کودکانِ امروزی میتوانند از چهارماهگی بهطور منظم از وسایل دیجیتال استفاده کنند. پدر و مادرها هم طبیعتاً از این بابت نگران و ناراحتاند؛ حق هم دارند، اما تهدید بزرگتر نه اعتیاد کودکان به گوشیهای هوشمند بلکه دلمشغولی پدر و مادرها به این وسایل است. بررسیها نشان میدهند هر چه استفادۀ والدین از گوشیها بیشتر میشود، به همان میزان، کودکانِ بیشتری راهیِ اورژانس بیمارستانها میشوند یا آسیبِ روحی و شناختی میبینند.
آتلانتیک — امروز دیگر گوشیهای هوشمند آنقدر در وقوع اتفاقات ناخوشایند (از مرگ در اثر تصادفات رانندگی، تا اختلالات خواب، ازدستدادن حس همدلی، مشکلات در روابط، ندیدن دلقکِ سوار بر تکچرخ) نقش ایفا میکنند که تقریباً آسانتر است چیزهایی را فهرست کنیم که گوشیها به هم نمیریزند تا کارهایی که به هم میریزند. شاید جامعۀ ما دارد به نقطۀ اوج انتقاد از وسایل دیجیتال میرسد.
باوجوداین، پژوهشهای جدید نشان میدهند که مشکلی کلیدی هنوز مغفول باقی مانده است. این مسئله به رشد کودکان مربوط میشود، اما احتمالاً مشکل آن چیزی نیست که فکر میکنید. بیشتر از کودکانِ معتاد به وسایل دیجیتال، باید نگران والدین حواسپرت باشیم.
بااینحال، امروزه والدین تقریباً در مقایسه با هر دورۀ دیگری در تاریخ وقت بیشتری را در تعامل رودررو با کودکانشان میگذرانند. بهرغم افزایش چشمگیر میزان درصد حضور زنان در نیروی کار، مادران امروزی در مقایسه با مادران دهۀ ۱۹۶۰ بهطرز شگفتآوری وقت بیشتری صرف مراقبت از کودکانشان میکنند. اما تعامل بین والدین و کودک بهطرز فزایندهای کمکیفیت و حتی مصنوعی شده است. والدین دائماً در زندگی کودکانشان حضور فیزیکی دارند، اما از نظر عاطفی نزدیکی کمتری به آنها دارند. درواقع، من در …
