جرالد مورنین از آن دست آدمهایی است که فاکنر دربارهشان گفته است «ارواح شیطانی مدام زیر گوششان زمزمه میکنند»: از آدمها فرار کن، هواپیما سوار نشو، دست به کامپیوتر نزن، به نویسندهها و روشنفکرها فحش بده، و، از همه بدتر، داستانهای عجیبغریبی بنویس که احدالناسی از آنها سر در نیاورد. میگویند مورنین از گزینههای نوبل ادبیات است، اما اگر بخواهید او را ببینید باید به بیغولهای در استرالیا سفر کنید. کاری که گزارشگری ادبی کرده است تا از زندگی او سر در بیاورد.
نیویورکتایمز — شهر گوروک در ایالت ویکتوریا، که فقط دویست نفر جمعیت دارد، پیشتر ایستگاه دلیجانها در جنوب شرقی استرالیا بود. این شهر از آن دست شهرهایی نیست که انتظار رود میزبان همایشی علمی باشد. با خودرو پنج ساعت تا ملبورن فاصله دارد و مثلِ شهری است که بهکلی تخلیه شده باشد. در امتداد خیابان اصلی شهر، فقط ردیفی از ویترینهای خالی دیده میشود؛ میخانه محلی هم دو سال پیش تعطیل شده است. پس از چند دقیقه رانندگی بهسوی خارج شهر، در هوای گرگومیش، تنها نشانههای زندگی کانگوروهایی هستند که از میان علفها سر میرسند و در کناره جاده به رهگذران خیره میشوند. اما، در ماه دسامبر سال پیش، حدود چهل نفر از پژوهشگران، منتقدان، ناشران و خوانندگان عمومی برای ایراد سلسله سخنرانیهایی راجع به آثار جرالد مورنین راهی این شهر شدند. این نویسنده، که یک دهۀ گذشته را در گوروک زندگی کرده است، ترجیح میدهد سفر نکند، به همین دلیل به محققان پیشنهاد کرد که به گوروک سفر کنند تا در باشگاه محلی گلف گرد هم آیند. خودش هفتهای یکبار آنجا بازی میکند و متصدی دائمی میکدۀ آنجاست.
برای مورنین که اخیراً ۷۹ ساله شده، بهعنوان بزرگترین نویسندۀ انگلیسیزبانِ در قید …
