بریده‌هایی از کتاب قتل خانم مک گینتی

کلام نشانه شخصیت گوینده است.

کلام نشانه شخصیت گوینده است.

به نظر من درخت‌ها از آدم‌ها بهتر هستند... حداقل آرامند و به کسی کاری ندارند.

او هم مثل اسپنس فقط به یک چیز فکر می‌کرد... زمان... که به سرعت می‌گذشت، در حالی‌که او بیش از هرچیز دیگر به آن نیاز داشت... به خود می‌گفت: «کاش زمان بیش‌تری داشتم.»

چون او اغلب در گذشته و با گذشته زندگی می‌کند.» پوارو با تأکید گفت: «بله... خیلی‌ها این‌طور زندگی می‌کنند.»

«دوست من خوب فکر کن و به یاد داشته باش، همان‌طورکه قبلاً هم سابقه داشت خیلی از همین 'آدم‌های خیلی خوب` در خیلی از جنایت‌ها دست داشته‌اند.»

آدم به امید زنده است و تا آخرین لحظه هم نباید ناامید شد، حتا در سخت‌ترین شرایط.

«وقتی مردم توجهی ندارند که زنده‌اید یا مرده دیگر جایی برای کینه‌توزی و دشمنی نمی‌ماند.»

نباید این‌طور باشد... این عادلانه نیست.» خانم آپوارد گفت: «زندگی هم عادلانه نیست.»

تعجبی نداشت چون نیروی زندگی همواره قوی‌تر از مرگ بوده و خواهد بود.

زندگی بازی‌های عجیب و غریبی داشت.

هر انسانی از دیدگاه خود به موضوعات مختلف نگاه می‌کند و بدیهی است واکنش خاص و متفاوتی نشان می‌دهد و همین تفاوت‌ها در نهایت باعث می‌شود تجربیات انسان‌ها با هم متفاوت باشد.

آدم به امید زنده است و تا آخرین لحظه هم نباید ناامید شد، حتا در سخت‌ترین شرایط.

«وقتی مردم توجهی ندارند که زنده‌اید یا مرده دیگر جایی برای کینه‌توزی و دشمنی نمی‌ماند.»

به قول یکی از شاعران شما مادامی‌که پرده ابهام باقی است، شک و تردید نیز کماکان وجود خواهد داشت.

ما موظفیم بنابر خواست مشتری‌هایمان عمل کنیم و املاکشان را بخریم و بفروشیم و این حرفه‌ای است که هزار دوز و کلک دارد و بدون آن کاری پیش نمی‌رود.

پوارو غرق در افکارش لبخند زد و پیش خود گفت: «بنازم به این نظم و ترتیبی که بر طبیعت حکمفرماست. برای هر مردی حتا مردانی که جذابیت ندارند یک زن خوب وجود دارد.»

ولی جنایت که بازی نیست... جنایت یعنی خطر و خطرکردن... آدم باید حواسش کاملاً جمع باشد.

منتها پوارو ترجیح می‌داد، و مهم‌تر از همه لازم بود، که از هر مورد مطمئن شود و یقین داشته باشد.

«برای این‌که وقتی آدم از کسی خواهش می‌کند مأموریتی را انجام دهد، وظیفه حکم می‌کند جوانب مأموریت را هم برایش توضیح دهد و روشن کند.»

به نظر من درخت‌ها از آدم‌ها بهتر هستند... حداقل آرامند و به کسی کاری ندارند.

چون می‌دانست جیمز بنتلی به رغم روحیه سرخورده و ضعیفش انسان است و مطمئن بود حتا آدمی مثل جیمز بنتلی هم تا حدی کنجکاو است.

خیلی خودخواه‌تر از آن بود که از من بترسد، البته اغلب جنایتکاران به این درد مبتلا هستند.

فراموش نکن ترس شدید و ناگهانی همیشه حقیقت را بر ملا خواهد کرد.»

پوارو لیوانش را برداشت و گفت: «به سلامتی خانم آلیور.» «چطور شد یاد خانم آلیور افتادی؟» «حس ششم زنانه.»

فراموش نکن ترس شدید و ناگهانی همیشه حقیقت را بر ملا خواهد کرد.»

«وقتی مردم توجهی ندارند که زنده‌اید یا مرده دیگر جایی برای کینه‌توزی و دشمنی نمی‌ماند.»

دوست‌داشتنی؟... مگر دستم به این موجود لاغر و بی‌قواره گیاهخوار نرسد، و الّا چنان جنایتی به راه می‌اندازم که حتا خودم از نوشتنش عاجز باشم.»

ببین مثلاً تو چیزی را می‌نویسی و کاراکتری را خلق می‌کنی که ظاهراً مورد توجه مردم قرار می‌گیرد و مردم به آن علاقه‌مند می‌شوند و در نتیجه تو نیز به خاطر این موفقیت به کارت ادامه خواهی داد ولی طولی نخواهد کشید که احساس می‌کنی شخصیتی که خلق کردی مثل همین سون‌هیرسون موجودی واقعی است که به تو چسبیده و ضمن این‌که قسمتی از زندگی‌ات را اشغال کرده است تا ابد با تو خواهد ماند

واقعاً هم چیزی خنده‌دارتر از آرایش و لباس قدیمی نیست. هرچند احتمال دارد سی سال دیگر همین مُد خنده‌دار و ظاهراً مسخره باب شود.