بریده‌هایی از کتاب تقصیر باران نیست

آدم‌ها اشتباه می‌کنند که می‌گویند آدم برای کسی که ندیده و نشناخته دلش تنگ نمی‌شود.

دوستی مثل موج‌سواری است؛ باید یاد بگیری کِی بچسبی به آن و کِی ولش کنی.

کسی که مثل آب‌وهوا مدام تغییر کند دیگر دوست نیست.

وقتی یه نفر می‌گه هیچی، یعنی همه‌چی

ندونستن بدترین احساس دنیاست.

خانواده بودن هیچ ربطی به خون و فامیلیِ مشترک ندارد. خانواده یعنی آدم‌هایی هستند که دوستت دارند، کسانی که نگرانت می‌شوند و از تو دفاع می‌کنند، کسانی که یک نگاه به تو می‌اندازند و می‌فهمند که نیاز داری با آن‌ها حرف بزنی و برایت چای فرح‌بخش بیاورند.

بابابزرگم همیشه می‌گفت هرچیزی رو که به‌دست بشر ساخته بشه می‌شه با یه چیز دیگه عوض کرد، اما چیزی رو که به‌دست خدا ساخته شده باشه نه.»

احساس حماقت می‌کنم که باران را مقصر می‌دانستم و همیشه به خاطر زندگی کردن زیر ابرها غر می‌زدم. واقعیت این است که خورشید همیشه توی آسمان است، فقط گاهی وقت‌ها پنهان می‌شود.

مامانی همیشه می‌گوید وقتی دیگران سنگ پرت می‌کنند، می‌توانی هم پل بسازی هم دیوار. مامانی از آن‌هایی است که پل می‌سازند.

منظورش را می‌فهمم، چون همسایهٔ بغلی‌مان اِزمه هم ناخن‌هایش را درست می‌کند، ولی من تا حالا این کار را نکرده‌ام؛

کسی که مثل آب‌وهوا مدام تغییر کند دیگر دوست نیست.

اشتباه‌هایی که آدم‌ها می‌کنن شخصیت اون‌ها رو نمی‌سازه، تصمیمی که در مورد اون اشتباه می‌گیرن اون‌ها رو می‌سازه.

«بعضی وقت‌ها کارت‌های بازی خوبی دست آدم نمی‌آد و این منصفانه نیست. اما فکر می‌کنم اگر با همون دست بد با شجاعت و همدلی بازی کنی، آدم قوی‌تری می‌شی. سخته، می‌دونم یه وقت‌هایی دنیا می‌زندت زمین و با خودت فکر می‌کنی که قراره زندگی همین‌جوری بمونه.» رونان سرش را می‌آورد بالا و به هِنری نگاه می‌کند. «آره، دقیقاً همین حس رو دارم.» «اما رونان، تنها سؤالی که باید از خودت بکنی اینه که... می‌خوای مثل یه قربانی به زندگی‌ت ادامه بدی؟ یا کسی که جون سالم به در برده؟»

هِنری می‌گوید: «گر صبر کنی ز طعمه ماهی سازی.»

آدم‌ها اشتباه می‌کنند که می‌گویند آدم برای کسی که ندیده و نشناخته دلش تنگ نمی‌شود.

«من بعضی وقت‌ها گریه می‌کنم. شماها نمی‌کنین؟»

اما یه چیزی رو باید دربارهٔ حس‌های وجودت بدونی. اون حس‌ها از روحت نشئت می‌گیرن و خیلی باارزشن. باید واسه کسی نگهشون داری که از اون احساسات مثل یه نوزاد مراقبت می‌کنه. نباید این حست رو دودستی به هرکسی بدی. کسی که دوستت داره حواسش به احساساتت هست، چون تو بخشی از وجود خودت رو به اون‌ها دادی. شاید بعضی‌ها هم به هر دلیلی این حس رو نادیده بگیرن

همیشه بهم می‌گفت حرف نداری، با اینکه خودم می‌دانستم لیاقتش را ندارم

خانواده بودن هیچ ربطی به خون و فامیلیِ مشترک ندارد. خانواده یعنی آدم‌هایی هستند که دوستت دارند، کسانی که نگرانت می‌شوند و از تو دفاع می‌کنند، کسانی که یک نگاه به تو می‌اندازند و می‌فهمند که نیاز داری با آن‌ها حرف بزنی

همهٔ ما اشتباه می‌کنیم و بهترین کار اینه که سعی کنیم جبرانش کنیم.

خانواده بودن هیچ ربطی به خون و فامیلیِ مشترک ندارد. خانواده یعنی آدم‌هایی هستند که دوستت دارند، کسانی که نگرانت می‌شوند و از تو دفاع می‌کنند، کسانی که یک نگاه به تو می‌اندازند و می‌فهمند که نیاز داری با آن‌ها حرف بزنی و برایت چای فرح‌بخش بیاورند.

«اما یه چیز دیگه رو می‌دونستی؟» «هوم؟» «من بهت ایمان دارم. شرط می‌بندم که یه روز تاج برگ زیتون می‌ذاری روی سرت و مردم برات هورا می‌کشن.» «ها؟» «می‌دونی کی تاج برگ زیتون رو توی بوستون می‌گیره؟ کسی که توی ماراتُن بوستون اول شه.» لبخند می‌زنم. خوشحالم که فکر می‌کند می‌توانم یک کار خاص بکنم.

تکیه کردن به آدم‌ها با نگه داشتن ماهی خیس توی دستت فرقی ندارد

شخصیت آدم‌ها با الگوی رفتاری‌شون ساخته می‌شه یا از بین می‌ره، نه با یه اشتباه

وقتی دیگران سنگ پرت می‌کنند، می‌توانی هم پل بسازی هم دیوار.

صبور بودن خیلی مهم است

مامانی همیشه می‌گوید وقتی دیگران سنگ پرت می‌کنند، می‌توانی هم پل بسازی هم دیوار. مامانی از آن‌هایی است که پل می‌سازند.

دفن کردن چیزها باعث می‌شود بزرگ شوند و رشد کنند، مثل دانه‌ای که در خاک می‌کاریم و سبز می‌شود. ولی این کجا و آن کجا. مثل وقت‌هایی که در مورد مشکلی حرف نمی‌زنی و این باعث می‌شود مشکل بزرگ‌تر شود و بیشتر گیجت کند.

تصویر دماغهٔ کِیپ کاد از بالا شبیه تصویر بازوی کسی است که عضله‌هایش را منقبض کرده. براساس شکل این منطقه، هرکدام از قسمت‌ها با توجه به اندام‌های بدن نام‌گذاری شده‌اند. در واقع قسمت «آرنج» کِیپ کاد همان منطقهٔ چاتهام است.

دوستی مثل موج‌سواری است؛ باید یاد بگیری کِی بچسبی به آن و کِی ولش کنی