بریده‌هایی از کتاب سفارش های اخلاقی

کسی که معلم خودش است، احترامش بیش از کسی است که معلّم مردم است.

نقل است که رضاخان ملعون، یقهٔ شهید مدرّس (ره) را گرفته بود، و او را به سینهٔ دیوار کوبید و گفت: سیّد! از جان من چه می‌خواهی؟ (این را دشمنان روحانیت نوشته‌اند، نه دوستان. این را خواجه نوری صاحب کتاب «بازیگران عصر طلایی» نوشته است «الفضل ما شهد به الأعداء»)، شهید مدرّس (ره) بدون اینکه ترس، وحشت، هراس، دلهره و اضطرابی داشته باشد، گفت: «می‌خواهم تو نباشی.»

مردم از زندگی ساده امیرالمؤمنین علی (ع) و حضرت زهرا (ع) اسلام را قبول کردند، نه با شمشیر ایشان. شمشیر برای گردنکشان و طاغوتیان بود.

کسی که از خدا بترسد، خدا او را از همه چیز ایمن می‌کند.

اگر چیزی و کسی و جمعی و مطلبی را دوست داری، سعی کن که این محبت در راستای اراده و خواسته خداوند باشد و بی‌جهت، احساسات نشان نده و بی‌جهت، مهر نورز و عشق ابراز نکن.

ما هرچه مصیبت در جهان امروز داریم، از قتل نفوس و هتک اعراض، محصول سوادی است که نور و علم ندارد.

مجتهدترین مجتهدها، کوشاترین کوشاها و سخت‌کوش‌ترین سخت‌کوش‌ها که از او کوشاتر و جدّی‌تر نباشد، کسی است که بتواند خودش را مهار کند، چشم، گوش، قلم، زبان، و قدمش را مهار کند، حتی خیالش را مهار کند که این کار مشکلی است که خطور و خیال گناه هم در حریم وجود انسان راه پیدا نکند.

منشأ بسیاری از گرفتاریهایی که ما می‌کشیم، ضعف تقوا است.

عرفان چراغ است و اگر کسی این چراغ را برای خاطر خود این چراغ بخواهد؛ یعنی علم را برای علم بخواهد، و علم‌زده، عرفان‌زده، فلسفه‌زده، فقه‌زده و اصول‌زده بشود و به همین‌ها ببالد، علم را برای خود چراغ بخواهد و غرق تماشای چراغ بشود، مُشرک است و دوّمی در مقابل خدا قرار داده است. امّا اگر این چراغ را به دست می‌گیرد، نه این‌که جلویش بگذارد و غرق تماشای چراغ بشود، بلکه به دست می‌گیرد که گم شده را پیدا کند (و آن گمشده، حقّ، عدل، مبدأ و معاد است)