بریده‌هایی از کتاب دعوا سر اولویت است

کسانی که با خود گفتند اول حج بگذاریم، بعد به حسین می‌رسیم... نرسیدند! تاریخ می‌خواست به همه درس اهمیت اولویت‌دهی یاد بدهد.

برای خدا وقت بذارید، برای زندگی وقت پیدا می‌شه.

مهم نیست «کوفی» باشی یا نه؛ مهم این است «کوفی‌منش» نباشی.

«... ابتدای کربلا، غدیر بود» «غدیر، کربلای عوام بود و کربلا، غدیر خواص! در غدیر با آن‌که بیعت گرفته شد، «جفا» شد و در کربلا، با آن‌که بیعت برداشته شد، «وفا» ماند» داستان «دعوا سر اولویت...» از غدیر شروع شد.

کسانی که با خود گفتند اول حج بگذاریم، بعد به حسین می‌رسیم... نرسیدند! تاریخ می‌خواست به همه درس اهمیت اولویت‌دهی یاد بدهد.

چه کسی از محبت امام حسین بی‌بهره است؟ کدام دل است که با نام حسین نلرزد و با دیدن پرچمش به سمت آن تمایل پیدا نکند؟ هیچ‌کس! چه کسی کار برای امام حسین را بد می‌‌‌داند؟ هیچ‌کس! اما چرا خیلی از وقت‌‌‌ها «این جبهه نیرو ندارد» ؟ دعوا سر اولویت است. البته مشکل از «کار کردن برای امام حسین» فراتر است. این‌جا مسئلۀ اصلی و کلیدی، نفس «کار» است و این‌که چرا کارها یا انجام نمی‌‌‌شود و یا اگر انجام شود استمرار ندارد؟ و در این میان کربلا بهترین مکان برای جواب گرفتن، چراکه در کار برای امام حسین کسی شک و شبهه ندارد، اما در این‌جا هم...!

کشور به وسیلۀ همین «یا حسین یا حسین» زنده شده بدون تردید.

«کارتان را برای خدا نکنید، برای خدا کار کنید! تفاوت این‌که کسی کارش را برای خدا بکند با کسی که برای خدا کار کند، زیاد نیست؛ فقط همین‌قدر است که ممکن است حسین(ع)در کربلا باشد... و من در حال کسب علم برای رضای خدا!»

... حسین جان! دیر شد.

اول حسین! «اوَّلیت» ، حسین، «اولویت» هم حسین!

زمین به دور خـــودش چــــــــرخ مــــی‌زند تا که نشـــــان دهد به سمــــــــاوات، کربلایت را

«فَوَ عِزَّتِک یا سَیدِی لَوْ نَهَرْتَنِی‌ مَا بَرِحْتُ‌ مِنْ بَابِک» به عزتت سوگند اگر برانی‌ام، من هرگز از در خانه‌ات برنخیزم.

روزی درک این مسئله، سکۀ رایج فهم‌ها خواهد شد که وقتی امام حسین در معادله‌ای وارد شود، همه‌چیز به هم می‌ریزد...

در کرببلا حسین را می‌کشتنـــــــــد در گوشه حجره، شیخ، عرفان می‌گفت

در جریان دفاع مقدس در این جنگ هشت‌ساله همۀ این‌قدرت‌ها آمدند علیه ایران تلاش و کوشش کردند و نتوانستند بگیرند، اما آن خاک‌ریز اول، خاک‌ریز دوم، خط مقدم، همه‌اش یا حسین یا حسین بود، کربلا کربلا،

کربلا: فرصت فکر و ذکر!

کربلا دورۀ فکرآفرینی، تولید اندیشه و نیز کارآموزی است برای هرکه آرزومند تحول‌آفرینی است، تحول از خود تا جامعه.

مهم نیست کربلا باشیم یا غیر آن؛ مهم کربلایی بودن است؛ مهم آن است که هر جا هستیم کربلاآفرین باشیم!

برای خدا وقت بذارید، برای زندگی وقت پیدا می‌شه.

وَ الْخَلْقُ فِی الْفَزَعِ وَ هُمْ آمِنُونَ زندگی حسینیان عالم با همه فرق دارد، اصلاً خود امام حسین هم با بقیه متفاوت است. در آخرت هم که آینه و تجلی دنیاست، حسینیان متفاوت‌اند. همه در گریه و ناله‌اند، اما این‌ها شادند، به عکس دنیایشان. چه جماعت متفاوت و دیگرگونه‌ای!