بریده‌هایی از کتاب نابودگر زندگی؛ اهمال کاری

برعکس چیزی که قبلا فکر می‌کردیم، الان متوجه شدیم که مغز ما مانع پیشرفت ماست؛ مگر اینکه مجبورش کنیم هر چیزی که ما می‌گوییم انجام دهد.

تکنیک خیلی مهم و ساده‌ای وجود دارد و آن تکنیک (۵ دقیقه) است. این تکنیک می‌گوید که شما هرکاری که می‌خواهید انجام دهید اول یک لیست درست کنید، بعد برای انجام آن کار فقط روزی ۵ دقیقه وقت بگذارید نه بیشتر. با این کار شما اول عادت‌هایتان را می‌سازید، بعد چون لذت‌بخش می‌شود و حالمان بهتر می‌شود، ادامه می‌دهید و از همه مهم‌تر مسیر پیشرفت را برای خودتان باز کرده‌اید.

مغز ما چون تمام کارهای ما را کنترل می‌کند؛ انرژی ثابتی برای انجام امور در نظر گرفته است. وقتی ما می‌خواهیم کار جدیدی انجام دهیم، مقاومت می‌کند و می‌گوید تو نمی‌توانی؛ چرا می‌خواهی تغییر ایجاد کنی؟ همین شرایط خوب است

۱- اگر احساس می‌کنید که تمرکز و عبادت یا عملی مشابه شما را ارضا کرده و آرامش می‌بخشد، از آن سود بجویید. ۲- هرگز تسلیم نشوید. نگذارید شکست‌ها و مشکلات موقتی، نیرو و انرژی شما را از شما بربایند. ۳- هنگامی که درباره کاری تصمیم گرفتید، هرگز به خود شک و تردید راه ندهید و پشتکار و مداومت داشته باشید. تمرین تمرین و تمرین در کاری که دوست دارید تا وارد شوید و مهارت کسب کنید. ۴- به گذشته نگاه نکنید، تصور کنید سوار ماشینی هستید که رو به جلو حرکت می‌کند؛ فقط گاهی در آینه، به عقب نگاه می‌کنید تا از تصادف اجتناب کنید. نگاه کردن به گذشته مثل این می‌ماند که کل مسیر را دنده عقب بروید که کار عاقلانه‌ای نیست. ۵- تمرکز روی یک کار و اتمام آن.

ما برای موفقیت باید یک‌سری کارها را که دوست نداریم یا سخت است انجام دهیم تا هم متفاوت باشیم و هم بتوانیم موفق شویم و به خواسته‌هایمان برسیم.

ما برای موفقیت باید یک‌سری کارها را که دوست نداریم یا سخت است انجام دهیم تا هم متفاوت باشیم و هم بتوانیم موفق شویم و به خواسته‌هایمان برسیم.

به حافظه اعتماد نکنیم و همه‌چیز را بنویسیم.

«اگر ذهن ما تلاش کند تا ما را متقاعد کند که ما ناتوان برای انجام کاری یا چیزی هستیم و ما آن را باور کنیم؛ شدیدا احساس ناامیدی کرده و خیلی زود دست از تلاش می‌کشیم یا اصلا تلاش نمی‌کنیم».

«هیچ کاری بیهوده‌تر از این نیست که کاری را که اصلا نباید انجام شود، با بهره‌وری بالا انجام دهید.»

ما همه‌چیز را با هم می‌خواهیم؛ هم تفریح زیاد و هم پولدار بودن. ما باید این را در ذهن خود جا بیندازیم که برای رسیدن به خواسته‌هایمان باید بهای آن را بپردازیم. گاهی باید از تفریح گذشت تا به نتیجه دلخواه رسید، ولی در آینده نتایج بهتری می‌گیریم و می‌توانیم تفریحات بهتری داشته باشیم.

اعتقاد بر اینکه ما هیچ‌وقت نباید اهمال‌کاری کنیم، اشتباه است. اول اینکه ما انسانیم و همیشه یک‌سری اشتباه داریم؛ همچنین این فکر منجر به کامل‌طلبی می‌شود و باز دچار اهمال‌کاری می‌شویم.

به گفته آقای «وینچ» روان‌پزشک امریکایی: «اگر ذهن ما تلاش کند تا ما را متقاعد کند که ما ناتوان برای انجام کاری یا چیزی هستیم و ما آن را باور کنیم؛ شدیدا احساس ناامیدی کرده و خیلی زود دست از تلاش می‌کشیم یا اصلا تلاش نمی‌کنیم».

«می‌توانیم شکست خوردن را بپذیریم، اما تلاش نکردن را هرگز.»

آدم‌های موفق کارهایی را که سخت است انجام می‌دهند تا به موفقیتی که بقیه افراد نمی‌توانند به دست بیاورند، برسند.

منتظر یک روز خوب نباشیم. ما همیشه منتظر هستیم که یک روز خوب که در آن همه شرایط درست باشد و حالمان خوب باشد و حوصله داشته باشیم از راه برسد تا کارهایمان را انجام دهیم؛ ولی آن روز هیچ‌وقت نمی‌رسد. پس باید بلند شویم و همین‌الان کارها را بر اساس اولویت‌بندی و اهمیت انجام دهیم.

برای یک هفته تمام کارهایی را که انجام می‌دهیم (از زمانی که از خواب بیدار می‌شویم تا وقتی که می‌خوابیم) با جزئیات می‌نویسیم. در آغاز کار سختی است ولی بعد از یک هفته نتایج فوق العاده‌ای می‌گیریم.

برعکس چیزی که قبلا فکر می‌کردیم، الان متوجه شدیم که مغز ما مانع پیشرفت ماست؛ مگر اینکه مجبورش کنیم هر چیزی که ما می‌گوییم انجام دهد.

یکی از دلایل اصلی که ما در رفع اهمال‌کاری دچار مشکل می‌شویم؛ مغز ماست. مغز ما چون تمام کارهای ما را کنترل می‌کند؛ انرژی ثابتی برای انجام امور در نظر گرفته است. وقتی ما می‌خواهیم کار جدیدی انجام دهیم، مقاومت می‌کند و می‌گوید تو نمی‌توانی؛ چرا می‌خواهی تغییر ایجاد کنی؟

متأسفانه مغز ما سعی می‌کند تا وضعیت موجود را حفظ کند و ما پیشرفت نکنیم؛ چون نمی‌خواهد انرژی بیشتری صرف کند.

اعتماد به توانایی‌ها– حتی بعد از ناکامی‌ها– نیروی محرک اعتمادبه‌نفس است. «جیم کتکارت»، گوینده حرفه‌ای می‌گوید: «هرکسی همانی است که در تصور خود می‌بیند».

اهمال‌کاری یعنی عقب انداختن انجام کارها، با وجود اینکه می‌دانیم باید آنها را حتما انجام دهیم.

قانون پارکینسون مدت زمان انجام هر کاری بسته به زمانی که برای آن تعیین کرده‌ایم کش می‌آید.

اهمال‌کاری به ویژگی شخصیتی‌ای گفته می‌شود که مشخصه آن داشتن استانداردهای بالای غیرواقع‌بینانه برای خویشتن یا دیگران است.

اگر احساس می‌کنید که با وجود دستاوردهای بالا و موفقیت‌هایی که در زندگی‌تان داشتید، قادر به پذیرش خودتان به عنوان فردی موفق نیستید یا احساس می‌کنید هر چقدر هم در مسیر زندگی‌تان حرکت می‌کنید و مراحل زندگی‌تان را با موفقیت طی می‌کنید، اما همچنان احساس می‌کنید، هیچ‌وقت رضایت کافی از خودتان ندارید، احتمالا دچار مسئله کمال‌گرایی هستید.

یکی از دلایل اصلی که ما در رفع اهمال‌کاری دچار مشکل می‌شویم؛ مغز ماست. مغز ما چون تمام کارهای ما را کنترل می‌کند؛ انرژی ثابتی برای انجام امور در نظر گرفته است. وقتی ما می‌خواهیم کار جدیدی انجام دهیم، مقاومت می‌کند و می‌گوید تو نمی‌توانی؛ چرا می‌خواهی تغییر ایجاد کنی؟ همین شرایط خوب است. این حالت دفاعی مغز به گذشته‌های دور برمی‌گردد که انسان‌ها با حفظ شرایط ثابت از خودشان دفاع می‌کردند و به حفظ حیات خود می‌پرداختند تا زنده بمانند.

برعکس چیزی که قبلا فکر می‌کردیم، الان متوجه شدیم که مغز ما مانع پیشرفت ماست؛ مگر اینکه مجبورش کنیم هر چیزی که ما می‌گوییم انجام دهد. ما برای موفقیت باید یک‌سری کارها را که دوست نداریم یا سخت است انجام دهیم تا هم متفاوت باشیم و هم بتوانیم موفق شویم و به خواسته‌هایمان برسیم.

در کامل‌طلبی همه‌چیز از اول باید کامل و بی‌عیب‌ونقص باشد؛ ولی کمال‌طلبی تلاش برای ارتقاء خودمان است تا بتوانیم کامل شویم، یک‌سری عیب‌هایمان برطرف کنیم تا پیشرفت کنیم و در نهایت به موفقیت مورد نظر خودمان برسیم.

خدایا چنان کن سرانجام کار تو خوشنود باشی و ما رستگار

با خودمان تصمیم بگیریم یک‌سری جملات را همان‌طور که دوست داریم برداشت کنیم. می‌توانیم از جملات برداشت مثبت داشته باشیم؛ مثلا اگر یک نفر به ما گفت: «پاشو یک لیوان آب برام بیار» (قاعدتا این فرد از نزدیکانمان است که نمی‌شود حذفش کرد). با خودمان این فکر را می‌کنیم که او می‌گوید: «می‌شود لطفا یک لیوان آب برای من بیاوری؟» این‌طور حالمان هم بد نمی‌شود و به کارهایمان می‌رسیم و دچار اهمال‌کاری نمی‌شویم.

پدر و مادرهای که فرزندان خود را به‌شدت کنترل می‌کنند و به جای بچه‌هایشان تصمیم می‌گیرند و مدام به آنها می‌گویند: این کار رو بکن و این کار رو نکن؛ بیشتر اهمال‌کاری را تقویت می‌کنند. کودکان هم چون فکر می‌کنند هیچ اختیاری ندارند و هیچ تصمیمی نمی‌تواتند بگیرند، به‌همین‌دلیل تنها یک راه برای آنها باقی می‌ماند؛ به تعویق انداختن کارهایی که والدین می‌گویند. در این خانواده‌ها کل تصمیم‌گیری‌ها با والدین است و این فضا را ایجاد نمی‌کنند که بچه‌ها خودشان هم هدف‌گذاری و برنامه‌ریزی داشته باشند. آنها با خطا کردن، می‌توانند چیزهای زیادی یاد بگیرند و کار والدین باعث ضعف بچه‌ها در بزرگ‌سالی می‌شود و این بچه‌ها اهمال‌کارهای بزرگی می‌شوند، مگر اینکه راه خود را پیدا کنند.