بریده‌هایی از کتاب ظاهر خود را دوست داشته باشیم

حقیقتآ ما آن‌قدر که برای محصولات آرایشی خرج می‌کنیم، برای خواندن مطالب مفید هزینه نمی‌کنیم.

وقتی باوری در ذهن شما شکل گرفته باشد، هر گاه بخواهید به چیزی فکر کنید یا موضوعی را به‌یاد آورید، ذهن شما فورآ به چیزی توجه می‌کند که آن باور را تأیید کند و موارد مخالف آن را نادیده بگیرد. درنتیجه، آنچه به‌یاد می‌آورید، رنگ و بوی باورتان را می‌گیرد. این امر مانند آن است که در مقابل چشمانتان فیلتری قرار گرفته باشد. بنابراین اگر باور شما این باشد که «من زشت هستم»، آنگاه هر چیزی که با این باور همخوانی داشته باشد و به شما بگوید که جذاب نیستید، سریع از این فیلتر رد شده و وارد مغز شما می‌شود؛ اما اگر آن چیز موافق و همخوان با باور شما نباشد، یا به آن توجه نمی‌کنید یا به نحوی توجیه‌اش می‌کنید که با باورتان همخوانی پیدا کند. فرض کنید یک نفر از شما تعریف می‌کند؛ پیش خود چه فکری می‌کنید؟ آیا فکر می‌کنید آن شخص واقعآ خواسته است از شما تعریف کند یا فقط به شما دلخوشی بدهد، چون می‌داند چقدر برای قیافه‌تان با خود درگیری دارید؟

اگر خیلی نگران چهره خود باشید، احتمالا تصور می‌کنید که اولین چیزی که دیگران در شما می‌بینند نقص‌هایتان است؛ دیگران به شما خیره می‌شوند و همه تعامل منفی که با دیگران رخ می‌دهد به دلیل معایب شماست.

درواقع، پژوهشگرانی که درباره آثار تمسخر تحقیق می‌کنند، دریافته‌اند که مسخره کردن موجب نارضایتی از بدن می‌شود.

ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که به تصویر حساس است و کمال فیزیکی را می‌ستاید.

آنچه باعث غم و اضطراب شما می‌شود موقعیت‌ها نیستند، بلکه تفسیری است که شما از آن موقعیت‌ها دارید.

خانواده‌هایی که بیش‌ازحد به ظاهر فیزیکی اهمیت می‌دهند، ناخواسته تصویر بدنی منفی را در ذهن فرزندشان شکل می‌دهند. این موضوع تأثیری مستقیم بر عزت‌نفس آن‌ها می‌گذارد و آن را تضعیف می‌کند. در این خانواده‌ها فرد هرگونه ظاهری داشته باشد (خوب، نسبتآ خوب یا عالی)، همواره فکر می‌کند باید جذاب‌تر شود. والدینی که توقعات خیلی بالایی دارند یا اصولا خیلی انتقاد می‌کنند، به کودک احساس ناامنی می‌دهند؛ بنابراین گاه یک ایراد خیلی جزئی یا اظهارنظری درباره یک موضوع ظاهری کاملا آن‌ها را به هم می‌ریزد.

طبق آمار منتشرشده انجمن جراحی پلاستیک آمریکا، نه میلیون و دویست فقره جراحی پلاستیک در سال ۲۰۰۴ انجام شده که هزینه‌های آن هشت میلیارد و چهارصد میلیون دلار بوده است. برنامه‌های تلویزیونی آن‌قدر توجه به جراحی پلاستیک را افزایش داده‌اند که این روزها داشتن چند جراحی درآنِواحد نه‌تنها امری عادی جلوه می‌کند، بلکه دیگر مخصوص افراد پول‌دار و معروف نیست و برای مردم عادی هم به امری جاافتاده تبدیل شده است.

هر بار که مجله مُدی را دست می‌گیریم، احساس می‌کنیم کلی کار داریم که برای بهتر شدن ظاهرمان باید انجام دهیم. هر سانت از بدنمان نیاز به عطر، اسپری یا لوسیونی از این نوع یا نوعی دیگر دارد؛ باید دندان‌هایمان صاف و سفید، ابروهایمان برداشته‌شده، مژه‌هایمان پرپشت و بلند، لب‌هایمان برجسته و ران‌هایمان لاغر باشند.

اگر شما پیام‌های صنعت زیبایی را باور داشته باشید، برای زیبا کردن خود اضطراب شدیدی را متحمل می‌شوید و اگر نخواهید این پیام‌ها را دنبال کنید، احساس تنبلی و زشتی می‌کنید

زمینه نگرانی افراطی شما درباره ظاهرتان ممکن است ریشه در کودکی‌تان داشته باشد، در تعریف‌ها و اظهارنظر والدینتان، نوع اسباب‌بازی‌هایی که با آن‌ها بازی می‌کردید، پیام‌های فرهنگی و تبلیغی که دریافت کرده‌اید و صفات شخصیتی که در شما شکل گرفته است؛ مانند کمال‌گرایی و ترس از تأیید نشدن. همچنین عوامل زیستی مانند بیوشیمی مغز و ژن‌هانیز امکان دارد که در این امر دخیل باشند. تمام این عوامل می‌توانند بر تفسیر شما از ظاهر و دنیای اطرافتان تأثیر بگذارند.

والدینم هرگز به من نگفتند که من قشنگ هستم و برای همین است که فکر می‌کنم جذابیتی ندارم. با چنین گذشته‌ای، طبیعی است که آدم نگرانی تصویر بدنی هم داشته باشد.

BDD فقط معضلی مختص به غرب نیست. سن شروع عادات رفتاری مربوط به زیبایی و میزان بالای افسردگی و اضطراب همه‌جا مشاهده می‌شود که البته به علت گستردگی رسانه‌های جمعی در سرتاسر دنیاست

با این مقدار خدمات و محصولات زیبایی که در اختیار داریم، ظاهرآ باید احساس بهتری داشته باشیم، چون حالا دیگر نسبتآ خوب شده‌ایم؛ اما موضوع اینجاست که «نسبتآ خوب» کافی نیست، چون به ما القاء شده که باید عالی و بی‌نقص باشیم.

هر بار که مجله مُدی را دست می‌گیریم، احساس می‌کنیم کلی کار داریم که برای بهتر شدن ظاهرمان باید انجام دهیم. هر سانت از بدنمان نیاز به عطر، اسپری یا لوسیونی از این نوع یا نوعی دیگر دارد؛ باید دندان‌هایمان صاف و سفید، ابروهایمان برداشته‌شده، مژه‌هایمان پرپشت و بلند، لب‌هایمان برجسته و ران‌هایمان لاغر باشند. این اقدامات باید با جدیت دنبال شوند تا از ما شخصی بی‌عیب‌ونقص بسازند؛ البته که باید در کنار این تلاش‌ها پول کافی هم هزینه کنیم. درحال حاضر، در ایالات متحده برای زیبایی بیش از آموزش و خدمات اجتماعی هزینه می‌شود. حقیقتآ ما آن‌قدر که برای محصولات آرایشی خرج می‌کنیم، برای خواندن مطالب مفید هزینه نمی‌کنیم

باربی‌ها و اسباب‌بازی‌های مشابه دو پیام خطرناک را به کودکان القاء می‌کنند: نه‌تنها زیبایی مهم است، بلکه با خرید لوازم‌آرایش و لباس مناسب می‌توان آن را به‌دست آورد. کودک درحال‌رشد با زن ایدئال کلیشه‌ای آشنا می‌شود و جایی برای تخیل و خلاقیت او باقی نمی‌ماند. آن‌ها این تصویر نادرست را در تأثیرپذیرترین اذهان نهادینه می‌کنند که کمال و بی‌نقص بودن امری ممکن و دست‌یافتنی است و این پندار نادرست تا بزرگ‌سالی در ذهن بسیاری از افراد باقی می‌ماند.

در سال ۱۹۹۱ شرکتی به نام «اسباب‌بازی‌های عزت نفس بالا» در رقابت با باربی این کار را کرده است. اسم عروسک این شرکت «هپی تو بی می»بود که اعضای بدنش فرم آدم‌های معمولی را داشت. به‌نظر می‌رسید هَپی پاسخی به شکایت بسیاری از زن‌ها باشد و اولین‌بار که وارد بازار شد، در تیتر خبری اکثر کشورهای دنیا قرار گرفت؛ اما چهارده سال بعد دیگر خبری از آن نبود. حتی شماره تلفن این شرکت هم از دفتر تلفن‌ها پاک شده بود. شرکت هپی با تمام حسن‌نیتی که داشت، سرانجام ورشکست شد. درعوض، عروسک‌ها و شخصیت‌های بزن‌بزن که ایدئال‌هایی نامطلوب به‌شمار می‌روند، هر سال فروش بیشتری پیدا می‌کنند. چرا؟ ظاهرآ به‌این‌دلیل که بچه‌ها الگوهای زیبا و شیک‌پوش را ترجیح می‌دهند. جای تعجب ندارد، زیرا آن‌ها همان تبلیغات، همان فیلم‌ها و همان برنامه‌های تلویزیونی را می‌بینند که بزرگ‌سالانشان تماشا می‌کنند.

میل به زیباتر شدن امر تازه‌ای نیست؛ اما این روزها در فیلم‌ها، تلویزیون و به تازگی در اینترنت از ما خواسته می‌شود که در این مسیر بیش‌ازحد افراط کنیم، تا جایی که گاه خطرناک هم می‌شود. وقتی به هر طرف که رو می‌کنیم تعداد معدودی اشخاص خوش چهره را به‌کرات و روش‌های گوناگون به ما نشان می‌دهند و این تصور غلط را القا می‌کنند که میلیون‌ها زن و مرد کامل و بی‌نقص مانند این افراد وجود دارند، عجیب نیست که برداشت ما از چیزهای طبیعی تغییر کند.

وقتی شخصی تصویر بدنی منفی دارد، معمولا احساسی که به ظاهرش پیدا می‌کند زندگی او را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد؛ مثلا از حضور در موقعیت‌های اجتماعی احساس شرم می‌کند. ممکن است از ملاقات با بعضی افراد یا سر زدن به بعضی مکان‌ها خودداری کند و این امر به‌خودی‌خود مسئله‌ساز است، زیرا شخص فرصت لذت بردن را از دست می‌دهد.

تصور کنید در جامعه چندان پذیرفته نیستید و از آینده‌تان دلسرد شوید. روزهایی که تصور می‌کنید دیگر خیلی بدقیافه شده‌اید، ممکن است حتی نتوانید منطقه امن خانه را ترک کنید. ممکن است خود را با افرادی مقایسه کنید که به گمانتان از شما جذاب‌ترند و وقت زیادی برای رفع عیوب خود بگذارید. این الگوی تفکر، احساس و رفتار، خواه‌ناخواه موجب احساس نقص و حقارت می‌شود. هر چه احساس نارضایتی و تنش شما از ظاهرتان بیشتر و ماندگارتر باشد، بیشتر به زندگی‌تان لطمه وارد خواهد شد. شما تنها نیستید به‌ندرت پیش می‌آید که شخصی در تمام مقاطع زندگی از ظاهرش راضی باشد. معمولا نارضایتی از ظاهر در بعضی مراحل زندگی مانند دوره بلوغ و میان‌سالی خود را نشان می‌دهد و افراد زیادی را درگیر می‌کند، اما نارضایتی مزمن یا نگرانی درباره ظاهر امر دیگری است که متأسفانه شیوع آن هر روز بیشتر از روز قبل می‌شود.