بریده‌هایی از کتاب مابعدالحسین علیه السلام

ما بین عاشورا و ظهوریم. باید با نگاه به عاشورا برای ظهور تربیت شویم و تربیت کنیم. باید از عاشورا برای تمدن‌سازی مدد بگیریم.

عباس (ع) به این خاطر، این‌همه منزلت یافته است که خودش را نمی‌بیند. عباس (ع) در انتخاب‌هایش تشکیلاتی عمل می‌کند، نه فردی. خودت را نبین؛ به عباس (ع) اقتدا کن!

«از ابتدا برای تو عالم گریسته جبریل روضه خوانده و آدم گریسته» *** «روضه‌خوان تو خدا، گریه‌کن تو آدم اشک ارثی است که ذریهٔ آدم دارد

حضرت امام‌حسین (ع) را رها نکنید. هر خبری هست، همین‌جاست!

فقط دلت را به امام‌حسینت برسان. وقتی دل به امام‌حسین (ع) برسد، می‌گویی: «امام‌حسین (ع) از این کار خوشش نمی‌آید» یا «امام‌حسین (ع) از این کار خوشش می‌آید»، تمام!

اول تشکیلاتت را دریاب! امام زمان (عج) با این مجلس عباس (ع) کار دارد!

خانواده‌ها کارگاه تربیت فرزندان‌اند و این درس تربیتی کربلاست که پدرها حسینی‌تر باشند و مادرها رباب‌تر! به‌پشتوانهٔ آموزه‌های تربیتی مدرسهٔ کربلا باید به فکر تربیت نسل‌های بعد بود. آینده علیِ‌اکبری در تربیت علی‌اصغری است!

دائم نباید سؤال کرد که چرا حلقه‌ها و گروه‌ها ضعیف و سست می‌شود. همیشه مشکل از «رهبر» نیست، گاهی «پیروان» یک چیزهایی کم دارند که اساسی‌ترین چیز وفاست. حرف اول هر جمعی باید وفا باشد، اگر نخ تسبیح همه وفا باشد، هم همه‌چیز حل است و هم همه‌چیز را حل می‌کند، آن جمع حلاّل همهٔ مشکلات می‌شود. در جمع اگر وفاست، این حرف بس است! اگر کربلا دارالشفاست، باید دردها را به کربلا برد تا شفا گرفت: درد رفیق نیمه‌راه، درد بی‌وفایی... امان از این دردهای دوستی! بنای هر رفاقت و دوستی بر وفاست.

با امام‌حسین (ع) به همه‌جا می‌توان رسید؛ حتی به تمدن اسلامی. اصلی‌ترین شاخصه‌های تمدن اسلامی، احساس حضور خدا در تمام عرصه‌ها و معادلات است و عاشورا به‌اقتضای جامعیت و ظرفیت‌های متنوع انسان‌سازش، این توان را برای تمدن‌سازی دارد.

در عالم حسینیان، لغوبودن و بیهوده‌بودن معنا ندارد. حسینیان، همهٔ لحظه‌هایشان را در راه حسین (ع) می‌گذرانند و برای او! دقت کنید، همهٔ لحظه‌هایشان را؛ نه‌فقط نماز و دعا، نه‌فقط هیئت‌آمدن و سینه‌زدن و گریستن و نه حتی فقط درس‌خواندن و کارکردن، که اهالی کوی حسین (ع) نشست‌وبرخاست‌هایشان، رفت‌وآمدهایشان و دورهم جمع‌شدن‌هایشان؛ یعنی همهٔ لحظه‌هایشان برای اوست... لغوبودن ممنوع!

«سنگین شده چشم‌های تر، بیداریم با سوز دل و خون جگر بیداریم از برکت نسکافهٔ اسرائیلی شب، با غم غزه تا سحر بیداریم!»

بسیاری از اهل معرفت معتقدند که تمام غزل‌های حافظ یا حداقل یک بیت در هر غزل آن مربوط به امام‌حسین (ع) و قضیهٔ کربلا است.

این‌طور نبود که بگوییم از امام‌سجاد (ع) مثلاً کار دیگری برنمی‌آمد و مشغول مسائل اخلاقی شد. امام‌سجاد (ع) هم با این نگاه وارد مسائل اخلاقی شد؛ چون عامل اصلی حادثهٔ کربلا مسائل اخلاقی و انحطاط اخلاقی بود که مردم به فساد اخلاقی کشیده شده بودند. لذا امام‌سجاد (ع) نوعی تربیت اخلاقی را شروع کرد، از طریق ادعیه و سایر فرمایشاتی که داشت تا این آسیب به حداقل برسد. انبیا (ع) هم همین‌طور بودند. انبیا (ع) هم قبل از اینکه به طرح مسائل سیاسی، نظامی، اقتصادی و سایر شئون اجتماعی بپردازند، بر تهذیب نفس، تهذیب روح و اخلاق تأکید داشتند.

راستی، اگر امام زمان (عج) همین فردا تشریف بیاورند، به «اصحاب» نیاز دارند؛ آیا شما توانایی آن را دارید که در کادر امام عصر (عج)، مدیر ارشد حضرت در یک کشور دیگر شوید؟!

باید دلت «حسین (ع)» بخواهد از این فرمول باید نهایت استفاده را کرد: «عقل + قلب = ضمانت اجرا» اگر حرف، حرف دل است و حرف آخر را می‌زند، باید کاری کرد که دل چیزهای خوب بخواهد! حال سؤال همین‌جاست: مگر می‌شود؟! تنها جایی که می‌توان به‌طور قاطع به این پرسش پاسخ مثبت داد، کربلاست! دل شما کجا از دلایل قلبی سرشار می‌شود؟! زیباترین مکان، مجلس سیدالشهداست که اشک سرازیر می‌شود

عاشق که شد که یار به حالش نظر نکرد ای خواجه درد نیست؛ وگرنه طبیب هست