بریده‌هایی از کتاب کلکسیونر

یه چیزی هست که تو درک نمی‌کنی. تو و آدم‌هایی شبیه تو فقط کافیه پا بگذارید به یه اتاق، می‌تونید با همه ارتباط برقرار کنید، همه‌چیزِ هم رو می‌فهمید، ولی وقتی...

خیلی درباره‌اش می‌دانم. و شناختن یک نفر خودبه‌خود منجر به حس نزدیکی می‌شود. حتی وقتی آرزویت این است که یک کهکشان از تو دور باشد.

ولی وحشتناک بود. دانستن این‌که آدم‌های دیگر این‌قدر نزدیک‌اند. و هیچ نمی‌دانند.

تنها چیزی که واقعاً مهمه حس کردن و زندگی کردنِ اون چیزیه که به‌ش اعتقاد داری، ورای پای‌بندی به راحتی و آسایش خودت.

«کشیدنت مشکله. صورتت هیچ ویژگی برجسته‌ای نداره. همه‌چیزت زیادی معمولیه. الآن دارم به عنوان یه شی‌ء نگاهت می‌کنم نه یه انسان.» کمی بعد گفت «تو زشت نیستی. ولی چهره‌ت پُره از انواع عادات زشت. بدترین بخش صورتت لب پایینته. لوت می‌ده.» بعدتر طبقهٔ بالا در آینه خودم را نگاه کردم، ولی منظورش را نفهمیدم.

آخرین حرفش این بود، «تو رو می‌بخشم.»

«ما به درد هم نمی‌خوریم. جفت‌مون دوست داریم به یک نفر دیگه تکیه کنیم.»

«کشیدنت مشکله. صورتت هیچ ویژگی برجسته‌ای نداره. همه‌چیزت زیادی معمولیه. الآن دارم به عنوان یه شی‌ء نگاهت می‌کنم نه یه انسان.» کمی بعد گفت «تو زشت نیستی. ولی چهره‌ت پُره از انواع عادات زشت. بدترین بخش صورتت لب پایینته. لوت می‌ده.» بعدتر طبقهٔ بالا در آینه خودم را نگاه کردم، ولی منظورش را نفهمیدم.

درست مثل بقیهٔ زن‌ها بود. غیرقابل‌پیش‌بینی. یک لحظه تو روی آدم می‌خندید و پشت‌بندش پُر از نفرت می‌شد.

«این‌ها مُرده‌ند.» از گوشهٔ چشم نگاه عجیبی به من کرد. «فقط این‌ها نه. تمام عکس‌ها. وقتی موجودی زنده رو نقاشی می‌کنی یا ازش عکس می‌گیری، اون می‌میره.»

اگر از قبل تصمیم خودت را گرفته باشی همه‌چیز غمگین است.

فقط آن دو کلمه را گفت، از ته دل. دوستت دارم

لحن حرف زدن آدم‌هاست که دست‌شان را رو می‌کند نه خودِ چیزهایی که می‌گویند.

ببخشید که این‌قدر به تو بی‌اعتمادم. فقط به این خاطر است که تو تنها چیزی هست که به زندگی‌ام معنا می‌دهد

اگر این‌همه پول و زمان در اختیار نداشتم حتی بازی‌اش را هم نمی‌کردم. به عقیدهٔ من خیلی از آدم‌هایی که به نظر خوشبخت می‌رسند اگر پول و زمان کافی در اختیارشان باشد همین کار من، یا کاری مشابه، را می‌کنند. می‌خواهم بگویم دست به کاری می‌زدند که الآن تظاهر می‌کنند نباید آن کار را انجام دهند. یکی از معلم‌هایم همیشه می‌گفت قدرت فساد می‌آورد. و پول قدرت است.

به آدم‌های شهرداری نمی‌شد گفت دوست، دلم برای‌شان تنگ نمی‌شد، دل آن‌ها برایم تنگ نمی‌شد.

پول همین است. همهٔ موانع را برمی‌دارد.

گفت مردها رذل‌اند. گفتم همین که می‌توانند لبخند به لب این را بگویند عمق رذالت‌شان را نشان می‌دهد.

حتی زمان‌هایی بود که فکر می‌کردم فراموشش خواهم کرد. ولی فراموش کردن چیزی نیست که دست خودت باشد، برایت اتفاق می‌افتد. منتها برای من اتفاق نیفتاد.

اگر آرزویت این است که تا دورترین حدود خودت بروی، پس فُرمی که برای هنرت انتخاب می‌کنی نباید برایت اهمیت داشته باشد.