توکیو برای سالها نماد آینده بود، شهری منظم، فناورانه و پیشرفته که در ذهن جهانیان تصویری از نظم آسیایی و مدرنیتۀ شهری ترسیم میکرد. اما امروز، در میانۀ رکود اقتصادی، بحران جمعیتی، گردشگری انبوه و مهاجرت ناپایدار، آن تصویر گذشته جای خود را به واقعیتی دیگر داده است. شهری که نه برای زندگی، که برای مصرف کوتاهمدت و تحمل «گردشگران مقتصد» طراحی شده است. آیا توکیو هنوز میتواند آینده را نمایندگی کند، یا صرفاً تصویری از گذشتهای است که در آن متوقف شدهایم؟
گاردین — ارزش ین پایین است و همه به توکیو سفر میکنند. اگر این جملات به نظرتان آشناست، دلیلش این نیست که میخواهم ادا و اطوار دربیاورم یا صحبت را بپیچانم. در بیشتر مطالب انگلیسیزبانی که دربارۀ پایتخت ژاپن پس از دوران کرونا مینویسند چیزی جز همین نکته پیدا نمیشود. نمیتوانم از چنین گزارشهایی روی بگردانم. بعد از نُه سال زندگی در این کشور، شاید خیال کنید آنقدری ژاپنی یاد گرفتهام که محتاج مطالب انگلیسیآمریکایی اینترنت نباشم، اما متأسفانه فعلاً گیر افتادهام با این روایتهای بیچفتوبست درمورد افزایش گردشگری.
توکیو محل زندگی من است. یکی از دلایلی که باعث میشود بسیاری از گزارشهای مربوط به این شهر بهاشتباه به خوشبینی بگراید این است که توکیو در ذهن آمریکای پساجنگ همچنان محل زرقوبرق و ثروت، خوشسلیقگی و اصالت فرهنگی و مهماننوازی فروتنانه است. بماند که این اثر حسابشدۀ کارزارهای تبلیغاتیِ دوجانبۀ پس از جنگ است، رونق فرهنگ عامۀ قابلصادرات و وحشتافکنی درمورد سلطۀ صنعتی ژاپن.
حالا که هشتاد سال از زمان حملۀ آمریکا میگذرد، هر کسی که دوسههزار دلار کف جیبش داشته باشد میتواند به توکیو بیاید. درست همانطور که در روایتهای رایج، …
