بریده‌هایی از کتاب زنبوردار حلب

ضرب‌المثلی هست که می‌گوید درون هر آشنایی، غریبه‌ای نهفته است

خدایا، تا روزی که زندگی برام خوبه زنده نگه‌م دار و وقتی مرگ برام بهتر بود، من رو بکش.

باید دنیایی جز این دنیا باشد؛ دنیایی که خورشید تازه در آن طلوع کرده است و روی دیوار محافظ شهری باستانی می‌تابد

گریه کردن و گفتن حرف دلت شجاعت می‌خواد

مرد مراکشی جوری چایی‌اش را هورت می‌کشد که انگار خوشمزه‌ترین چیز دنیاست.

«می‌بینی؟ می‌بینی، باید آروم باشی و جزئی از طبیعت بشی. اون‌وقت مشکلی برات پیش نمی‌آد.»

هرگز آن سکوت عمیق و بی‌پایان را فراموش نمی‌کنم

بعضی وقت‌ها اگه به بدنمون فشار خیلی زیادی بیاد که در حد تحملش نباشه، خودش راهی برای کنار اومدن با اون پیدا می‌کنه.

هرجا زنبور باشه، گل هم هست و هرجا گل باشه، می‌شه امید و زندگی جدیدی رو پیدا کرد.

افرا مدتی ساکت شد و بعد گفت: «به‌نظر من زنبورها هم مثل ما هستند. مثل ما آسیب‌پذیرند. اما بعد آدم‌هایی مثل مصطفی توی دنیا پیدا می‌شند که به جای مرگ، زندگی رو بهشون می‌بخشند.»

گاهی آدم‌ها برای اینکه در تاریکی غرق نشوند، خودشان را در تخیل و ساخته‌های آن غرق می‌کنند.

گاهی آدم‌ها برای اینکه در تاریکی غرق نشوند، خودشان را در تخیل و ساخته‌های آن غرق می‌کنند.

زنبوردار حلب کتابی دربارهٔ مرگ و فقدان است، اما همچنین از عشق و دوباره یافتن شادی می‌گوید.

جوری می‌خندید که انگار هرگز قرار نبود بمیریم.

هرجا که زنبور باشه گل هم هست و هرجا که گل باشه، می‌شه امید و زندگی جدیدی رو پید