بریده‌هایی از کتاب شارلوت

بعضی دردها هرگز از میان نمی‌روند.

مقیاس حقیقی زندگی، خاطره است.

شارلوت به زودی متوجه می‌شود مردگان جزیی از زندگی‌اند.

باید از مردی که بیش از اندازه کار می‌کند، دوری کرد.

شارلوت می‌تواند در عین رنج بردن، لبخند بزند. تنها هازه او را درک می‌کند و این درک کردن از واژگان عبور نمی‌کند. شارلوت بی‌هیچ حرفی سر بر سینه او می‌گذارد. در آن هنگام احساس می‌کند کسی به او گوش سپرده.

برخی بدن‌ها به سؤالی بی‌جواب می‌مانند. تنها می‌دانیم نمی‌توان نگاه را منصرف کرد. وقتی آنجاست، تنها اوست که می‌بینیم.

بدین‌ترتیب است که آلفرد خود را در دل آواز می‌اندازد: برای زنده ماندن. همان‌طور که انسان برای مردن، خود را در آب می‌اندازد.

اصلا امتیاز هنرمندان همین است: زندگی در میان ابهام.