بریده‌هایی از کتاب پنج نفری که در بهشت به ملاقاتت می آیند

«که هیچ چیز تصادفی نیست. که همه با هم مرتبط هستیم. که نمی‌توان یک زندگی را از زندگی دیگری جدا کرد، همان‌طور که نمی‌توان نسیمی را از باد جدا کرد.»

با تمام اینها، اِدی در نهان پدرش را می‌ستود، چرا که پسران، پدرانشان را حتی با وجود سوءِرفتار ستایش می‌کنند. این‌چنین است که سرسپردگی را می‌آموزند. قبل از اینکه یک پسر بتواند خودش را فدای خداوند یا یک زن بکند، خود را فدای پدرش می‌کند. حتی اگر احمقانه باشد، حتی اگر قابل توجیه نباشد.

وقتی انسان مطرود باشد، حتی اگر سنگی هم به سمتش پرتاب شود، برایش عزیز است.

«هیچ زندگی‌ای بیهوده نیست. تنها زمانی که به بیهودگی می‌گذرانیم، زمانی است که فکر می‌کنیم تنها هستیم.»

خشم را درون خود نگاه‌داشتن مثل سمّی مهلک است. از درون تو را می‌خورد. ما فکر می‌کنیم نفرت‌داشتن سلاحی است که می‌توانیم با آن به کسانی که ما را می‌آزارند، حمله کنیم. امّا «تنفّر» تیغه‌ای خمیده است. و زخمی که وارد می‌کنیم، در واقع به خودمان می‌زنیم.

عشق، مانند باران، می‌تواند بر دو زوج ببارد و خیس لذّتشان کند. امّا گاهی مواقع، زیر حرارت خشمِ زندگی، عشق سطحی خشک می‌شود و باید از زیر پرورانده شود، به ریشه‌هایش رسیدگی شود تا زنده بماند.