بریده‌هایی از کتاب زندگی در جهان خودآگاه

کشف، یعنی دیدن آنچه که همه دیده‌اند، و فکر کردن به آنچه که هیچ‌کس فکر نکرده است.

اگر تصور می‌کردی که علم امری قطعی است ... خُب، اشتباه از خودت بوده است! ریچارد فاینمن (۱۹۱۸ ـ ۱۹۸۸) برندهٔ نوبل فیزیک ۱۹۶۵

عصب‌شناسان امروزی، ابزار و تکنولوژی‌های شگفت‌انگیز بسیاری دارند که با استفاده از آنها تغییرات جسمانی در مغز را مشاهده، مستندسازی و ارزیابی می‌کنند. آن‌قدر شواهد آشکار وجود دارد که می‌توان به‌راحتی نتیجه گرفت تغییر جسمانی موجب تجربهٔ حسی شخصی می‌شود. ولی در واقع عکسش هم ممکن است درست باشد: اینکه تجربهٔ شخصی می‌تواند موجب افزایش فعالیت جسمانی مشاهده‌شده در مغز شود. این همان جایی است که چشم‌شان به‌واسطهٔ فرض‌های زیربنایی‌شان بسته شده است. یک قیاس مطلوب (که من از دکتر دین رادین، رئیس بخش تحقیقات «انجمن بین‌المللی تحقیقات نزدیک به مرگ» گرفته‌ام) این است: صِرف اینکه گل‌های آفتاب‌گردان خورشید را دنبال می‌کنند، معنایش این نیست که چرخش‌شان موجب می‌شود خورشید در آسمان بچرخد.

خوانندهٔ عزیز، برای این روند حیاتی هستید. جهان هستی به شیوه‌های متعدد و جذاب در حال تکامل است و شما فقط بخشی از آن نیستید ـ خودش هستید. شما جهان هستی هستید. جهان صاحب شعور و تفکری که درونش زندگی می‌کنیم خودآگاه است، و یاد گرفتن و تکامل یافتن ـ یعنی رسیدن کامل شما به این شناخت و زندگی کردنش ـ مسیری است به سوی هماهنگی کامل با تمام آنچه که وجود دارد.

شود. ستاره‌هایی دیدم، ده برابر تعداد ستاره‌هایی که در همهٔ عمرت از زمین دیده‌ای. منظرهٔ خارق‌العاده‌ای بود. با هر چرخشی، زمین، ماه و خورشید را، که هر چند دقیقه از جلوی پنجره می‌گذشتند، می‌دیدم. عظمت و آرامش جهان هستی به شیوه‌ای کاملاً جدید مرا تحت تأثیر قرار داد ... آن بیرون، معلق بین سنگ قیمتی و آبی بزرگ زمین و ماه تاریکی که پشت سر جا می‌گذاشتیم... صحنه‌ای بی‌نقص بود. ناگهان شعورِ ژرف کائنات را حس کردم، اینکه چطور کاملاً یکپارچه و آگاه است، یک شعورِ به تمام معنا توصیف‌ناشدنی. زندگی من برای همیشه تغییر کرد».

درست قبل از آتش زدن هیزم‌ها، در میان بُهت و شگفتی سربازان همقطارش، او به زندگی بازمی‌گردد و در ادامه به آنها می‌گوید که وقتی کسی می‌میرد، مهم‌ترین جنبه‌های زندگی‌اش را به‌صورت درس مرور می‌کند («مرور زندگی») و مهم‌ترین ویژگی‌ای که بر مبنایش داوری می‌شود، عشقی است که در مدت حضورش روی زمین توانسته به دیگران بدهد.

علم نه‌تنها با معنویت سازگار است، بلکه منبع ژرفی از آن است. کارل سِیگِن (۱۹۳۴ - ۱۹۹۶) ستاره‌شناس امریکایی

بزرگ‌ترین راز علم، ماهیت آگاهی است. مسئله این نیست که ما نظریه‌های بد یا ناقص در مورد آگاهی انسان داریم. مشکل اینجاست که اصلاً هیچ نظریه‌ای نداریم. در مورد آگاهی، فقط این را می‌دانیم که مربوط به سر است، نه پا. نیک هربرت (متولد ۱۹۳۶)، فیزیکدان

قلمرو مادی چیزی نیست مگر بخش کوچکی از واقعیتِ به‌مراتب باعظمت‌تری، که بیشترش از آگاهی معمول ما پنهان است

به قول شرلوک هولمز، «وقتی ناممکن را کنار بگذاری، آنچه باقی می‌ماند، هر قدر هم نامحتمل، حتماً حقیقت است».

کشف، یعنی دیدن آنچه که همه دیده‌اند، و فکر کردن به آنچه که هیچ‌کس فکر نکرده است. آلبرت سنت گیورگی (۱۸۹۳ ۱۹۸۶) برندهٔ جایزهٔ نوبل در فیزیولوژی و پزشکی، ۱۹۳۷