بریده‌هایی از کتاب دعوا سر اولویت است

کسانی که با خود گفتند اول حج بگذاریم، بعد به حسین می‌رسیم... نرسیدند! تاریخ می‌خواست به همه درس اهمیت اولویت‌دهی یاد بدهد.

برای خدا وقت بذارید، برای زندگی وقت پیدا می‌شه.

مهم نیست «کوفی» باشی یا نه؛ مهم این است «کوفی‌منش» نباشی.

«... ابتدای کربلا، غدیر بود» «غدیر، کربلای عوام بود و کربلا، غدیر خواص! در غدیر با آن‌که بیعت گرفته شد، «جفا» شد و در کربلا، با آن‌که بیعت برداشته شد، «وفا» ماند» داستان «دعوا سر اولویت...» از غدیر شروع شد.

چه کسی از محبت امام حسین بی‌بهره است؟ کدام دل است که با نام حسین نلرزد و با دیدن پرچمش به سمت آن تمایل پیدا نکند؟ هیچ‌کس! چه کسی کار برای امام حسین را بد می‌‌‌داند؟ هیچ‌کس! اما چرا خیلی از وقت‌‌‌ها «این جبهه نیرو ندارد» ؟ دعوا سر اولویت است. البته مشکل از «کار کردن برای امام حسین» فراتر است. این‌جا مسئلۀ اصلی و کلیدی، نفس «کار» است و این‌که چرا کارها یا انجام نمی‌‌‌شود و یا اگر انجام شود استمرار ندارد؟ و در این میان کربلا بهترین مکان برای جواب گرفتن، چراکه در کار برای امام حسین کسی شک و شبهه ندارد، اما در این‌جا هم...!

کسانی که با خود گفتند اول حج بگذاریم، بعد به حسین می‌رسیم... نرسیدند! تاریخ می‌خواست به همه درس اهمیت اولویت‌دهی یاد بدهد.

«کارتان را برای خدا نکنید، برای خدا کار کنید! تفاوت این‌که کسی کارش را برای خدا بکند با کسی که برای خدا کار کند، زیاد نیست؛ فقط همین‌قدر است که ممکن است حسین(ع)در کربلا باشد... و من در حال کسب علم برای رضای خدا!»

کشور به وسیلۀ همین «یا حسین یا حسین» زنده شده بدون تردید.

... حسین جان! دیر شد.

اول حسین! «اوَّلیت» ، حسین، «اولویت» هم حسین!

زمین به دور خـــودش چــــــــرخ مــــی‌زند تا که نشـــــان دهد به سمــــــــاوات، کربلایت را

روزی درک این مسئله، سکۀ رایج فهم‌ها خواهد شد که وقتی امام حسین در معادله‌ای وارد شود، همه‌چیز به هم می‌ریزد...

«فَوَ عِزَّتِک یا سَیدِی لَوْ نَهَرْتَنِی‌ مَا بَرِحْتُ‌ مِنْ بَابِک» به عزتت سوگند اگر برانی‌ام، من هرگز از در خانه‌ات برنخیزم.

در جریان دفاع مقدس در این جنگ هشت‌ساله همۀ این‌قدرت‌ها آمدند علیه ایران تلاش و کوشش کردند و نتوانستند بگیرند، اما آن خاک‌ریز اول، خاک‌ریز دوم، خط مقدم، همه‌اش یا حسین یا حسین بود، کربلا کربلا،

در کرببلا حسین را می‌کشتنـــــــــد در گوشه حجره، شیخ، عرفان می‌گفت

کربلا: فرصت فکر و ذکر!

مهم نیست کربلا باشیم یا غیر آن؛ مهم کربلایی بودن است؛ مهم آن است که هر جا هستیم کربلاآفرین باشیم!

بعضی افتخار لباس و مسندی هستند و بعضی افتخارشان آن لباس و مسند!

وَ الْخَلْقُ فِی الْفَزَعِ وَ هُمْ آمِنُونَ زندگی حسینیان عالم با همه فرق دارد، اصلاً خود امام حسین هم با بقیه متفاوت است. در آخرت هم که آینه و تجلی دنیاست، حسینیان متفاوت‌اند. همه در گریه و ناله‌اند، اما این‌ها شادند، به عکس دنیایشان. چه جماعت متفاوت و دیگرگونه‌ای!

برای خدا وقت بذارید، برای زندگی وقت پیدا می‌شه.

«دنیای اسلام به تفکر احتیاج دارد»

مثل حبیب. گذشتن از همه‌چیز برای حسین؛ «انا ترکت الخلق طرا فی هواکا...» : در هوای تو همه را رها کردم. فقط به خاطر تو.

«آن کس است اهل بشارت که اشارت داند»

کربلا در خلوت و هیاهویش فرصت ساخته شدن است، کارگاه سازندۀ فکر و ذکر!

برای خدا وقت بذارید، برای زندگی وقت پیدا می‌شه.

نمی‌تواند کسی از وادی ولایت عبور نکند و به سرّ توحید راه پیدا کند

سلام بر حسین و سلام بر اصحابش که در میدان انتخاب از میان انتخاب‌های بی‌شمار زندگی حسین را انتخاب کردند

تفسیر قرآن عاشورا، تفسیر طوفانی آیه‌هاست، نه تفسیر عزلت‌نشینی و راحت‌طلبی.

کسانی که با خود گفتند اول حج بگذاریم، بعد به حسین می‌رسیم... نرسیدند! تاریخ می‌خواست به همه درس اهمیت اولویت‌دهی یاد بدهد. جایی که اولویت، «حسین» است، هیچ تأخیری جایز نیست. باید اولویت‌ها را همراه امام انتخاب کرد، نه زودتر نه دیرتر. «... و المتأخر عنهم زاهق...»

جنگ، جنگ اراده‌هاست؛ جنگ عزم‌های راسخ است؛ هر که عزمش بیش‌تر بود، او برنده است.