«زبان عروسک» مجموعه نوشتارهایی به گردآوری لورنس کومنیز( -۱۹۵۲) و مارک لونسون، پژوهشگران حوزه تئاتر عروسکی است.

زبان تئاتر عروسکی شیوه‌ای است که در آن عروسک با تماشاگر ارتباط برقرار می‌کند؛ شیوه‌ای که در آن نمایشگر عروسکی با تماشاگر از طریق عروسک ارتباط برقرار می‌کند. این پیوندی است که مثلث عروسک، نمایشگر عروسکی و مخاطب را یکپارچه می‌گرداند. این کتاب قصد دارد تا ادراکی عمیق‌تر و گسترده‌تر از تئاتر عروسکی فراهم کند.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

«تئاتر عروسکی برای تدوین خود گسترۀ متنوعی پیش روی دارد. اول این که می‌تواند روش‌های بی‌شماری را با استفاده از پیکره‌های جان یافته به شکل مجزا یا ترکیب به کار گیرد. هر عروسک در شخصیت‌پردازی‌ حالت بیانی معینی دارد. عروسک دستکشی و صورتک‌ها می‌توانند گروتسک باشند، عروسک‌های جاوه‌ای و ژاپنی شخصیت‌های حماسی ـ غنایی هستند، عروسک‌های نخی و سایه فضایی خیالی و شاعرانه دارند. اینها تنها تعدادی از شخصیت‌پردازی‌های ممکن هستند که می‌توانند با خلاقیت صحنه‌ای و کارگردانی تغییر یابند. بعد از شخصیت‌پردازی مهم‌ترین مسأله این است که روح هر عروسک به شیوۀ متفاوتی مهار و تسخیر می‌شود.

وقتی عروسک بر صحنه تنهاست (عروسک‌گردان پنهان) موجودی تکامل یافته و کامل است، حضور بازیگر در کنار عروسک حتی به عنوان همکار عروسک (عروسک‌گردان آشکار) رقابتی ایجاد می‌کند که کمال عروسک را به خطر می‌اندازد. برخلاف حرکت‌های محدود عروسک بازیگر از حرکت بدنی و بیان پرشور و گیرای چشم‌ها استفاده می‌برد. هر دوی اینها زندگی خودشان را بر صحنه نشان می‌دهند؛ هر ارتباطی با مخاطب بر اساس نظام نشانه‌شناسی تئاتری خودش است. وقتی عروسک و بازیگر در صحنه به یکدیگر توجه و احترام نشان دهند و از توانایی‌هایشان برای هم زیستی و اجرا بهره ببرند، میدان کاری و امکاناتی که پیش روی کارگردان قرار می‌گیرد به طرز شایانی گسترش می‌یابد.»

لورنس کومینز