بریده‌هایی از کتاب ایچی گو ایچی یه

«مردم آنچه را گفته‌ای فراموش خواهند کرد، مردم کاری را که کرده‌ای فراموش خواهند کرد ولی هرگز فراموش نخواهند کرد که چه احساسی در آن‌ها ایجاد کرده‌ای.»

درست همان‌طور که زنان باردار به هرجا که نگاه می‌کنند شکم برآمده‌ی زنان باردار را می‌بینند، به‌محض اینکه شکارچی لحظه بشویم، همه‌چیز به نظرمان منحصربه‌فرد و تحسین‌برانگیز می‌شود چون می‌دانیم چیزی که همین الان تجربه می‌کنیم دوباره هرگز اتفاق نخواهد افتاد.

داستان ناراحت‌کننده‌ی هستیْ مرگ نیست، هرگز شروع نکردنِ زندگی است.

«اگر واقعیت را دوست نداری، واقعیت دیگری بساز که بتوانی در آن زندگی کنی.»

اگر شجاعت کافی برای انجام کار موردعلاقه‌تان را داشته باشید، هرروز می‌تواند بهترین روز زندگیتان باشد.

- «همه‌ی ما یه روز می‌میریم اسنوپی!» - «درسته، ولی تو بقیه‌ی روزهای دیگه نمی‌میریم.»

وقتی به شروع یا ایجاد چیزی جدید فکر می‌کنیم، اغلب اوقات چیزی که به ذهنمان می‌آید فرد جوانی است که سال‌های زیادی از عمرش را پیش رو دارد، ولی این فکر فقط یک پیش‌داوری است. همه‌ی ما صرف‌نظر از سنمان توانایی داشتن شروعی تازه را داریم. حتی فردی که پا به سن گذاشته است می‌تواند تصمیم بگیرد لوح زندگی‌اش را پاک و از نو شروع کند، زیرا او هم تمام عمرش را در پیش رو دارد. مسئله‌ی مهم این نیست که چند سال دیگر از عمرمان مانده، بلکه این است که با مدت زمانی که برایمان مانده چه خواهیم کرد.

دوست خود باشید. به جای مقایسه‌ی خود با دیگران و نگرانی درباره‌ی فکر و نظر مردم، پیش خودتان فکر کنید در دنیا منحصربه‌فرد هستید. همان‌طور که پابلو کاسالس در شعری برای کودکان گفته است: «تو یک معجزه‌ای و هرگز هیچ‌کس مثل تو نبوده است و نخواهد بود.»

داستان ناراحت‌کننده‌ی هستیْ مرگ نیست، هرگز شروع نکردنِ زندگی است.

ولی کتابی که پیدا کرد تعطیلات او را از بی‌حوصلگی نجات داد. این کتاب توطئه‌ی روز رستاخیز اثر سیدنی شلدون بود. دن به‌محض برگشت از سفر، تصمیم گرفت رمانی مهیج بنویسد و بلافاصله دست به کار شد، زیرا کایکا وجودش را تسخیر کرده بود. سال‌ها بعد، رمز داوینچی اثر دن یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های دنیا شد و او را میلیونر کرد.

هیچ چیز، نه خوب و نه بد، دوام ابدی ندارد. پذیرش این واقعیت، کلید بهره‌بردن از لحظات شکوهمندی که زندگی به ما ارزانی می‌دارد و ازدست‌ندادن امید در سختی‌ها و مشکلات است.

تنها در صورتی می‌توانیم زمان حال را به‌طور کامل تجربه کنیم که سعی نداشته باشیم چند کار را به‌طور هم‌زمان انجام بدهیم.

مِی وست، هنرپیشه و نمایشنامه‌نویس آمریکایی، گفته است: «شما فقط یک بار زندگی می‌کنید، ولی اگر درست زندگی کنید همین یک بار کافی است.»

۳. ترس. این احساس، درست مانند خشم، رابطه‌ی نزدیکی با غریزه‌ی حفظ بقا دارد و درباره‌ی وجود خطرات یا آسیب‌های احتمالی به ما هشدار می‌دهد. زمانی که انسان‌ها در جنگل زندگی می‌کردند ترس برای تشخیص خطرات قریب‌الوقوع و آماده‌کردن بدن برای جنگ یا گریز لازم و ضروری بود.

در عصری که در آن زندگی می‌کنیم، عصر حواس‌پرتی کامل و لذت آنی، عصری که در آن اغلب اوقات گوش نمی‌دهیم و توجهی سطحی به اطرافمان داریم، هر فرد کلیدی در خود دارد که می‌تواند درهای ادراک، هماهنگی با دیگران و عشق به زندگی را باز کند. و نام این کلید ایچی-گو ایچی-یه است.

مارکوس آئورلیوس در کتاب تأملات نوشته است، داستان ناراحت‌کننده‌ی هستیْ مرگ نیست، هرگز شروع نکردنِ زندگی است.

«مردم آنچه را گفته‌ای فراموش خواهند کرد، مردم کاری را که کرده‌ای فراموش خواهند کرد ولی هرگز فراموش نخواهند کرد که چه احساسی در آن‌ها ایجاد کرده‌ای.»

پیشگفتار: در چای‌خانه‌ای قدیمی بعدازظهر همان روزی که نوشتن این کتاب شروع شد -البته در آن بعدازظهر هنوز نمی‌دانستیم قرار است چنین کتابی به دنیا بیاید- طوفانی در خیابان‌های باریک گیون در قلب کیوتو به‌پا بود. آخرین گیشاهای به‌جامانده‌ی ژاپن که در این محله زندگی می‌کنند فقط یکی از عناصر اسرارآمیز آن هستند. ما در یک چای‌خانه که ژاپنی‌ها به آن چاشیتسو می‌گویند پناه گرفتیم. بارش شدید باران باعث شده بود مردم از خانه‌هایشان بیرون نیایند و به همین دلیل چای‌خانه خالی بود. ما پشت میز پایه‌کوتاهی کنار پنجره نشستیم و به جریان آب در خیابان باریک نگاه کردیم که شکوفه‌های گیلاس را با خود می‌برد.

ایچی-گو ایچی-یه را می‌توان به «یک‌بار، یک ملاقات» و همچنین «در این لحظه، یک فرصت» ترجمه کرد. آنچه این کلمات می‌خواهند به ما بگویند این است که هر ملاقات، هرآنچه تجربه می‌کنیم، جواهری منحصربه‌فرد است که دیگر به همان صورت تکرار نخواهد شد و بنابراین اگر اجازه بدهیم لحظه‌ای بدون لذت‌بردن از کفمان برود، آن را برای همیشه از دست داده‌ایم.

معنی ایچی-گو ایچی-یه چیزی مثل این است: آنچه همین الان تجربه می‌کنیم هرگز دوباره اتفاق نمی‌افتد. بنابراین باید قدر هرلحظه را مثل جواهری زیبا بدانیم.

زندگی مسئله‌ی اکنون یا هرگز است.

در کارتون بادام زمینی‌ها، اسنوپی و چارلی براون را از پشت سر می‌بینیم که کنار دریاچه نشسته‌اند و باهم صحبت می‌کنند: - «همه‌ی ما یه روز می‌میریم اسنوپی!» - «درسته، ولی تو بقیه‌ی روزهای دیگه نمی‌میریم.» معنای جمله‌ی دوم این مکالمه چیزی فراتر از شوخی است. ما نمی‌دانیم چه روزی از دنیا خواهیم رفت -و چه خوب که نمی‌دانیم- ولی به خودمان بستگی دارد که «بقیه‌ی روزهای دیگر» را که در آن‌ها زنده‌ایم چطور بگذرانیم. و همه‌ی این روزها از مواجهه‌ها و لحظاتی تشکیل شده‌اند که می‌توانیم یا آن‌ها را از کف بدهیم یا کاری کنیم که فراموش‌نشدنی از کار در بیایند.

حتی فردی که پا به سن گذاشته است می‌تواند تصمیم بگیرد لوح زندگی‌اش را پاک و از نو شروع کند، زیرا او هم تمام عمرش را در پیش رو دارد. مسئله‌ی مهم این نیست که چند سال دیگر از عمرمان مانده، بلکه این است که با مدت زمانی که برایمان مانده چه خواهیم کرد.

کلید رسیدن به شادیِ لحظه این است که خودمان را به‌سمت خواسته‌ها و آرزوهای جدید سوق ندهیم و جادوی موجود در همه‌ی چیزهای اطرافمان را حس کنیم. راز رسیدن به شادی این است که چیزی از بیرون خودمان نخواهیم و قدر هرآنچه را که زندگی به ما عرضه می‌کند، تا زمانی که در اختیارمان است، بدانیم.

اگر اجازه بدهیم لحظه‌ای بدون لذت‌بردن از کفمان برود، آن را برای همیشه از دست داده‌ایم.

مسئله‌ی مهم این نیست که چند سال دیگر از عمرمان مانده، بلکه این است که با مدت زمانی که برایمان مانده چه خواهیم کرد.

کوته‌بینی روحی ما اغلب اوقات باعث می‌شود در فاصله‌ی مکانی و زمانی دوری به‌دنبال چیزی بگردیم که در واقع درست در مقابلمان است.

همان‌طور که هراکلیتوس گفته است: «هیچ‌کس دوبار در یک رودخانه پا نمی‌گذارد، زیرا دیگر نه او همان انسان سابق است و نه رودخانه همان رودخانه.»

بودا از شاگردش پرسید: «اگه کسی مشغول قدم‌زدن در جنگل باشه و تیری بهِش بخوره، این تیرخوردن درد داره؟» شاگرد جواب داد: «معلومه که درد داره.» بودا در ادامه پرسید: «و اگر تیر دوم به این شخص بخوره، براش دردناک‌تر نیست؟» شاگرد جواب داد: «البته، خیلی دردناک‌تر از تیر اول.» بودا نتیجه‌گیری کرد: «تیر اول همون اتفاق‌های بدی هستن که برامون می‌افتن و ما نمی‌تونیم ازشون جلوگیری کنیم. همون اتفاق‌هایی که هیچ کنترلی بر اونها نداریم. ولی کسی که تیر دوم رو پرتاب می‌کنه خودمون هستیم و به خودمون آسیب می‌رسونیم.» تیر دوم چیزی است که در عصر نوین نام آن را فرااحساس گذاشته‌اند. فرااحساس عبارت است از احساسمان درباره‌ی آنچه احساس کرده‌ایم.

- درک کنید که زندگی از مشکلات و رضایت‌مندی تشکیل شده است و بدون وجود مشکلات نمی‌توانستیم از خوشی‌ها و رضایت‌مندی‌ها لذت ببریم، زیرا تضاد به ما اجازه می‌دهد قدر چیزهای خوب زندگی را بدانیم. بعد از تشنگی آب خنک بیشتر می‌چسبد. پیداکردن عشق بعد از تجربه‌ی غم و تنهایی موهبت بسیار بزرگ‌تری است.