
سال ۱۹۶۸ جمعی از متخصصان تراز اول رشتههای مختلف دور هم جمع شدند تا تصویری از ۵۰سال آیندۀ جهان ارائه کنند. حاصل کار آنها در قالب کتابی به نام بهسوی سال ۲۰۱۸ به انتشار رسید. امروز که آن کتاب را مرور کنیم، هم برایمان تعجببرانگیز خواهد بود و هم ملالآور. چرا اینقدر خوشبین بودیم؟ چرا با آنکه میدانستیم تغییرات اقلیمی در راه است، فکر میکردیم با دو سه اختراع حل و فصلش میکنیم؟ یا چطور حواسمان به دنیای ترسناک رایانهای نبود؟
نیویورکر — پیشگویی کار احمقانهای است. اما اخیراً همه به جمع احمقها پیوستهایم. ۲۰۱۸ سال پربرکتی برای فن پیشبینی بود؛ نمیشود گفت دانش پیشبینی، چون واقعاً چنین دانشی نداریم. الگوریتمهای پیشبینیکننده را تاریخدانان آغاز کردند: آنها دادههای تاریخی را مطالعه میکنند تا الگوهایی کشف کنند. بعد خود پیشگو میشوند: برای توضیح این الگوها، فرمولهای ریاضی ابداع میکنند، این فرمولها را روی دادههای تاریخیای آزمایش میکنند که با همین هدف نگهداری میشدند و این فرمولها را به کار میبندند تا آینده را پیشبینی کنند. به همین خاطر است که آمازون، گوگل، فیسبوک و همه و همه دادههای شما را جمعآوری میکنند تا الگوریتمهای خود را تغذیه کنند: آنها میخواهند گذشتۀ شما را به آینده تبدیل کنند.
این کار هم، مانند اغلب کارهای دیگر، پیش از این دستی انجام میشد. انجمن سیاست خارجی در ۱۹۱۸ تأسیس شده بود تا جامعۀ ملل را ارتقا دهد؛ این انجمن در ۱۹۶۸ پنجاهمین سالگرد تأسیس خود را با انتشار کتابی دربارۀ پیشبینی …