بریده‌هایی از کتاب در جست و جوی معنای زندگی

بدون شاگردی در ساحت شک و تردید، کسی شایستگی به باور رسیدن را به دست نخواهد آورد

با وجود علم است که ثروت به دست می‌آید و موجب خوشبختی انسان می‌شود، با وجود علم است که حقیقت به دست می‌آید و موجب آزادی انسان می‌شود. آموزش همگانی یافته‌های علم را گسترش داده، انسان را از خرافات نجات می‌دهد و زمینه را مناسب استقرار دموکراسی می‌کند.

ذات الهی حاصل جمع تمام زندگی‌هاست.

در مه، روی دماغهٔ صخره‌ای ایستاده و با جدیدترین دوربین به دنبال اقیانوسی می‌گردد که قادر به دیدن آن نیست، پس به دوستان مکانیست پشت سرش فریاد می‌زند که آخر دنیا را کشف کرده است.

عبادت کردن، آن‌طور که مسیحیان انجام می‌دهند، به نظرم بیشتر حقارت است تا تجلیل. این کار مستلزم زانو زدن در مقابل حضوری است که تازه اگر وجود داشته باشد، مستحق تحقیر است نه تقدیر. در این دنیا من شواهد زیادی از به‌اصطلاح نیکی‌های خدا نمی‌بینم. برعکس، به نظرم می‌رسد که با توجه به توانایی کارهای روزانه‌اش، باید از احمق‌ترین، بی‌رحم‌ترین و نالایق‌ترین افراد باشد.

بر روی مجسمه ویران و متروک اوزیمندیاس، که شاه شاهان است، و سازندهٔ سازندگان باافتخار نوشته شده است: «به کارهایم بنگر، ای خدای قدرتمند و ناامید شو»، اما گردشگران آن را چنین ساده گزارش می‌کنند: هیچ‌چیز باقی نمانده. در اطراف بقایای آن پیکرهٔ عظیم شکسته، شن‌های بیکران، متروک و هموار تا دوردست گسترده است.

پدر و پدربزرگم قبل از من لاادری بودند، اگرچه به مدرسهٔ مذهبی یک‌شنبه‌ها رفته‌ام و در معرض درس‌ها و آموزه‌های دین مسیحی قرار گرفته‌ام، اما هرگز مجبور به باور آن‌ها نبوده‌ام. پدرم فکر می‌کرد که باید آن را بیاموزم، اما هرگز به فکرش هم خطور نمی‌کرد که باید آن را بپذیرم. او روان‌شناس خوبی بود. چیزی که من از مدرسه مذهبی آموختم، علاوه بر آشنایی با یک عالم سرود مذهبی، اعتقاد به این امر بود که دین مسیحی پر از حرف‌های بی‌معنا، و خدای مسیحی نامعقول و غیرطبیعی بود.

فکر می‌کنم اشتباه است که اصولاً نیاز به دینی داشته باشیم که زندگی را ارزشمند کند، و یا در نومیدی به ما تسلی بدهد

دموکراسی به چنان فسادی کشانده شده است که فقط مایلو رومی می‌داند و رؤیاهای جوانی ما از یک آرمان‌شهر سوسیالیستی با دیدن عطش سیری‌ناپذیر هرروزهٔ انسان، بیشتر رنگ می‌بازد. هر اختراعی قوی را قوی‌تر و ضعیف را ضعیف‌تر می‌کند، هر فناوری‌ای انسان را بی‌خانمان و ترس از جنگ را چند برابر می‌کند. خدا که زمانی تسلای زندگی کوتاه ما و پناه محرومیت‌ها و رنج‌هایمان بود، آشکارا از صحنه ناپدید شده است.

من این نامه را با تغییراتی، به داخل و خارج از کشور برای اشخاص مشهوری فرستادم که هوش و ذکاوت آن‌ها نزد من بسیار قابل‌احترام بوده است. نیویورک، ۱۵ جولای، ۱۹۳۱

به جهان دیگر اعتقاد داشته باش، اما خیلی اصرار نکن از آن سر در بیاوری، تا با یأس و ناامیدی به آن زندگی دیگر وارد نشوی.