بریده‌هایی از کتاب یگانگی با کل زندگی

شعلهٔ رنج، به نور آگاهی تبدیل می‌شود.

فراوانی فقط سراغ کسانی می‌آید که هم‌اکنون، احساس فراوانی می‌کنند.

احساسِ بودن خودتان را از هر هویتی جدا کنید.

شما در حالت شکل، همواره از برخی پایین‌تر و از بعضی بالاتر هستید و خواهید بود. اما در ذات، نه پایین‌تر از کسی هستید، نه بالاتر. عزت نفس حقیقی و فروتنی حقیقی، از این شناخت برمی‌خیزند.

«آرامش و سکون، زبانی‌ست که خداوند با آن سخن می‌گوید و هر چیز دیگر، ترجمه‌ای بد از آن است.

زندگی، رقصنده است و شما، رقص هستید.

وقتی شما در درون تسلیم می‌شوید، وقتی دست از مقاومت می‌کشید، یک بعد جدید آگاهی، شکوفا می‌شود. چنان که اقدامی ممکن یا ضروری باشد، اقدام شما با کل، همسوست و هوشمندی خلاق یا آگاهی بی قید و شرط، از آن پشتیبانی می‌کند. آنگاه شرایط و آدم‌ها با شما همکاری می‌کنند و همزمانی‌ها رخ می‌دهند. اگر اقدامی ممکن نباشد، شما در آرامش و سکونی قرار می‌گیرید که با تسلیم همراه است. شما، در خدا آرام می‌گیرید.

آن هنگام که شما به طور کامل خودتان هستید، از نهایت نیرو و تأثیرگذاری خودتان برخوردارید.

اگر بخواهید دلیل هر رویدادی را پی بگیرید، لازم است به سرآغاز آفرینش برگردید. کیهان، بی‌نظم نیست. کیهان، خود به معنای نظم است، اما نه نظمی که برای ذهن بشر قابل درک باشد؛ اگر چه ذهن گه‌گاه ذره‌ای از آن را درمی‌یابد.

فقط یک عامل شر در این جهان وجود دارد: ناآگاهی بشر.

هنگامی که شما، دیگر خودتان را به طور کامل شکل نمی‌انگارید، آگاهی، یعنی شما، از قید و بند شکل، آزاد می‌شود.

فراوانی فقط سراغ کسانی می‌آید که هم‌اکنون، احساس فراوانی می‌کنند.

برای فراگذشتن از رنج و دیگر رنج نکشیدن، لازم است به رنج کشیدن «بله» بگویید.

در جست و جوی حقیقت نباش، فقط از عزیز شمردن عقایدت دست بردار

منیت برای این که باقی بماند، زمان، یعنی گذشته و آینده را مهم‌تر از لحظهٔ حال می‌نمایاند.

شما از طریق لحظهٔ حال به نیروی زندگی، یعنی آنچه به طور متعارف «خدا» نام دارد، دست می‌یابید.

یکی از بی‌شمار فرض‌های نادرست منیت و افکار توهم‌آمیزش این است که «من نباید رنج ببرم». همین فکر، سرچشمهٔ رنج است. رنج، مقصودی والا دارد: تکامل آگاهی (یعنی بیداری) و سوختن منیت.

مسؤولیت‌پذیری، به لطف بیداری ایجاد می‌شود.

دلیل اصلی ناخشنودی، هیچ گاه وضعیتی خاص نیست، بلکه افکار شما در مورد آن وضعیت، دلیل اصلی ناخشنودی‌ست.

آدم‌ها چنان زیر سلطهٔ زمان هستند که ابدیت را فراموش کرده‌اند.

شما با تلاش برای نیک شدن، نیک نمی‌شوید، بلکه با یافتن نیکی نهفته در وجودتان و فراهم آوردن امکان آشکار شدن این نیکی، نیک می‌شوید.

چرا نگرانی، اضطراب یا دیدِ منفی پدید می‌آید؟ برای این که شما، از لحظهٔ حاضر رو برگردانده‌اید؛ و چرا رو برگردانده‌اید؟ زیرا شما فکر کردید موضوع دیگری مهم‌تر است. مقصود اصلی خودتان را فراموش کردید.

یگانگی با وضعیت موجود یا لحظهٔ حال، به این معنا نیست که دیگر اقدام به تغییر نمی‌کنید یا از عمل کردن ناتوان می‌شوید، بلکه به این معناست که انگیزهٔ حرکت و اقدام شما، از لایه‌ای ژرف‌تر می‌آید، نه از احساس کمبود یا ترس خودمحورانه.

هر چه شما، افکار خود را بیش‌تر به هویتتان تبدیل کنید، از بعد معنوی درونی بیش‌تر دور می‌شوید.

وقتی ببینید شِکوه و شکایت، مقصودی جز تقویت احساس منِ کاذب و پا بر جا نگه داشتن منیت ندارد، بخشایش به طور طبیعی پیش می‌آید. این مشاهده، رهایی‌بخش است. آموزهٔ حضرت عیسی (ع) مبنی بر این که «دشمنانت را ببخش!» در اصل به فروپاشی یکی از ساختارهای اصلی منیت در ذهن بشر اشاره دارد.