بریده‌هایی از کتاب زنان نامرئی

مثلاً نقاشی در غارها اغلب از حیواناتی است که شکار می‌شوند و درنتیجه پژوهشگران فرض گرفته‌اند مردان -شکارچیان- آن‌ها را کشیده‌اند. اما تحلیل جدیدی از اثر دست‌ها که روی این نقاشی‌ها در غارهای فرانسه و اسپانیا انجام شده، نشان می‌دهد که عملاً اکثرشان به‌دست زنان نقاشی شده‌اند.

زنان «برای رهبری مناسب‌تر از مردان هستند.» این نتیجهٔ تحقیقی بود که مدرسهٔ کسب‌وکار بی‌آی نروژ انجام داد و پنج ویژگی کلیدی (ثبات خلق، برون‌گرایی، استقبال از تجربه‌های جدید، توافق‌پذیری و وجدان کاری) یک رهبر موفق را تعیین کرد. زنان در چهار تا از این پنج ویژگی امتیاز بالاتری از مردان داشتند

«پیمایش‌های جرم و مطالعات تجربی از نقاط مختلف دنیا نشان می‌دهد که اکثر زنان وقتی در فضاهای عمومی حضور دارند، از خشونت بالقوه‌ای که ممکن است بر ایشان اعمال شود می‌ترسند.»

در ۲۴ اکتبر هیچ زنی در ایسلند دست به سیاه‌وسفید نزد. نه کار دستمزدی و نه آشپزی، و نه تمیزکاری و مراقبت از کودکان. تا مردان ایسلندی ببینند چطور بدون کار نامرئی‌ای سر می‌کنند که زنان هرروزه برای به‌حرکت‌انداختن کشور انجام می‌دادند. نود درصد از زنان ایسلندی در این اعتصاب شرکت کردند. بیست‌وپنج‌هزار زن برای راهپیمایی (بزرگ‌ترین تجمع بین بیش از بیست رویداد در سراسر کشور) در میدان مرکزی ریکیاویک جمع شدند؛ رقم چشمگیری برای کشوری که در آن زمان فقط ۲۲۰ هزار نفر جمعیت داشت. یک سال بعد در سال ۱۹۷۶ ایسلند قانون برابری جنسیتی را تصویب کرد که تبعیض جنسی در محیط کار و مدارس را منع می‌کرد. پنج سال بعد ویگدیس فینبوگادوتر در رقابت با سه مرد دیگر نخستین رئیس دولت مؤنث در جهان شد که به شیوه‌ای دموکراتیک انتخاب شده بود. و امروزه ایسلند پارلمانی را با بیشترین برابری جنسیتی در دنیا بدون وجود یک نظام سهمیه‌بندی دارد. سال ۲۰۱۷ این کشور برای هشتمین سال متوالی رتبهٔ نخست را در شاخص شکاف جنسیتی جهانی مجمع جهانی اقتصاد کسب کرد.

حضور زنان سر میز مذاکره نه‌تنها احتمال رسیدن به توافق را بالا می‌برد، بلکه دوام صلح را هم محتمل‌تر می‌کند. تحلیلی بر ۱۸۲ پیمان صلح که از ۱۹۸۹ تا ۲۰۱۱ امضا شده بود نشان داد که وقتی زنان در فرآیندهای صلح گنجانده می‌شوند ۲۰ درصد به احتمال اینکه توافق دست‌کم دو سال طول بکشد افزوده می‌شود و احتمال اینکه توافق دست‌کم پانزده سال به طول بینجامد ۳۵ درصد بیشتر می‌شود.

یک اسکلت وایکینگ قرن‌دهمی که با نام «جنگجوی بیرکا» شناخته می‌شد -به‌رغم داشتن لگن ظاهراً زنانه- بیش از صد سال مرد فرض شده بود، چون در کنار مجموعهٔ کاملی از سلاح‌ها و دو اسب قربانی دفن شده بود.

حتی جایی که زنان گنجانده می‌شوند در اقلیت می‌مانند و از جایگاه‌های قدرت حذف می‌شوند

روی صفحات ویکی‌پدیای زبان‌های مختلف نشان داد مقالاتی که دربارهٔ زنان هستند شامل کلماتی مثل «زن»، «مؤنث» یا «خانم» می‌شوند، اما مقالاتی که دربارهٔ مردان‌اند کلماتی مانند «مرد»، «مذکر» یا «آقا» ندارد (چون جنس مذکر بدیهی فرض می‌شود

اما چرا باید بپذیریم شیوه‌ای که مردها کارها را انجام می‌دهند، شیوه‌ای که خودشان را می‌بینند، شیوهٔ درست است؟ پژوهش‌های جدیدی انجام شده که نشان می‌دهد درحالی‌که زنان تمایل دارند هوش خود را به‌دقت ارزیابی کنند، مردانی با هوش متوسط تصور می‌کنند از دوسوم جمعیت باهوش‌ترند.

بی‌محبت‌بودن برای زنان تخطی از هنجار تصور می‌شود، اما برای مردان این‌طور نیست.

زنی وجود ندارد که کار نکند، فقط شاید برای کارش مزدی نمی‌گیرد.

ببینید، کیف‌های دستی خیلی هم خوب و عالی هستند، اما در وهلهٔ اول، یک دلیل اینکه زنان با خود کیف برمی‌دارند این است که لباس‌های ما جیب‌های کافی ندارد.

زنان همیشه کار کرده‌اند. بی‌مزد، با مزد کم، با قدرشناسی کم و نامرئی کار کرده‌اند، اما همیشه کار کرده‌اند. ولی محیط کار مدرن برای زنان کارآمد نیست. از محلش گرفته تا ساعتش و معیارهای مقرراتی‌اش، حول زندگی مردان طراحی شده و دیگر برای هدفش مناسب نیست. دنیای کار به طراحی دوبارهٔ کلی -در مقرراتش، در تجهیزاتش و در فرهنگش- نیاز دارد و این طراحی دوباره باید با کمک داده‌های مربوط به بدن زنانه و زندگی زنانه صورت بگیرد. باید کم‌کم این را به رسمیت بشناسیم که کاری که زنان می‌کنند یک گزینهٔ اضافی نیست، امتیازی نیست که بتوانیم بدون آن هم سر کنیم: کار زنان، دستمزدی یا بی‌مزد، ستون فقرات جامعهٔ ما و اقتصاد ماست. وقتش شده که قدر آن را بدانیم.

قاعدگی دردناک -دیسمنوره- هم بالغ بر ۹۰ درصد زنان را درگیر می‌کند، و به‌گفتهٔ آکادمی پزشکان خانوادگی آمریکا بر زندگی روزمرهٔ یک نفر از هر پنج زن تأثیر می‌گذارد. سطح دردی که زنان ماهانه تحمل می‌کنند «تقریباً به بدیِ حملهٔ قلبی» توصیف شده است. اما به‌رغم شیوع این درد و اینکه چقدر می‌تواند آزارنده باشد، کاری که پزشکان می‌توانند برای شما انجام دهند یا انجام خواهند داد بسیار اندک است.

یک اسکلت وایکینگ قرن‌دهمی که با نام «جنگجوی بیرکا» شناخته می‌شد -به‌رغم داشتن لگن ظاهراً زنانه- بیش از صد سال مرد فرض شده بود، چون در کنار مجموعهٔ کاملی از سلاح‌ها و دو اسب قربانی دفن شده بود. محتویات گور نشان می‌داد که متوفی جنگجو بوده- و جنگجو یعنی مرد (باستان‌شناسان ارجاعات متعدد به جنگجویان مؤنث در افسانه‌های وایکینگ را به «شاخ‌وبرگ‌های قصه‌های اساطیری» فرو می‌کاستند).

زنان می‌بایست قبل از مردن فراموش می‌شدند؛ یا قبل از آن، با نسبت‌دادن کارشان به یک مرد، به شکاف جنسیتی داده‌ها دامن بزنیم.

«هیچ‌وقت نوآوری زیادی در وسایل برقی مصرفی برای زنان وجود نداشته است. همیشه بر یک سطح زیباشناختی سطحی تمرکز شده: چیزی را صورتی کن، یا چیزی را به یک تکهٔ زینتی تبدیل کن، به‌جای اینکه این حقیقت را در نظر بگیرند که فناوری می‌تواند مشکلات واقعی زنان را حل کند.»

وقتی برنامه‌ریزان، جنسیت را در نظر نمی‌گیرند فضاهای عمومی به‌طور پیش‌فرض به فضاهای مذکر تبدیل می‌شوند.

سیمون دوبووار است که سال ۱۹۴۹ نوشت: «بشریت مذکر است و مرد زن را نه در نسبت با خود زن، بلکه در نسبت با خودش تعریف می‌کند؛ زنْ موجودی خودمختار به شمار نمی‌رود. [...] مرد سوژه است، او مطلق است؛ زن، دیگری است.»

مردان حتی در کشوری با بیشترین زمان کار بی‌مزد مذکر (دانمارک) هنوز در مقایسه با زنان کشوری با کمترین زمان کار بی‌مزد مؤنث، یعنی نروژ، زمان کمتری صرف کار بی‌مزد می‌کنند.

پژوهشی در استرالیا نشان داد که مدت کار خانگی برای زنان و مردان مجرد تقریباً برابر است؛ وقتی زنان هم‌خانهٔ مردان می‌شوند «فارغ از وضعیت اشتغالشان، زمان کار خانگی آنان بالا می‌رود و زمان کار مردان پایین می‌آید.»

«وقتی دوست مؤنثم از رئیسش خواست که چهارشنبه‌ها را مرخصی بدهد با عصبانیت پاسخ گرفت که ‘من هم بچه دارم و تمام‌وقت کار می‌کنم’، دوستم از ناراحتی نتوانسته بود حواسش را جمع کند و جوابش را بدهد که ‘بله، و زنت استعفا داد تا از بچه‌ها مراقبت کند.’»

در انگلستان ۴۲ درصد از زنان در مقایسه با ۱۱ درصد از مردان پاره‌وقت کار می‌کنند و زنان ۷۵ درصد از شاغلان پاره‌وقت را تشکیل می‌دهند. و شغل پاره‌وقت دستمزد ساعتی کمتری از شغل تمام‌وقت دارد؛ تا حدی به این خاطر که بعید است یک موقعیت شغلی رده‌بالا به‌طور پاره‌وقت یا با ساعات کاری انعطاف‌پذیر پیشنهاد شود. زنان عاقبت به انجام کارهایی پایین‌تر از سطح مهارتی‌شان رو می‌آورند چون این کارها انعطافی را که نیاز دارند در اختیارشان می‌گذارد؛ اما نه دستمزدی را که سزاوارش هستند.

برای زنانی که پا می‌فشارند: همین‌قدر سخت‌گیر بمانید.

اگر یک بازی طوری به آن‌ها معرفی شود که گویا برای «بچه‌های خیلی خیلی باهوش» ساخته شده، دختران پنج‌ساله به همان اندازهٔ پسران مایل به شرکت در آن هستند؛ اما دختران شش‌ساله ناگهان دیگر علاقه‌ای ندارند. مدارس به دختربچه‌ها می‌آموزند که استعداد مال آن‌ها نیست. تعجبی ندارد که وقتی دانشجویان فرم‌های ارزیابی دانشگاه را پر می‌کنند به‌صورت ضمنی آماده‌اند که استادان مؤنث خود را کمتر توانمند بدانند.

چیزی از زنان سیاستمدار، زنان کنشگر، زنان نویسنده، هنرمند، وکیل و مدیرعامل به من نمی‌آموختند. تمام کسانی که یاد گرفته بودم تحسینشان کنم مرد بودند و بنابراین در ذهنم قدرت، نفوذ و جاه‌طلبی معادل مردبودن بود.

وقتی مجلات تجاری مانند اینک یادداشت‌هایی منتشر می‌کنند و به ما می‌گویند «علم» می‌گوید «شما» نباید بیشتر از چهل ساعت در هفته کار کنید، یا وقتی گاردین به ما اطلاع می‌دهد که اگر بیش از سی‌ونه ساعت در هفته کار کنید «شغلتان ممکن است شما را بکشد»، روی صحبتشان با زنان نیست چون برای زنان هیچ «اگری» وجود ندارد. زنان خیلی بیشتر از این میزان کار می‌کنند. مرتباً. و واقعاً هم دارد آن‌ها را می‌کشد.

مدت مدیدی زنان را در جایگاه مشتقی از بشریتِ متعارف نشاندیم و به همین خاطر است که نامرئی شده‌اند

تاریخ بشریت. تاریخ هنر، ادبیات و موسیقی. خود تاریخ فرگشت انسان. این‌ها همگی به‌عنوان حقایق عینی به ما ارائه شده‌اند. اما در واقع این حقایق به ما دروغ گفته‌اند. بازماندن از شرح حال نیمی از بشریت، همهٔ حقایق را تحریف کرده است؛

زنان کتاب‌های نوشتهٔ مردان و دربارهٔ آنان را می‌خرند، اما مردان (دست‌کم اغلبشان) کتاب‌های نوشتهٔ زنان و دربارهٔ آنان را نمی‌خرند.