بریده‌هایی از کتاب راه بازگشت به خود

پروردگارا عنایت فرما که خود را بشناسم تا بدین‌وسیله بتوانم تو را بشناسم. آگوستین

اهمیت «بودن» نسبت به «انجام دادن» را تشخیص می‌دهند

«دیر یا زود باید بین آنچه که نیستیم و آنچه که هستیم تمایز قائل شویم، ما باید این واقعیت را بپذیریم که آن کسی که دوست داریم باشیم، نیستیم. ما باید آن خویشتن کاذب و ظاهری خود را که به جامه‌ای ارزان‌قیمت و پرزرق‌وبرق شبیه است، از تن بیرون بیاوریم.»

«ما خودمان را با آنچه درست انجام می‌دهیم، نمی‌شناسیم؛ ما خود را با آنچه اشتباه انجام می‌دهیم، می‌شناسیم.»

«اینیاگرام یک سیستم باستانی نوع شخصیت است. به مردم کمک می‌کند بفهمند که هستند و چه خلق‌وخویی دارند.»

اینیاگرام برای افرادی که می‌خواهند در روند زندگی خود تغییر ایجاد کنند و به همان کسی تبدیل شوند که برای آن آفریده شده‌اند، مملو از حکمت است.

«آنچه درباره خودمان نمی‌دانیم می‌تواند، صرف‌نظر از دیگران، به ما آسیب برساند و آسیب هم خواهد رساند. هرقدر که در ارتباط با نحوه نگرش خود به جهان و زخم‌ها و باورهایی که به کیستی ما شکل داده‌اند، در تاریکی و غفلت باقی بمانیم، زندانی تاریخ خود باقی خواهیم ماند و به شکلی بی‌اراده به زندگی ادامه خواهیم داد و کارهایی انجام خواهیم داد که به خودمان و اطرافیانمان لطمه خواهد زد. درنهایت ما به اشتباهات مکرر در زندگی خود عادت می‌کنیم که درنتیجه ما را به خواب فرو می‌برد؛ اما ما باید از خواب بیدار شویم.»

آیا ما واقعآ خودمان را می‌شناسیم؟ گذشته ما تا چه اندازه در زمان حال ما دخالت دارد؟ آیا ما زندگی را از طریق چشمانمان یا چشمان دوران کودکی‌مان می‌بینیم؟ زخم‌های پنهان و باورهای نادرستی که از زمان کودکی با خود حمل کرده‌ایم و همچنان مخفیانه از تاریکی بر زندگی ما کنترل دارند، کدامند؟ و کلنجار رفتن با این نوع پرسش‌ها تا چه اندازه به ما کمک می‌کند تا پروردگار را بهتر بشناسیم؟

«شناخت خود، فراتر از هر چیز، شناخت کمبودهاست. سنجش و ارزیابی خویشتن در برابر حقیقت، و نه بالعکس، است. نخستین بازده خودشناسی فروتنی و تواضع است.»

در جهان نُه نوع شخصیت متفاوت وجود دارد که ما به‌طور طبیعی در دوران کودکی جذب یکی از آن‌ها می‌شویم و تصمیم می‌گیریم از طریق آن خود را با محیط پیرامون خود همساز و هماهنگ سازیم و احساس ایمنی کنیم. هر نوع یا شماره، جهان را به شیوه خاص خود می‌بیند و دارای انگیزه زیربنایی خاص خود است که عمیقآ بر نحوه اندیشیدن، احساس کردن و رفتار کردنش تأثیر می‌گذارد.

ریچارد راهر می‌نویسد: «گناهان انسدادها یا سدمعبرهایی هستند که مانع جریان آزادانه انرژی زندگی و عشق پروردگار می‌شوند. آن‌ها انسدادهای خودساخته‌ای هستند که ما را از خدا و درنتیجه از ظرفیت واقعی‌مان جدا می‌سازند.»

همه ما راه‌های ترجیحی خودمان را برای دور زدن خدا داریم تا به خواسته‌های خودمان برسیم و اگر ما به‌طور مستقیم با آن‌ها روبه‌رو نشویم، روزی می‌رسد که روزگار ما را به‌شکل آزاردهنده‌ای به نابودی خواهد کشید.