بریده‌هایی از کتاب نردبان آسمان

سنت خدا برای همه یکسان است و آنچه پیش می‌آید،‌نتیجۀ عملکرد خودشان است.

یعنی برای رسیدن به هدفی درست، نمی‌توانیم از وسیلۀ نادرست استفاده کنیم. نمی‌توانیم باطل بکاریم و حق درو کنیم؛ مثل بعضی افراد غافل که با خوابی دروغ یا روایتی جعلی، به خیال خودشان می‌خواهند مردم را به‌سمت امور دینی سوق دهند.

وقتی‌که سفر حیاتی باشد و مقصد ناشناخته و مسیر دشوار، هیچ انسان عاقلی عازم سفر نمی‌شود، مگر با فردی بلدِراه. از قدیم‌الایام هم اینطور بوده است؛

محال است سعدی طریق صفا توان رفت جز در پی مصطفی

پس بدترین ازحدگذشتن‌ها وقتی رخ می‌دهد که حدی از حدود الهی زیر پا گذاشته شود.

به تبعیت از رسول مهربانی(ص) میانۀ این مسیر و در اعتدال بوده‌اند؛ یعنی نه به‌خاطر ساده‌زیستی‌شان، که البته کاری پسندیده است، به ریاضت و رهبانیت و بی‌قیدی به زندگی روی می‌آوردند و نه به‌سبب وضعیت مادی مناسب، دچار تجمل‌گرایی و دل‌بستگی به مادیات می‌شدند. آنان از نعمات الهی، در حد موجود و لازم بهرۀ حلال می‌بردند، بی‌آنکه حقی از کسی ضایع شود یا وابستگی به دنیا و متعلقاتش به‌وجود

مرز باریکی بین افراط و تفریط و نیز تجمل‌گرایی و زهد جاهلانه وجود دارد.

«مرگِ با عزت، بهتر از زندگیِ با ذلت است.»

از افتخارات خاتم الاوصیا(ص) این بود که خودش را از مسکینان و مستضعفان می‌دانست و هرگز از این روحیه دور نشد.

«شرح صدر» از همین معنا آمده است؛ یعنی گستردگی سینه و گستردگی به نور الهی و آرامشی که از ناحیۀ خدا می‌آید.