بریده‌هایی از کتاب انتظار؛ ضابطه حرکت بر صراط مستقیم

آیا تاکنون یک پزشک متخصّص، به فکر افتاده که یکی از لوله‌های آزمایشی که مملو از میکروب وبا است را سر بکشد؟ زیرا یک پزشک به علت نوعِ آگاهی که به عواقب این کار دارد، اگر از تشنگی بمیرد حتی فکر این‌که از آن لوله آزمایش بنوشد هم به مُخیّله‌اش خطور نمی‌کند؛ چون می‌داند نتیجه این کار، مُردنِ با اعمال شاقّه است، اما آن یکی مُردن معمولی است.

ما در این انقلاب خواستیم چه کنیم؟ خواستیم بگوییم یک گوشهٔ کوچکی از این دنیا را مهیا می‌کنیم که اگر ادعا کردیم که تمایل به آمدن او داریم، بگوییم کجا بیاید.

اما اگر بپذیریم که انتظار مذهب اعراض است؛ یعنی حتی اگر جامعه درست و صحیح و با دقت هم پایه‌گذاری شده باشد، باز هم برای من قانع‌کننده نیست و شرایط و موقعیت حال، شرایطی است که من را ارضا نمی‌کند و من به دنبال دستیابی به جامعه‌ای برتر و دقیق‌تر هستم، جامعه‌ای بر مبنای تفکر اصیل اسلامی

چرا در طول این مسیر، انتظار در عین حال که زجرآور و دردآور است، وجود ما را متعالی می‌کند؟ چون معمولاً، قیافه، حرکات، حتی حالت چشمانِ فرد منتظر، نشان می‌دهد که منتظر است. شما در برخوردهای روزمره مشاهده کرده‌اید که به محض ورود به منزل فردی از حالت خاصی که در او می‌بینیم متوجه می‌شویم که منتظر رسیدن مهمان است، از او می‌پرسیم: کسی می‌خواهد بیاید؟ منتظر کسی هستید؟ یعنی خصوصیاتش دقیقاً به شما نشان می‌دهد که حالتش عوض شده،

طرف این همه تقاضا از او که بیا، اما از طرف دیگر آن‌چه را که او تمایل ندارد جمع کرده‌ایم.