندگی‌تان جریان دارد، چهار ذکر را تکرار کنید.

هر چیزی که شما را از خوشحالی لحظه‌به‌لحظه دور می‌کند، یک عامل تحریک‌کننده است، داده‌ای در ذهن است. باور است، محدودیت است، تفکر است، الگوهایی است که بسیاری از آن‌ها را از افرادی با طرز فکر محدود، ناآگاهانه به ارث برده‌ایم

یکی از مزایای هواوپونوپونو این است که به شما آرامش می‌بخشد. وقتی شما به آرامش می‌رسید، جهان در پاسخ به آرامش شما تغییر می‌کند.

اگر ما خواهان تغییر دیگران باشیم، نباید روی ویژگی‌های آن‌ها کار کنیم، بلکه باید روی ویژگی‌های خودمان کار کنیم. وقتی روی افکار و احساسات خودمان کار می‌کنیم و به آرامش، بخشش و بی‌تفاوتی می‌رسیم، انگار دیگران هم عوض شده‌اند؛ اما چیزی که واقعاً عوض شده است، شما هستید.

هواوپونوپونو، راه معنوی زیستن است، الگویی تازه برای زندگی.

گفت: «این ذکر پنجم شگفت‌انگیز است. این یعنی دیگر نیازی به گفتن آن چهار ذکر قبلی نیست.» متوجه شدم که حق با اوست: ذکر پنجم آن‌قدر قدرتمند بود که دیگر نیازی به گفتن آن چهار ذکر نبود؛ زیرا عبارت پنجم جایگزین هر چهار ذکر قبلی شده و بر آن‌ها برتری دارد. و عبارت پنجم این است: «من خودم را می‌بخشد.» این جمله از نظر دستور زبان نادرست است. چرا نمی‌گوییم: «من خودم را می‌بخشم؟» چون معنی جمله چیزی نیست که ظاهر آن می‌نماید.

«به تردیدهایتان شک کنید و به سوی رؤیاهایتان پیش بروید.»

همان‌طور که شکسپیر گفت: «همهٔ ما بازیگرانی هستیم که روی صحنهٔ زندگی، ایفای نقش می‌کنیم.» با آمدن و رفتن نسل‌ها، صحنه‌ها و بازیگران و لباس‌ها تغییر می‌کنند، اما برنامه ادامه دارد.

ایدهٔ عشق و پذیرش بی‌قیدوشرط و به دور از قضاوت، به‌خودی‌خود، یک روش درمانی است؛

«ذکرهای پاکسازی را نوعی مراقبه در نظر بگیرید. این مراقبه، بین شما و ارتباطتان با نیروی برتر است که به ما حیات بخشیده است.» این رابطهٔ منحصربه‌فرد، شما را راهنمایی خواهد کرد.