بریده‌هایی از کتاب شب آخر با سیلویا پلات

صدای شعر به رغمِ خصوصی بودن، میان همه ما مشترک است؛ صدایی نه خطاب به جمع بلکه برای خودِ یگانه و منحصر به فردِ ما: صدایی که هرگز خاموشی نمی‌پذیرد زیرا با نبضِ زندگی می‌تپد؛ و همان قدر طبیعی و ضروری است که نفس کشیدن.

شعر از جایی آغاز می‌شود که منطق ایست می‌کند؛