بریده‌هایی از کتاب پست طهران

عاشق، حساب امشب و فردا نمی‌کند / دیوانه بزم عقل، مهیا نمی‌کند پروانه عاشق است؛ نترسد ز سوز شمع / جان می‌دهد به لذت و پروا نمی‌کند

هر وقت همهٔ گلوله‌هات تموم شد، وقتی همهٔ سربازات آش‌ولاش شدن، وقتی امیدت از همه‌جا نا‌امید شد، تازه اون‌وقته که باید بیای تو میدون؛ چون که تازه جنگ اصلی شروع شده. اینکه کسی پشت سرت هست یا نیست، اینکه صدات به جایی می‌رسه یا نمی‌رسه، اینکه تعداد سربازای دشمن چقدره، هیچ‌کدومش مهم نیس! تو اگه مرد جنگی و فرمانده، باید بلند شی بیای وسط میدون و از قضا جوری هم بجنگی که انگار این آخرین جنگ برای همهٔ تاریخه.