بریده‌هایی از کتاب تاریخ امیدبخش نوع بشر

می‌زدند. تا ماه‌های آخر، چرچیل بر این باور بود که مطمئن‌ترین راه برای بردن جنگ ریختن بمب بر سر غیرنظامیان بود تا روحیه ملّی شکسته شود.

این دو هرگز یکدیگر را ملاقات نکردند لیکن هنگامی که روسو پا به جهان هستی گذاشت، سی‌وسه سال بود که هابز چشم از جهان فرو بسته بود. با این حال، آن‌ها در رینگ بوکس فلسفی در برابر هم قرار گرفته‌اند. در یک گوشه هابز است: بدبینی که می‌خواهد ما به شیطانی بودن طبیعت بشر باور کنیم؛ مردی که معتقد بود فقط جامعهٔ مدنی می‌تواند ما را از غرایز فرومایه‌مان حفظ کند. در گوشهٔ دیگر، روسو است؛ مردی که اعلام می‌کند ما همه در کنه قلب‌مان آدم‌هایی خوب و شریف هستیم. روسو معتقد بود که «تمدن» نه‌تنها باعث نجات ما نیست، بلکه ما را به سوی تباهی و نابودی می‌برد.

تا امروز هم، بسیاری هنوز بر این باورند که مقاومت و انعطاف‌پذیری‌ای را که مردم بریتانیا طی دوران بمباران نشان دادند باید به حساب ویژگی انحصاری مردم بریتانیا گذاشت. امّا این ویژگی فقط متعلق به بریتانیایی‌ها نیست. بلکه یک ویژگی عمومی بشری است.

در آتن باستان، گهوارهٔ دموکراسی غربی، دو سوم جمعیت برده بودند. متفکران بزرگی همچون افلاطون و ارسطو معتقد بودند که بدون برده‌داری، تمدن پایدار نمی‌ماند.

بیش از ۵۰ درصد پویش‌های غیرخشونت آمیز موفق شده بودند، در حالی که فقط ۲۶ درصد از جنگ‌طلبانه‌ها توفیق یافته بودند. دلیل نخست آن، آن‌طوری که خانم چنووت می‌گوید، این است که آدم‌های بیشتری به پویش‌های غیرخشونت‌آمیز می‌پیوندند. به طور متوسط یازده برابر بیشتر. (۲۶)

حتی اگر شما پیش از این چیزی دربارهٔ آن‌ها نشینده باشید، نگرش‌های متضاد این دو سنگین‌وزن، در ریشهٔ عمیق‌ترین اختلافات جامعه نشسته است. من هیچ اختلافی را به این بزرگی و هیچ انشعابی را به این وسعت نمی‌شناسم. تنبیهات شدیدتر در برابر خدمات اجتماعی بهتر، مکتب اصلاح گری در برابر مکتب هنری، مدیریت بالا-به-پایین در برابر گروه‌های توانمندسازی‌شده، نان‌آور سنتی خانوار در برابر پدران بچه‌نگهدار - هر مباحثه یا مناظره‌ای را که در نظر بگیرید، به‌نحوی به اختلاف بین هابز و روسو بازمی‌گردد.

دیکتاتورها و مستبدان، ژنرال‌ها و فرمانداران، همه اغلب برای جلوگیری از سناریوهایی که فقط در مغز خودشان وجود دارد از زور حیوانی استفاده می‌کنند زیرا فرضشان این است که انسان‌های معمولی، مئل خودشان، فقط تحت تأثیر منافع شخصی قرار دارند.

اگر باور داشته باشیم که همهٔ مردم غیرقابل اعتمادند، آن‌گونه با هم رفتار خواهیم کرد که برای همه زیان‌بار است. کمتر اندیشه‌ای به‌اندازهٔ نگرش ما نسبت به دیگران قدرت شکل دادن به جهان را دارد. امّا سرانجام، شما همان را به دست می‌آورید که انتظارش را دارید. اگر می‌خواهیم درگیر بزرگ‌ترین چالش‌های زمانهٔ خودتان بشوید – از بحران آب‌وهوا تا عدم اعتماد فزاینده نسبت به یکدیگر - به نظر من باید از نگاه و نگرشمان نسبت به طبیعت بشر آغاز کنیم.

پیر مردی به نوه‌اش می‌گوید: «در درون من غوغایی برپاست. جنگی وحشتناک بین دو تا گرگ. یکی شیطانی است - عصبانی، ممسک، حسود، خودپسند و بزدل. دیگری خوب است - آرام، مهربان، متواضع، سخاوتمند، درستکار و قابل اعتماد. این دو گرگ در درون تو و همهٔ آدم‌های دیگر هم هستند.» پس از لحظه‌ای، پسرک می‌پرسد: «کدام گرگ می‌بَرَد؟» پیر مرد لبخندی می‌زند. «آن را که تو غذا می‌دهی»

نگرش امیدبخش به طبیعت بشر برای صاحبان قدرت تهدیدی جدی، شورش و فتنه است. این نگرش متضمّن آن است که ما جانورانی خودخواه نیستیم که نیاز به مهار، محدودیت و اعمال نظم داشته باشیم. متضمّن آن است که ما به نوع دیگری از رهبری نیاز داریم. شرکتی که کارکنانش انگیزهٔ دورنی دارند، نیازی به مدیران ندارند؛ دموکراسی‌ای که شهروندان مسئول دارد. نیازی به سیاستمداران حرفه‌ای ندارد.

آیا تعجب دارد که تنهایی می‌تواند واقعاً ما را بیمار کند؟ یا عدم ارتباط با سایر آدم‌ها مثل کشیدن پانزده عدد سیگار در روز برای سلامتی ضرر دارد؟(۳۹) یا داشتن یک حیوان خانگی خطر افسردگی را کاهش می‌دهد؟(۴۰) انسان‌ها خواستار با هم بودن و ارتباطند. (۴۰) روح ما نیاز به ارتباط دارد، درست همان‌طور که جسم ما نیاز به غذا دارد.

شاید بهترین نمونهٔ طبیعت واقعی حکومت، دیوار بزرگ چین است، یکی از عجایب جهان که برای دور نگه داشتن «بربرها»- و همچنین زندانی کردن رعایا ساخته شده بود. این دیوار باعث شد که امپراطوری چین به بزرگترین زندان بدون سقفی که جهان تاکنون به خود دیده است تبدیل شود.

شاید بهترین نمونهٔ طبیعت واقعی حکومت، دیوار بزرگ چین است، یکی از عجایب جهان که برای دور نگه داشتن «بربرها»- و همچنین زندانی کردن رعایا ساخته شده بود. این دیوار باعث شد که امپراطوری چین به بزرگترین زندان بدون سقفی که جهان تاکنون به خود دیده است تبدیل شود.