بریده‌هایی از کتاب انجمن قتل پنجشنبه ها

اگر گاهی اوقات گریه نکنید، مجبور می‌شوید همیشه گریه کنید

«من کلاً حوصله ندارم. اصلاً بی‌حوصلگی ابرقدرت منه.

همیشه جایی را بگردید که خبری نیست، چون همۀ خبرها همان جاست.

از یک سنی که بگذرید، تقریباً می‌توانید هر کاری دلتان خواست بکنید. به‌جز پزشک و بچه‌هایتان، هیچ‌کس چیزی به شما نمی‌گوید.

گیاه‌خوار نیستم و اصلاً هم قصد ندارم گیاه‌خوار شوم، ولی احساس می‌کنم باید مردم را به این کار تشویق کرد. یک جا خواندم اگر انسان‌ها از خوردن گوشت دست نکشند، تا سال ۲۰۵۰ قحطی خیلی بزرگی رخ خواهد داد. با کمال احترام باید بگویم من تقریباً هشتاد سال دارم، پس این مشکل من نیست، ولی امیدوارم حلش کنند.

مردم عاشق قتل‌اند، چه علناً بگویند و چه نگویند.

هیچ‌کس همه‌چیز را نمی‌داند، پس همه‌چیز در حد حدس و گمان است.

خیلی خوب است بتوانید تند بدوید و از همه جلو بزنید، ولی نه زمانی که مسیر را اشتباه می‌روید

اگر گاهی اوقات گریه نکنید، مجبور می‌شوید همیشه گریه کنید.

اراده و اختیار رو زیادی بزرگش می‌کنن. وقتی پا به سن بذاری، خودت می‌فهمی.

هر شنبه خودش را قانع می‌کند که این هفته بالاخره روی فرم می‌آید، بالاخره مانع پیشِ رویش را کنار می‌زند؛ مانعی که باعث گرفتگی عضلاتش می‌شود؛ مانعی که محض احتیاط اجازه نمی‌دهد لباس‌های جدید بخرد و قرار بگذارد. آخر چه کسی این هیکل را می‌خواهد؟ مانعی که بین او و دنیا قرار گرفته است.

گاهی دل آدم فقط با کتک زدن خنک می‌شود.

دست‌کم فهمیدم دوست‌یابی آنلاین به درد من نمی‌خورد. در این دنیا گزینه‌های خیلی زیادی پیش پای آدم است. وقتی چنین اتفاقی می‌افتد، انتخاب کردن هم سخت‌تر می‌شود. تازه همه دلشان می‌خواهد یک نفر انتخابشان کند.

به نظرم مهارت خاصم این است که اغلب نادیده گرفته می‌شوم.

من جذب آدم‌های سرگردان می‌شوم. جری سرگردان بود؛ لحظه‌ای که دیدمش متوجه شدم. شوخی می‌کرد و باهوش بود، ولی همیشه سرگردان بود و به آشیانه نیاز داشت. من به او آشیانه دادم و او هم چیزهای بیشتری به من داد.

. به نظرم می‌دانیم کارمان قانونی نیست، ولی در این سن دیگر برایمان مهم نیست.

در زندگی باید یاد بگیرید روزهای خوب را بشمرید. باید آن‌ها را در جیبتان بگذارید و با خودتان حملشان کنید. پس امروز را در جیبم می‌گذارم و می‌خوابم.

قتل آسان است. ولی معمولاً مخفی کردن جسد بخش سخت قضیه است. این‌جوری گیر می‌افتید.

ابراهیم می‌گوید: «بعضی‌ها بچه‌هاشون رو بیشتر از همسرشون دوست دارن. بعضی‌ها هم همسرشون رو بیشتر از بچه‌هاشون دوست دارن. هیچ‌وقت هم کسی اقرار نمی‌کنه.»

از یک سنی که بگذرید، تقریباً می‌توانید هر کاری دلتان خواست بکنید. به‌جز پزشک و بچه‌هایتان، هیچ‌کس چیزی به شما نمی‌گوید.

در زندگی باید یاد بگیرید روزهای خوب را بشمرید. باید آن‌ها را در جیبتان بگذارید و با خودتان حملشان کنید. پس امروز را در جیبم می‌گذارم و می‌خوابم.

در این سن راحت نمی‌شود از روی صندلی بلند شد. آدم احساس می‌کند می‌خواهد عملیات نظامی انجام دهد. وقتی می‌نشینید، دیگر بلند شدن با خداست.