بریده‌هایی از کتاب برف در تابستان

مردم شبیه لباس‌های تولیدی شده‌اند: کلیشه‌ای، ارزان‌قیمت، کم‌دوام و بدون هیچ ویژگی منحصر به فرد شخصی

ما باید از آنجا که هستیم، آغاز کنیم، نه از آنجا که باید باشیم.

«بسیاری از اوقات، افکار و امکانات تازه از زخم‌ها بیرون می‌آیند.»

ما باید از آنجا که هستیم، آغاز کنیم، نه از آنجا که باید باشیم. از این رو، آموزگار باید تشخیص دهد شاگرد کجا قرار دارد و او را به گونه‌ای هدایت کند که بتواند از همان جایی که هست، گام بردارد.

خوب بودن توقع می‌سازد و اعتقاد فطری به این که مردم خوب‌ها را دوست دارند، یکی از قدیمی‌ترین توهم‌های ماست.

. یکی دو موضوع مناسب را انتخاب کنید و پیوسته نسبت به آن‌ها هوشیار باشید. تداوم، مهم‌ترین نکته است. تفکر نمی‌تواند ذهن را خشنود سازد. افکارتان را مشاهده کنید، بی آن که بخواهید آن‌ها را کنترل نمایید. وقتی افکار خود را خوب و شفاف ببینید، متوقف می‌شوند.

هر گاه چیزی می‌خواستم، فکر می‌کردم زندگی‌ام با آن پرمعناتر می‌شود، اما وقتی آن چه را می‌خواستم، به دست می‌آوردم، متوجه بی‌معنا بودن آن می‌شدم؛ آن خواسته فقط یک سکوی پرتاب دیگر و موردی دیگر برای رها کردن بود.

احساس تنهایی از این که کسی اطراف انسان نیست، برنمی‌آید، بلکه از این که فرد نمی‌تواند آن چه را به نظرش مهم می‌رسد، به دیگران منتقل کند، برمی‌آید. آن شخص، عقایدی دارد که به نظر دیگران پذیرفتنی نیست. انسانی که بیش از دیگران می‌داند، احساس تنهایی خواهد کرد.

مسایلی وجود دارد که قابل حل نیستند و بهترین روش برخورد با این گونه مسایل، فکر نکردن در بارﮤ آن‌هاست. فکر کردن و فکر کردن شما را فرسوده می‌سازد.

هیچ کلامی نمی‌تواند دِینی را که ما به سایادو او جتیکا داریم، ادا کند. حتی اگر چنین کلامی یافت شود، برای ابراز حق‌شناسی کافی نیست

«کسی که با هیولا می‌جنگد، باید هوشیار باشد در طی مسیر، خودش به هیولا تبدیل نشود.» نیچه

بسیاری از اوقات خودم را فریب می‌دهم. دارم یاد می‌گیرم که خودفریبی‌هایم را بیش‌تر ببینم. وقتی می‌بینم خودم را فریفته‌ام، واقعاً ناراحت نمی‌شوم. اگر هوشیار نبودم، زندگی‌ام شوخی تلخی می‌شد. برای آرامش ذهن، پذیرش موارد گریزناپذیر بسیار مهم است.

هیچ کاری نکردن در واقعیت ساده نیست.

فهم نزد کسانی می‌آید که عجله‌ای برای فهمیدن ندارند. فهم مانند درخت میوه است، مدتی طول می‌کشد تا به بار بنشیند. نمی‌توان درخت را مجبور به میوه دادن کرد.

. یکی دو موضوع مناسب را انتخاب کنید و پیوسته نسبت به آن‌ها هوشیار باشید. تداوم، مهم‌ترین نکته است. تفکر نمی‌تواند ذهن را خشنود سازد. افکارتان را مشاهده کنید، بی آن که بخواهید آن‌ها را کنترل نمایید. وقتی افکار خود را خوب و شفاف ببینید، متوقف می‌شوند.

یاد شعری افتادم که در جوانی خوانده‌ام: «بدرود ای جهان مغرور! من به خانه بازمی‌گردم.»

خوشبختی بسیار ساده است: وقتی برای خوشبختی نمی‌کوشید، خوشبخت هستید.

فهم نزد کسانی می‌آید که عجله‌ای برای فهمیدن ندارند. فهم مانند درخت میوه است، مدتی طول می‌کشد تا به بار بنشیند. نمی‌توان درخت را مجبور به میوه دادن کرد.

انجام ندادن ساده نیست. اگر تلاش کنید انجام ندادن را انجام دهید، باز هم دارید کاری انجام می‌دهید. اگر می‌کوشید دستاوردی داشته باشید، پس کاری انجام می‌دهید. منیت شما نیرومند است. اگر هیچ کاری نکنید، تهی و پوچ می‌شوید.

اما من زندگی دیگری نمی‌خواهم. می‌کوشم خودم، دیگران و زندگی را عمیق‌تر درک کنم. درک کردن، نکتۀ اصلی زندگی‌ست.

مشکلات شما از ذهنتان حاصل می‌شوند. وقتی می‌گویم «مشکلات شما از ذهنتان حاصل می‌شوند»، شما منظورم را درک نمی‌کنید، اما اگر به مرحله‌ای برسید که ذهنتان را به طور عمیق درک کنید، می‌فهمید من چه می‌گویم. خرد می‌تواند بر عمل پیروز شود

ما بسیاری از رنج‌هایمان را خودمان می‌سازیم. ذهن شعبده‌بازی ماهر است: خودش رنج می‌آفریند و خودش رنج می‌برد، خودش لذت می‌آفریند و خودش لذت می‌برد، توسط ماری که خود خلق کرده است، نیش می‌خورد و از زهر آن مار درد می‌کشد. اگر ذهن می‌فهمید و این اندازه رنج ایجاد نمی‌کرد، نود در صد درد و رنج‌های ذهنی وجود نداشت.

هر فکری، ذهن را خسته و فرسوده می‌سازد. فکر کردن مانند به دوش کشیدن باری سنگین یا شکنجه شدن است. گمان می‌کنید با فکر کردن می‌توانید راهی برای خوشبختی بیابید؟ چه مدت خودتان را به این شیوه فریب داده‌اید؟ چه مدت خودتان را فریب خواهید داد؟ فکر کردن کافی‌ست! فقط ببینید بدون فکر کردن چه روی می‌دهد.

شتاب برای دست‌یابی به نتیجه می‌تواند تأثیری منفی در فرایند پیشرفت داشته باشد. کار درست را انجام دهید و با شکیبایی منتظر بمانید.

ماه گذشته بیش‌تر مراقبه کردم. تنها بودن چه خوب است. می‌خواهم تا جایی که می‌توانم، کم‌تر بخوانم. اکنون بیش‌تر دلم می‌خواهم ذهنم را بخوانم. از کتاب‌ها هیچ مطلب عمیقی نمی‌آموزم. فقط وقتی زندگی‌ام یا به تعبیر دیگر، ذهنم را به روشنی می‌بینم، می‌توانم مطلب عمیقی بیاموزم. برای یک انسان، هیچ کاری سودمندتر از درک طبیعت بشر به طور کلی و درک ذهن خویش به طور خاص نیست.

«اگر حقیقت را می‌خواهی به تو می‌گویم، ای دوست، گوش بدار: خدایی که می‌پرستم، در درون است.» کبیر

«هر چه عمیق‌تر احساس کنید، باید در بارﮤ احساستان خاموش‌تر باشید.» «وقتی انسان نمی‌تواند در بارﮤ موضوعی سخن بگوید، باید خاموش بماند.» ویتگنشتاین

ما پیوسته به خودمان دروغ می‌گوییم. من آدمی دورو هستم. فهمیدن این نکته دردناک است. شاید فراموش کرده‌اید که من هم انسان و نادان هستم. گمان نمی‌کنم بتوانم یا بخواهم کامل و بی‌نقص بشوم.

منظور اصلی مراقبه فقط گره‌گشایی، یعنی گشودن گره‌های درونی و بیرونی‌ست. هیچ راه حل قطعی و همگانی وجود ندارد. آدم‌ها، منحصر به فرد هستند. پس باید نرمش داشت.

نمی‌خواهم پرمشغله باشم. پرمشغله بودن، هدر دادن زندگی است. هنگامی که پرمشغله هستید، چنان گرفتار می‌شوید که نمی‌توانید ببینید در ذهنتان چه می‌گذرد و هوشیاری‌تان را از دست می‌دهید. بنا بر این، نمی‌خواهم یک آموزگار پرمشغله باشم.