بریده‌هایی از کتاب حوالی هزار و سیصد

از عظمت کهکشان‌ها تا گورهای ساکت، همگی برایم یک پیام را مخابره می‌کنند؛ که ای انسان! خیلی کوچکتر و فانی‌تر از این حرفهایی هستی که فکر می‌کنی! نگاه به این دو معقوله باعث می‌شود که زیاد غصه نخورم؛ خیلی از مسائل را جدی نگیرم؛ به اسم گرفتن حق، مته به خشخاش نگذارم؛ تا جایی که برایم امکانش هست، گذشت داشته باشم؛ قدر تمام کسانی را که می‌شناسم بدانم. همین نجوم و گورستان به من فهماندند که هیچ نیستم و چیزی جز تاثیری که بر دنیا می‌گذارم از من باقی نمی‌ماند!

هر آدمی باید بفهمد از زندگی چه می‌خواهد؛ پول خوب است؛ ثروت خوب است؛ خیلی هم خوب. هیچ موقع هم از همصحبتی با آدم‌های قانع به یک لقمه نان لذت نبرده‌ام. همیشه انسان‌هایی که برای پیشرفت و بالا بردن سطح کیفیت زندگی‌شان تلاش می‌کنند را ستوده‌ام؛ اما تمام این پول و ثروت و پیشرفت باید در جهت یک هدف بالاتر باشد؛ در جهت تعالی جسم و روح و روان! و تعالی هر انسان به‌میزان تأثیری است که روی دنیای اطرافش می‌گذارد!

همه از اندیشیدن به مرگ، حداقل در مورد خودشان واهمه دارند! آنها نمی‌دانند انسانی می‌تواند بیشتر در لحظه زندگی کند که آنرا گذرا و فناپذیر ببیند. کسی می‌تواند از زندگی لذت‌های ناب بیشتری ببرد که سایهٔ مرگ را همیشه در کنارش حس کند. از بُعد معنوی هم همینطور! کسی می‌تواند بهتر در جهت تعالی روح قدم بردارد که مرگ را از دور نظاره نکند؛ بلکه او را مماس با خودش بداند.

خیلی از آدم‌ها در اثر یک پیش‌آمد، یک حادثه، یک اتفاق و فقط در یک لحظهٔ ناگهانی تبدیل به خاطره می‌شوند. اما به ندرت دیده‌ام این رفتن‌های ناگهانی، دیگران را به حضور سایه‌وار مرگ در زندگی‌شان متوجه کند.

تا وقتی از درون با خودتان به صلح و آرامش نرسید، دنیای بیرون هرچقدر شیک و مدرن بزرگتر از الانتان باشد، باز هم نمی‌توانید با آن سازگار باشید و بعد از چند وقت آن جلوهٔ شیک و زیبای محیط، برایتان بی‌رنگ و بی‌معنی می‌شود.