بریده‌هایی از کتاب بهشت برین حقیقت دارد

اُم وضعیت بشر را خيلي بهتر و عمیق‌تر از آنچه كه ما تصور مي‌كنيم درك مي‌كند و با ما همدردي می‌کند. دليلش هم این است كه اُم مي‌داند ما چه چیزی را فراموش كرده‌ايم و تشخيص مي‌دهد كه چه بار سنگيني بر شانه‌ی كسي است كه حضور الهي را حتي براي يك لحظه فراموش کرده باشد.

فريب خوردن به دوگونه است: يكي باور كردن آنچه حقيقت ندارد، و ديگري باور نكردن آنچه حقيقت دارد. _سورن کی یرکگارد (١٨٥٥-١٨١٣)

ارتباط با خدا فوق‌العاده‌ترين تجربه‌و در عين حال طبيعي‌ترين آنها هم هست، چون خدا هميشه در درون ما حضور دارد. او از همه چیز آگاه است و قادر به هر کاری است و ما را بدون هیچ قید و شرطی دوست دارد.

زندگي ما در اين عالم پایین ممکن است ناچیز جلوه کند. چون در قیاس با عوالم دیگر و زندگی‌های دیگر بسيار كوچك و ناچيز است. اما در واقع، زندگي در همين عالم و همين بُعد براي رشد و پيشرفت به سوي عالم الهي از اهميت بسيار ويژه‌اي برخوردار است. موجودات عالم‌های بالاتر ناظر این رشد هستند

آنجا خانه‌ی واقعی ماست و اين تصور كه جهان مادي تنها چيزي است كه اهميت دارد، مثل اين است كه كسي خود را در گنجه‌ی کوچکی زنداني كند و تصور کند كه بيرون از آنجا هيچ چيز وجود ندارد.

رويدادي شبيه حالت خواب تلقي مي‌شود كه در آن حالت، همه چيز به كندي صورت مي‌گيرد. خودِ واقعي و عميق ما كاملاً آزاد است. اعمال قبلي آن را فلج نكرده‌اند و در قیدِ هويت و موقعيت هم نیست. اين خود ما درك مي‌كند كه ترس از جهان خاکی بي‌مورد است و بنابراين نيازي ندارد كه از طريق شهرت، ثروت يا موفقيت خودنمایی كند.

مشكل اصلي بيشتر افرادي كه اِن دی ئی داشته‌اند،‌وفق دادن دوباره‌ی خود با محدوديت‌هاي جهان خاكي نیست - اگرچه آن هم چالش بزرگي است - بلكه مشكل اصلي آنها اين است كه نمي‌توانند با واژه‌هايي كه در اختيار دارند، كيفيت آن عشق را توصيف كنند.

هيچ‌يك از ما واقعاً يتيم نيستيم. همه‌ی ما خانواده‌ي ديگري هم داريم: افرادی كه مراقب ما هستند، ولی موقتاً آنها را فراموش كرده‌ايم. کسانی كه اگر به سوی‌شان برويم، منتظرند ما را ياري دهند تا بتوانيم حتي زندگي‌مان را در اين دنيا بهتر هدایت کنیم. همه‌ی ما عزیز و محبوب هستیم. هر يك از ما زير نظر و توجه آفريننده‌اي هستيم كه آن قدر ما را دوست دارد، که از محدوده‌ی درک ما خارج است. این خبر بيش از اين نباید پنهان بماند.

در اين ميان وضعيتم به طرز عجیبی، شبیه به جنين در داخل رحم بود. جنين در درون رحم شناور است، اما هميشه جفت ساكت و آرام او در نزدیکش است، او را تغذيه مي‌كند و رابطه‌ی او را با مادرِ هميشه حاضر و در عین حال نامریی‌اش برقرار مي‌كند. در اين مورد «مادر»، خدا بود

زیر پاهایم منظره‌ای‌از فضایی روستایی‌مانند قرار داشت. فضایی سرسبز و خاکی‌مانند. آن فضا، کره‌ی زمین بود…، در عین حال کره‌ی زمین نبود. مثل این بود که پدر و مادرت تو را به جایی ببرند که در کودکی سال‌ها در آنجا زندگی کرده باشی. آن مکان را نمی‌شناسی، یا حداقل فکر می‌کنی که آن را‌نمی‌شناسی. اما همین که به اطرافت نگاه می‌کنی، چیزی تو را به سوی خودش می‌کشاند و متوجه می‌شوی که بخشی از وجودت - اعماق وجودت - این محل را به خاطر می‌آورد و از اینکه دوباره به آنجا برگشته به وجد آمده است.

فيليس وقتی بعدها دوباره به اتفاقات آن هفته‌فکر کرد به خاطر آورد كه باران مداوم آن‌روزها بیش از هر چیز دیگری نظرش را جلب كرده بود. باراني از ابرهاي تيره و كم‌ارتفاع که با سرمای شدیدی همراه بود و متوقف نمی‌شد و نمی‌گذاشت نور خورشید حتي براي لحظه‌اي به زمين بتابد. اما بالاخره، صبح آن‌روز يكشنبه، درست هنگامی که فیلیس وارد محوطه‌ی پاركينگ بيمارستان می‌شود، اتفاق عجیبی رخ می‌دهد.

و به مرگ نزدیک شدن، مرحله‌اي است كه همه به آن مي‌رسيم، و پيامِ آخرش را به همه‌مان می‌رساند، اما فقط کسی که از آن عالم برگشته می‌تواند به درستي آ ن را برايمان تعريف كند. _هرمان مِلويل (١٨٩١-١٨١٩)

از لابلای کثافات، چهره‌های کریه حیوانات به صورت حباب‌هایی بیرون می‌آمد، ناله و ضجه می‌زدند، و دوباره ناپدید می‌شدند. گاه این نعره‌ها تبدیل به سرودهايی ضعیف و همنوا‌می‌شدند، سرودهايی که همزمان عجیب و ترسناک بودند، انگار که زمانی‌همه‌ي آنها را می‌شناختم و خودم می‌سرودم.

این تصور (بيهوده) که ممکن است روزی از خدا جدا باشيم، ريشه‌ي نگرانی‌های ما در عالم هستي است

عشق، بدون ترديد پايه و اساس همه چيز است.

ما هيچگاه نمي‌توانيم، حتي ذره‌اي فهم و ادراك صحيح از آن چيزي كه واقعاً هستيم به دست آوريم، مگر آنكه به واقعيت اين عشق پي ببريم و جلوه‌هاي آن در تمام رفتار و گفتارمان بروز کند.

هر يك از ما زير نظر و توجه آفريننده‌اي هستيم كه آن قدر ما را دوست دارد، که از محدوده‌ی درک ما خارج است. این خبر بيش از اين نباید پنهان بماند.

احساسات در آنجا تنها دروني نيستند، بلكه بازتاب بيروني هم دارند. تصور کنید كه در زندگي زميني با تغییر روحیه‌تان وضعيت هواي بيرون هم، بلافاصله تغيير كند. فرضاً، قطرات اشک‌تان باران سيل‌آسايي به همراه بیاورد و خوشحالي‌تان بلافاصله تمام ابرها را از آسمان براند. اين مثال، فقط بیانگر نمونه‌ي كوچكي از شدت و عظمت احساسات در آن عالم است

آيا هيچ‌وقت به آهنگي كه با پارازيت زياد از يك ايستگاه راديويي پخش مي‌شود، گوش داده‌اید؟ شما به آن كيفيت ناخوشايند عادت مي‌كنيد. سپس كسي مي‌آيد و موج راديو را تنظیم مي‌كند و همان آهنگ را با كيفيت بهتری مي‌شنويد و با خود می‌گویید كه چطور در تمام این مدت متوجه نشده بودم كه كيفيت آن آهنگ‌های گنگ و مبهم تا این حد با اصل آن تفاوت داشته است؟ ذهن هم دقیقاً به همين شيوه عمل مي‌كند. افراد بشر طوري ساخته شده‌اند كه بتوانند خود را با محیط وفق دهند. خود من بارها به بيمارانم گفته بودم كه وقتی جسم و مغزشان با شرایط جدید وفق پیدا کند، ناراحتی‌شان به تدريج كاهش مي‌يابد يا به نظر می‌رسد كه كاهش یافته است. اگر چيزي برای مدتی طولاني تكرار شود، مغزتان ياد مي‌گيرد كه چگونه آن را ناديده بگيرد، يا از كنارش بگذرد و يا اصلاً آن وضعيت را طبيعي تلقي كند.

جهان، در ازاي استفاده از دستاوردهاي تمدن غرب، بهاي گزافي پرداخته و آن بي‌توجهي به اساسي‌ترين بخش هستي‌مان، يعني روح انسان است. جنبه‌هاي تأسف‌آور تكنولوژي پيشرفته‌ی امروزي - جنگ‌، جنايت و خودكشي‌هاي بي‌شمار، فشار‌هاي زندگي شهري، آشفتگي محيط زيست، تغيير و تحولات ناشي از تغييرات جوي، تضاد‌هاي مربوط به منابع اقتصادي - به اندازه‌ی كافي ناخوشايند هستند. از همه بدتر اینکه تمركز روزافزون بر پیشرفت در علم و تكنولوژي سبب یأس و نوميدي و از دست دادن شوق و شادي و درک مفهوم زندگي شده است. به طوری که بسیاری از ما را از درک نقش زندگي زميني در تصوير بزرگ‌تر جهان هستي بی‌بهره کرده است.

البته مخالف اعتقادات فراطبیعی نبودم و در مقام پزشکی که همواره شاهد رنج‌های جسمانی‌و عاطفی باور نکردنی است، هرگز نمی‌خواستم احساس آرامش و امیدواری را که ایمان در انسان ایجاد می‌کند، انکار کنم. در حقیقت، دلم می‌خواست که خودم هم می‌توانستم کمی‌از آن بهره‌مند شوم.

به نظر می‌رسد که علم به طرز بی‌امانی در پی‌فراهم آوردن علائمی‌است که اهمیت ما انسان‌ها را در جهان هستی‌دائماً به سمت صفر سوق دهد.

این تصور (بيهوده) که ممکن است روزی از خدا جدا باشيم، ريشه‌ي نگرانی‌های ما در عالم هستي است.