بریده‌هایی از کتاب مائده‌ های زمینی

آن روز که پی بری به اینکه مسئول تقریباً همه بدی‌های زندگی خدا نیست بلکه بشر است. دیگر تسلیم آن بدی‌ها نخواهی شد.

ناتانائل فقط خداست که نمی‌توان انتظارش را کشید. اگر در انتظار خدا باشی یعنی که هنوز نمی‌دانی که خدا در توست.

به خویشتن بگو که تنها خداست که موقتی نیست.

بنام دین است که انسان می‌میرد و بنام دین است که انسان‌ها را می‌کشند. میل به دانستن از شک کردن زائیده می‌شود. از باور کردن دست بردار و چیز بیاموز.

باید که «اهمیت» در نگاه تو باشد نه در آنچه می‌نگری.

دوستی‌ها برایم بیش از هر چیز گرانبها بود ولی حتی به آنها نیز دل نبستم.

هرگز چیزی زیبا و ملایم در این دنیا ندیده‌ام مگر آنکه بی‌درنگ دلم خواسته باشد که محبتم در برش بگیرد.

و تو ای اندیشه جاودانی روح اگر خبر داشتی که انتظار کوتاه مرگ چه ارزشی به یک لحظه می‌دهد!

ناتانائل هرگز گذشته را در آینده مجوی. تازگی شباهت‌ناپذیر هر لحظه را درک کن و شادی‌های خود را از پیش آماده مساز و یا بدان که آنجایی که آن را آماده ساخته‌ای شادی دیگری به سراغت خواهد آمد.

ناتانائل باید تو در خویشتن، تمام کتاب‌ها را بسوزانی.

و اگر روح ما دارای ارزشی است از آن روست که بیش از روح دیگران سوخته است.

چون ملحدی در میان ملحدان، همواره عقاید دور افتاده و آخرین حد انحراف افکار و اختلافات مرا به خود کشیده است. هر فکری تنها از آن جهت مرا متوجه خود می‌ساخت که با افکار دیگر فرق داشت. و در این راه به جایی رسیدم که حتی احساس علاقه را از خود راندم. زیرا علاقه‌مند شدن به چیزی به نظرم جز اعتراف به هیجانی که گریبانگیر همه می‌شود نبود.

هرگز نمان ناتانائل هرگز. به محض اینکه محیطی رنگ تو را به خود گرفت و یا تو رنگ محیط را به خود گرفتی دیگر برایت بهره‌مند شدنی نیست. باید آن را واگذاری.

برای من کافی نیست که بخوانم شن‌های ساحل نرم است. می‌خواهم با پای برهنه آن را حس کنم. هر معرفتی که پیش از آن احساسی وجود نداشته باشد برایم بیهوده است.

گاهی در گذشته به دنبال خاطراتی می‌گردم تا برای خود از آن داستانی بسازم ولی خود را در آن میان باز نمی‌شناسم

«خوشبختی من یعنی افزودن بر خوشبختی دیگران. برای خوشبخت بودن احتیاج به خوشبختی دیگران دارم.»

هرگاه که تنم خسته است، گناه آن را به گردن ضعف و سستی خود می‌گذارم

باید که «اهمیت» در نگاه تو باشد نه در آنچه می‌نگری.

«باید که دید تو از جهان، هر لحظه نو باشد.»

ای روح من! به هیچ اندیشه‌ای دلبند مباش

آه، ای جوانی ـ انسان تنها یک بار مالک آن است و باقی عمر آن را بیاد می‌آورد.

بی‌آنکه صبر کنی به مهرآمیزترین اندرز گوش ده و بگذار آینده با ملایمت تو را در برگیرد   اینک نوازش ولرم روز چنان در گریز است که ترسان‌ترین جان‌ها خود را به عشق می‌سپارد * اینکه آدمی برای خوشبختی زاده شده است چیزی است که تمام طبیعت بی‌چون و چرا می‌آموزد.

باید که «اهمیت» در نگاه تو باشد نه در آنچه می‌نگری

تأسف از «کارهای نکرده» است که مرا آزار می‌دهد.

خدا بمن گفت ـ در این اواخر راجع بمن خیلی حرف می‌زنند. شایعات زیادی اینجا بمن می‌رسد. بعضی از آن‌ها حتی آزاردهنده هم هست. بلی، می‌دانم که من حالا باب روزم. امّا هر چه راجع به من می‌گویند اغلب خوشایند من نیست و حتی گاه اتفاق می‌افتد که من اصلاً آن‌ها را نفهمم.

تنها خداست که موقتی نیست.

ما می‌آموختیم که حشرات را از پروازشان و مرغان را از آوازشان و زیبایی زنان را از روی جای پایشان بر روی شن‌ها بشناسیم

در نظر من تنها بودن یعنی دیگر کسی نبودن.

برای من کافی نیست که بخوانم شن‌های ساحل نرم است. می‌خواهم با پای برهنه آن را حس کنم. هر معرفتی که پیش از آن احساسی وجود نداشته باشد برایم بیهوده است.

در پس همه درهای بسته تو خدا ایستاده است همه شکل‌های خدا دوست‌داشتنی است و همه چیز شکل خداست.»