بریده‌هایی از کتاب تو ابر شو ببار

لیلی نام دیگر پاییز است زیباست، عاشق می‌کند، می‌کشد

سربه‌راه نجیب و آرام گاو همسایه

شب را می‌کشم روی سرم و می‌خوابم

حیف که این اشک‌ها ضمیمه نمی‌شود به ایمیل

من ادامۀ بیداری توام یا تو ادامۀ خواب من؟

مرگ زیباست اگر زیبا نبود تو نمی‌مردی

گل یخ پر کرده در سرمای حیاط بوی دست‌های تو را

رؤیاهایم را دیشب گذاشتم دم در بیچاره رفتگر

خستگی‌اش را در می‌کند بر شانه‌ام قاصدک و می‌رود

خسته‌ام؛ بار هزار سال کوچ اجدادم به دوش من است

تو خلوت عصر جمعه‌ای من شلوغی صبح شنبه ما به هم نمی‌رسیم

با شعرهای من کسی تو را نخواهد شناخت از این حرف‌ها بزرگ‌تری

چشمانت که باز می‌شود صبح با شدت تمام در من آغاز می‌شود

بختمان سیاه است ما ریشه در چشم‌های تو داریم

بیا و برای این دوست داشتن‌ات فکری بکن جا نمی‌شود در من

لب می‌گذارم بر لب فنجان تنهایی را سر می‌کشم سرد و تلخ

رؤیاها به پایان نمی‌رسند رؤیاها حتی در بیداری

رودخانه‌ای شده‌ام بی که دلم دریا بخواهد

اسیرم به تو چون موسی صدر به زندان قذافی

دوستت دارم سوگند به موهای ریخته بر شانه

بیا و برای این دوست داشتن‌ات فکری بکن جا نمی‌شود در من

خطی شده‌ای که به ابطال آرزوهایم اهتمام داری

کمی از شبِ پاییز جز باران و کمی دلتنگی چه انتظاری داری؟

همچنان که تو زیباتر می‌شوی بر عمق بیچارگی من افزوده می‌شود

دوستت دارم و این تمامِ من است

لبی باز شد لبی بسته شد کلماتی در شرم حضور گم شده‌اند

کسی کسی در کسی مرده و صدای پرنده‌ای تنها می‌شکافد مه را

شب را می‌کشم روی سرم و می‌خوابم

بروم شمال بشوم برای خودم

چشمت را نبند بر من من از تاریکی می‌ترسم