بریده‌هایی از کتاب قتل خانم مک گینتی

کلام نشانه شخصیت گوینده است.

کلام نشانه شخصیت گوینده است.

به نظر من درخت‌ها از آدم‌ها بهتر هستند... حداقل آرامند و به کسی کاری ندارند.

او هم مثل اسپنس فقط به یک چیز فکر می‌کرد... زمان... که به سرعت می‌گذشت، در حالی‌که او بیش از هرچیز دیگر به آن نیاز داشت... به خود می‌گفت: «کاش زمان بیش‌تری داشتم.»

چون او اغلب در گذشته و با گذشته زندگی می‌کند.» پوارو با تأکید گفت: «بله... خیلی‌ها این‌طور زندگی می‌کنند.»

حرف زدن هم مثل سنگی است که وسط استخر بیندازیم، موج درست می‌شود و در اطراف پخش می‌شود و سرانجام یک نفر از شنیدن این خبر ناراحت و نگران می‌شود و رو نشان می‌دهد.

«دوست من خوب فکر کن و به یاد داشته باش، همان‌طورکه قبلاً هم سابقه داشت خیلی از همین 'آدم‌های خیلی خوب` در خیلی از جنایت‌ها دست داشته‌اند.»

نباید این‌طور باشد... این عادلانه نیست.» خانم آپوارد گفت: «زندگی هم عادلانه نیست.»

«وقتی مردم توجهی ندارند که زنده‌اید یا مرده دیگر جایی برای کینه‌توزی و دشمنی نمی‌ماند.»

آدم به امید زنده است و تا آخرین لحظه هم نباید ناامید شد، حتا در سخت‌ترین شرایط.

زندگی بازی‌های عجیب و غریبی داشت.

تعجبی نداشت چون نیروی زندگی همواره قوی‌تر از مرگ بوده و خواهد بود.

توجه کنید خانم ویلیامز کلام نشانه شخصیت گوینده است.

فکر کردن زیاد هم همیشه خسته‌کننده است. به خصوص وقتی چندان رضایتبخش هم نباشد.

پوارو گوشی را گذاشت، به ساعتش نگاه کرد و به طرف آشپزخانه رفت و گفت: «خانم... من ناهار این‌جا نخواهم بود... کاری دارم و باید به کیلچستر بروم.» مورین با خوشحالی گفت: «خدا رو شکر... برای این‌که حواسم نبود و پودینگ خشک خشک شد... البته فکر نمی‌کنم اشکال داشته باشد، فقط سوخته، تازه اگر هم بدمزه باشد فکر کردم از مربای تمشکی که تابستان گذشته درست کردم رویش بریزم. روی مربا هم کپک زده ولی شنیدم کپک خاصیت هم دارد چون عملاً همان پنی‌سیلین است، منتها پنی‌سیلین تازه.» پوارو از خانه خارج شد... آن هم خوشحال و مسرور از این‌که از شر پودینگ سوخته و پنی‌سیلین تازه راحت شده است...

همه تو این دنیا رازی دارند و از چیزی می‌ترسند.

دیدری با تعجب بسیار گفت: «اوه... نه... خودم را نمی‌گویم... منظورم مامانم است... چون او اغلب در گذشته و با گذشته زندگی می‌کند.» پوارو با تأکید گفت: «بله... خیلی‌ها این‌طور زندگی می‌کنند.»

واقعاً هم چیزی خنده‌دارتر از آرایش و لباس قدیمی نیست. هرچند احتمال دارد سی سال دیگر همین مُد خنده‌دار و ظاهراً مسخره باب شود.

ببین مثلاً تو چیزی را می‌نویسی و کاراکتری را خلق می‌کنی که ظاهراً مورد توجه مردم قرار می‌گیرد و مردم به آن علاقه‌مند می‌شوند و در نتیجه تو نیز به خاطر این موفقیت به کارت ادامه خواهی داد ولی طولی نخواهد کشید که احساس می‌کنی شخصیتی که خلق کردی مثل همین سون‌هیرسون موجودی واقعی است که به تو چسبیده و ضمن این‌که قسمتی از زندگی‌ات را اشغال کرده است تا ابد با تو خواهد ماند

دوست‌داشتنی؟... مگر دستم به این موجود لاغر و بی‌قواره گیاهخوار نرسد، و الّا چنان جنایتی به راه می‌اندازم که حتا خودم از نوشتنش عاجز باشم.»