بریده‌هایی از کتاب یگانگی با کل زندگی

شعلهٔ رنج، به نور آگاهی تبدیل می‌شود.

فراوانی فقط سراغ کسانی می‌آید که هم‌اکنون، احساس فراوانی می‌کنند.

«آرامش و سکون، زبانی‌ست که خداوند با آن سخن می‌گوید و هر چیز دیگر، ترجمه‌ای بد از آن است.

شما در حالت شکل، همواره از برخی پایین‌تر و از بعضی بالاتر هستید و خواهید بود. اما در ذات، نه پایین‌تر از کسی هستید، نه بالاتر. عزت نفس حقیقی و فروتنی حقیقی، از این شناخت برمی‌خیزند.

احساسِ بودن خودتان را از هر هویتی جدا کنید.

زندگی، رقصنده است و شما، رقص هستید.

وقتی شما در درون تسلیم می‌شوید، وقتی دست از مقاومت می‌کشید، یک بعد جدید آگاهی، شکوفا می‌شود. چنان که اقدامی ممکن یا ضروری باشد، اقدام شما با کل، همسوست و هوشمندی خلاق یا آگاهی بی قید و شرط، از آن پشتیبانی می‌کند. آنگاه شرایط و آدم‌ها با شما همکاری می‌کنند و همزمانی‌ها رخ می‌دهند. اگر اقدامی ممکن نباشد، شما در آرامش و سکونی قرار می‌گیرید که با تسلیم همراه است. شما، در خدا آرام می‌گیرید.

آن هنگام که شما به طور کامل خودتان هستید، از نهایت نیرو و تأثیرگذاری خودتان برخوردارید.

هنگامی که شما، دیگر خودتان را به طور کامل شکل نمی‌انگارید، آگاهی، یعنی شما، از قید و بند شکل، آزاد می‌شود.

فقط یک عامل شر در این جهان وجود دارد: ناآگاهی بشر.

اگر بخواهید دلیل هر رویدادی را پی بگیرید، لازم است به سرآغاز آفرینش برگردید. کیهان، بی‌نظم نیست. کیهان، خود به معنای نظم است، اما نه نظمی که برای ذهن بشر قابل درک باشد؛ اگر چه ذهن گه‌گاه ذره‌ای از آن را درمی‌یابد.

در جست و جوی حقیقت نباش، فقط از عزیز شمردن عقایدت دست بردار

برای فراگذشتن از رنج و دیگر رنج نکشیدن، لازم است به رنج کشیدن «بله» بگویید.

فراوانی فقط سراغ کسانی می‌آید که هم‌اکنون، احساس فراوانی می‌کنند.

چرا نگرانی، اضطراب یا دیدِ منفی پدید می‌آید؟ برای این که شما، از لحظهٔ حاضر رو برگردانده‌اید؛ و چرا رو برگردانده‌اید؟ زیرا شما فکر کردید موضوع دیگری مهم‌تر است. مقصود اصلی خودتان را فراموش کردید.

شما با تلاش برای نیک شدن، نیک نمی‌شوید، بلکه با یافتن نیکی نهفته در وجودتان و فراهم آوردن امکان آشکار شدن این نیکی، نیک می‌شوید.

آدم‌ها چنان زیر سلطهٔ زمان هستند که ابدیت را فراموش کرده‌اند.

دلیل اصلی ناخشنودی، هیچ گاه وضعیتی خاص نیست، بلکه افکار شما در مورد آن وضعیت، دلیل اصلی ناخشنودی‌ست.

مسؤولیت‌پذیری، به لطف بیداری ایجاد می‌شود.

شما می‌توانید در رقص آفرینش، مشارکتی فعالانه داشته باشید، بی آن که به نتیجه وابسته شوید و درخواست‌هایی نامعقول از جهان داشته باشید: مرا راضی کن، مرا شاد کن، احساس امنیت به من بده یا به من بگو کیستم. جهان نمی‌تواند این‌ها را به شما بدهد و وقتی دیگر این توقعات را نداشته باشید، همهٔ رنج‌های خودساخته، به پایان می‌رسند. همهٔ چنین رنج‌هایی، زاییدهٔ بزرگ‌نمایی شکل و ناآگاهی از بعد فضای درون هستند. وقتی آن بعد در زندگی شما حاضر است، می‌توانید از پدیده‌ها، تجربه‌ها و خواسته‌های مرتبط با حواس لذت ببرید، بدون آن که خودتان را در آن‌ها گم کنید و نسبت به آن‌ها وابستگی درونی داشته باشید یا به سخن دیگر، بدون آن که به این جهان معتاد شوید.