بریده‌هایی از کتاب کلکسیونر

مام این مدت فکر می‌کردم کارم جدی نیست. می‌دانم ممکن است خیلی عجیب به نظر بیاید، ولی واقعاً همین‌طور بود. مدام با خودم می‌گفتم البته من هرگز چنین کاری نمی‌کنم، همه‌چیز بازی است. اگر این‌همه پول و زمان در اختیار نداشتم حتی بازی‌اش را هم نمی‌کردم. به عقیدهٔ من خیلی از آدم‌هایی که به نظر خوشبخت می‌رسند اگر پول و زمان کافی در اختیارشان باشد همین کار من، یا کاری مشابه، را می‌کنند. می‌خواهم بگویم دست به کاری می‌زدند که الآن تظاهر می‌کنند نباید آن کار را انجام دهند.

تمام مدت تنها بودم، خوش‌شانس بودم که هیچ دوست واقعی‌ای نداشتم.

من عاشق صداقت و آزادی و بخششم. من عاشق ساختنم، عاشق انجام دادنم. عاشق کمالم، عاشق هر چیزی هستم که ایستا نیست، راکد نیست، تقلید نمی‌کند، روحش نمُرده.

«نگاه من به همه‌چیز بر مبنای زیباییه. می‌فهمی؟ خوب و بد برام اهمیتی نداره. فقط زشت یا زیبا. به نظرم خیلی چیزهای خوب زشتند و خیلی چیزهای بد زیبا.»

قدرت فساد می‌آورد. و پول قدرت است.

اگر از قبل تصمیم خودت را گرفته باشی همه‌چیز غمگین است.

فکر می‌کنم همهٔ ما یک مشت حشره‌ایم، یک مدت زندگی می‌کنیم و بعد می‌میریم و همین و تمام. هیچ شفقتی در چیزها نیست. حتی دنیای پس از مرگی هم وجود ندارد. هیچی نیست.

چنین حسی در خیالم نمی‌گنجید. ورای نفرت، ورای یأس. نمی‌توانی از چیزی متنفر باشی که قدرت لمسش را نداری، حتی نمی‌توانم حس کنم معنای یأس برای اکثر آدم‌ها چیست. اینی که من دارم فراتر از یأس است. انگار دیگر هیچ حسی ندارم. می‌بینم، ولی نمی‌توانم حس کنم.

مثل روزی است که می‌فهمی عروسک‌ها صرفاً عروسک‌اند. خودِ قدیمم را برمی‌دارم و می‌بینم چه‌قدر مضحک است. اسباب‌بازی‌ای که خیلی با آن بازی کرده‌ام. کمی رقت‌انگیز است، شبیه عروسکی بدترکیب ته قفسهٔ کمد.

همیشه سعی کرده‌ام برای زندگی اتفاق بیفتم؛ ولی الآن وقت آن است که بگذارم زندگی برای من اتفاق بیفتد.

نمی‌خواهم بمیرم چون همچنان به آینده فکر می‌کنم. شدیداً کنجکاوم بدانم زندگی برایم چه در چنته دارد. چه اتفاقی برایم خواهد افتاد، چه‌طور شکل خواهم گرفت، پنج سال دیگر چه‌طور آدمی هستم، ده سال دیگر، سی سال دیگر.

اعتماد بی‌پشتوانه به اقبال و مشیت الاهی و لطف خدا فایده ندارد. باید خودت دست به عمل بزنی، باید بجنگی.

وقتی سر کسی فریاد می‌کشی یعنی هنوز ارتباطی هست.

به هیچ دنیایی جز دنیایی که در آن زندگی می‌کند و می‌بیندش باور ندارد. اوست که در زندان است؛ در دنیای محدودِ پُر از نفرتِ منحصر به حال حاضرِ خودش.

فقرای درستکار همان ثروتمندان وقیح‌اند منهای پول. فقر مجبورشان می‌کند غرور و خصایل خوب را در چیزهایی به‌جز پول جست‌وجو کنند. ولی وقتی دست‌شان به پول می‌رسد نمی‌دانند با آن چه کنند. کُل فضایل قدیمی را، که در واقع فضایل واقعی نبوده‌اند، از یاد می‌برند. فکر می‌کنند تنها فضیلتْ پولِ بیشتر درآوردن و خرج کردن است. نمی‌توانند تصور کنند آدم‌هایی هستند که پول برای‌شان هیچ است. این‌که زیباترین چیزها مستقل‌اند از پول.

چرا آدم‌ها باید پول داشته باشند وقتی استفاده از آن را بلد نیستند؟

این نفرت‌انگیزترین کار است، ترک زندگی به این خاطر که فکر می‌کنی برازنده‌ات نیست. ولی گاهی اوقات ترسناک است، فکر کردن به این‌که اگر زندگی را جدی بگیری گذرانش تا چه حد مشکل است.

از درس‌نخوانده‌ها و جاهل‌ها متنفرم، از فخرفروش‌ها و متظاهرها، از حسودها و منزجرها، از حقیرها و پست‌فطرت‌ها و کوته‌فکرها. از تمام آدم‌های معمولی بی‌خاصیت حقیری که از حقارت و بی‌خاصیتی‌شان شرم ندارند.

هر دوی ما استاد دیدن درون بقیه‌ایم. کاری‌اش نمی‌توانیم بکنیم.

همه‌شان عین هم‌اند، زنانی شبیه او. نوجوان‌ها و دخترها نیستند که فرق کرده‌اند. ما عوض نشده‌ایم، ما فقط جوان‌ایم. این آدم‌های احمقِ تازه به میان‌سالی‌رسیدهٔ سابقاً جوان تغییر کرده‌اند. این تلاش مضحکِ مذبوحانه برای ماندن با ما. نمی‌توانند با ما باشند. ما نمی‌خواهیم آن‌ها با ما باشند. نمی‌خواهیم مثل ما لباس بپوشند و از زبان ما استفاده کنند و علایق ما را داشته باشند. به‌قدری بد ما را تقلید می‌کنند که نمی‌توانیم احترامی برای‌شان قایل باشیم.