بریده‌هایی از کتاب ندای درون

به‌جای دیگران فقط از خداوند انتظار داشته باشید.

مدتی غیبت داشته باشید و به عبادت، نوشتن، خلوت کردن و جستجو کردن بپردازید.

نیازی به مقایسه کردن نیست، شما در زندگی راه خود را خواهید رفت اما نه در انزوا، بلکه با علم به اینکه دیگر لازم نیست همه را در مسیری که انتخاب کرده‌اید خشنود نگه‌دارید.

تا وقتی در مورد زندگی افرادی که با آنها در ارتباط هستید کنجکاو باشید یا مملو از خواستن و به تصرف در آوردن آنها به طرق مختلف باشید، بدنتان به‌طور واقعی و کامل به خانهٔ امن خود باز نگشته است. زمانی که توانستید در بدن خود طوری زندگی کنید که به واقع تجلی آن چیزی که هستید باشد، کنجکاوی در مورد دیگران در شما کم‌رنگ می‌شود و میلی به تصرف آنها ندارید و آزادانه در کنار آنها حضور خواهید داشت.

هرچه عمیق‌تر با معنویات مأنوس شوید و زندگی کنید بهتر خواهید توانست بین زندگی که در آن خداوند و الطافش حضور دارد و زندگی که عاری از لطف الهی است را تمیز دهید.

دائماً به خود یادآوری کنید که خداوند در همهٔ شرایط به شما عشق می‌ورزد و عشق و محبت او به تنهایی برای شما کافی است. باید این خانهٔ امن، پایدار و مملو از عشق الهی را درخود بارها و بارها بسازید و بعد از هر شکستی به آن باز گردید.

از اینکه به‌طور کامل در غم خود ذوب شوید اجتناب کنید.

احساس پذیرفته نشدن از سمت خداوند نیست و حقیقت ندارد.

مهم آن است که جرأت آن را پیدا کنید که پای دردهایتان بمانید و بگذارید وجود داشته باشند. باید نسبت به درد تنهایی‌تان احساس مالکیت کنید و آن را از آن خود کنید. و مطمئن باشید که برای ابد در شما نمی‌ماند. دردی که در حال حاضر تجربه می‌کنید شما را با مکانی که بیشتر از هرجا در وجودتان نیاز به درمان دارد یعنی قلب‌تان نزدیک می‌کند.

نوشتن به من کمک کرد تا بتوانم کمی از خودم فاصله بگیرم تا بیش از این در رنج و اندوهی که گرفتارش بودم غرق نشوم.

در زمان وابستگی‌های زمینی عشق الهی در درون شما با عشق الهی در درون معشوق‌تان شروع به حرف زدن می‌کند (زبان می‌گشاید). این گفتمان عمیق بین اعماق وجود شما و اعماق وجود دیگری است که هر دو عشق الهی را به میزانی یکسان در خود حس می‌کنند و خداوند آنها را در آغوش می‌گیرد.

عشق‌های زمینی باعث می‌شوند با درونیات خود بیشتر تماس پیدا کنید که در حقیقت نمایشی کوچک از همان عشق الهی هستند. دردی که شما بابت مرگ یا فقدان عزیزتان یا کسی که به او عشق می‌ورزید تجربه می‌کنید همانا فراخوانی است که شما را به خداوند نزدیک می‌کند و خود را به شکل عشق‌های زمینی آشکار می‌سازد.

وابستگی روحی بین آدم‌ها همان عشق ورزیدن به ذات الهی است.

صبور باشید وقتی احساس تنهایی می‌کنید، با آن کنار بیایید و از وسوسهٔ پناه بردن به دیگران بپرهیزید و نگذارید تنهایی‌تان از شما فرار کند. بلکه برعکس بگذارید این ترس‌ها به شما آگاهی بخشند و به جای فقط نجات پیدا کردن از آنها، با آنها زندگی کنید. به این ترتیب است که آرام‌آرام با آنها یکی می‌شوید و خواهید دید که خداوند در تمام بخش‌های وجود شما حضور دارد و آنچه را می‌طلبید به شما عطا می‌کند.

هیچ انسانی درواقع نمی‌تواند این درد تنهایی را در شما به‌طور کامل شفا بخشد. آنها فقط به‌عنوان واسطه از سمت خداوند برای شما فرستاده می‌شوند که به شما به‌طور موقت شفای الهی دهند و آن احساس تعلق خاطری که به آن نیازمند هستید را هدیه کنند و به زندگی‌تان معنا ببخشند و بین شما و عشق خداوند پل ارتباطی ایجاد کنند.

وقتی درد تنهایی کشیدید طبیعی است که به آدمی پناه ببرید که این تنهایی را حتی برای لحظه‌ای اندک برایتان پر کند.

با دردهای خود کنار بیایید

در زندگی جدیدی که می‌سازید گذشته را فراموش کنید و به آن تکیه نکنید یا اصلاً فرض کنید که اتفاق نیافتاده است.

گاهی در شرایط عجیب و غریبی زندگی می‌کنید. با خود خلوت کنید و عبادت کنید. گویی به سکوتی زیبا و ساده فرا خوانده شده‌اید.

ایمان داشته باشید که خداوندی که حیات‌بخش است تحت هر شرایطی پذیرای شماست و به شما احساس امنیت خواهد داد.