بریده‌هایی از کتاب تاریخ طبیعی زوال

بوسه‌ها اثری از خود به جای نمی‌گذارند و این تنها زخم‌های عمیق‌اند که نقش خود را به هر ترتیبی بر جسم و روح آدمی حک می‌کنند

اختراع گیوتین و مراسم گردن‌زنی در انقلاب فرانسه هم به نوبه خود به تخیلِ گوتیک و خیال‌پردازی درباره ویرانگی دامن زد و پایه‌های معرفت‌شناسی سوءظن را در دنیایی که انگار دیگر از ابژه‌های مانا و بادوام دلزده بود، پی‌ریزی کرد. فانتزی‌های جمعی که پس از ۱۷۹۰ راه خود را به ادبیات و حتی کتب پزشکی باز کردند، آکنده بودند از اندام‌های جاندارِ کنده شده از بدن (سرهای قطع شده سخنگو، سرهایی با چشمانی از حدقه درآمده که تو گویی نگاه خیره اجتماع یا دیگری بزرگ را بازتولید می‌کردند، دست‌های قطع شده‌ای که همچنان به نوشتن ادامه می‌دادند)، بازتابی از حضور دائمی و مفرطِ مرگ و تباهی در زندگی، از تصمیم‌ناپذیری (undecidability) میان مرگ و زندگی، یا حیاتی که به مرگ تدریجی محکوم شده است. در پدیدارشناسی روح، هگل از «ویرانگی‌ای» سخن می‌گوید، که سریر شاهی پیش از گیوتین زدنِ لویی کاپه به آن دچار شده بود؛ شاه درمانده‌ای که زیر تیغه گیوتین قرار گرفت، مدتها پیش از مراسم گردن زنی‌اش مرده بود. چرخه افسون‌زدایی/ افسون‌زدگی که در انقلاب فرانسه حضوری بس بارز می‌یابد، نمونه اعلای دیالکتیک سازندگی و تخریب است

باری، مردان قدرتمندِ زمین که سالیان سال خود را سرداران سازندگی می‌پنداشته‌اند، که چنین خانه‌های بی‌نظیری را برای خویش ساخته‌اند، مردانی که در اوجِ بلاهتْ چشم‌به‌راهِ سلسله‌ای بی‌پایان از نوادگان بوده‌اند، نوادگانی که وارثِ نام و القاب و شیوه زندگی مجلل آنان باشند، اما هیچ چیز از اَعمالِ این مردان، از ولخرجی‌های فراوان، و آرزوهای گران‌قدرشان برجای نمی‌ماند، مگر ویرانه‌های تکه‌پاره‌ای که به سرپناهِ تنگ‌دست‌ترین و بخت‌برگشته‌ترین اعضای نسل بشر بدل می‌شوند، و در هیاتِ ویرانه‌ها بس مفیدترند تا در هیاتِ پرشکوهی که در روزگاران پیشین داشته‌اند.